I’m lovin’ it

Komt een Hagenees bij de McDonald’s. Doe effe een grote bak McNuggets en twee cola. Antwoordt de jongen achter de toonbank: En wat voor saus wilt u erbij? Een bakje Brahms, een vleugje Verdi of een klodder Kurtág?
Zo ongeveer moet het gelopen zijn. Donderdagavond bij de McDonald’s aan het Buitenhof waar Händel en hamburger, Mozart en milkshake elkaar ontmoetten.

Het was het startpunt van Proef Classique!, een van de concerten van het Festival Classique, dat ook dit jaar weer een verrassende programmering heeft. En het begon allemaal aan de koffie. Niet met een koekje, maar met een heuse klarinet. Want verrek, die jongen achter de kassa met dat petje op, die kan gewoon waanzinnig spelen. Werkt hij hier nou echt of…

Hij verleidt ons met zijn klanken, laat ons met hem meelopen aan een lang rood koord en wij dansen in slowmotion de fastfoodzaak uit. Steken de Hofweg over, slingeren over het Binnenhof en weten niet wat ons overkomt. De rattenvanger van Hamelen heeft ons in de ban. Hij neemt ons mee naar de opgang van de Ridderzaal, de ingang van de Tweede Kamer, een rondje fontein, de Eerste Kamer en overal is muziek: een violist, een fagottist, een hoboïst. Wij luisteren, genieten en fotograferen. Een unieke belevenis op deze zwoele zomeravond. Dan zigzaggen we weer terug door de poort, richting Dudok. Oversteken is opletten geblazen met twintig mensen aan een koord, maar het gaat gelukkig goed.

Fagotmuziek in McDonald’s kledij

Verbonden aan een lang rood koord

De rattenvanger van Hamelen

Hobo-solo voor de ingang van de Eerste Kamer

En dan bij Dudok, tussen rinkelend servieswerk en haastige obers, een cellist die onverstoorbaar zijn klanken laat stromen. Applaus! Maar niet te lang, want we moeten weer verder. Naar de Dudok-studio waar twee jonge ensembles ons opwachten: het Mosa Trio en het Canja Ensemble. Beide geselecteerd voor het inmiddels beroemde ‘coachingstraject’ van het Festival. Tien dagen lang begeleid door professionals uit het vak met aandacht voor hun artistieke en hun zakelijke kant. En nu laten ze hun kunsten zien.

Het Mosa Trio trapt af met pianotrio nr. 44 van Haydn. Voor ze beginnen wil pianist Bram nog graag iets uit de wereld helpen. Haydn degelijk en klassiek? Vergeet het maar! Zet je zintuigen op scherp en ontdek hoe deze componist kan swingen. Het is broeierig in de zaal, maar dat doet niets af aan de concentratie van de muzikanten. Violist en cellist zijn perfect op elkaar ingespeeld en lijken soms wel één. En dan, in het derde en laatste deel gaan zoals beloofd alle registers open en wordt  naar hartenlust gesnoven en gestampt. De passie spat ervan af. Het applaus is zeer terecht.

Mosa Trio

Dan zwenken de spotlights naar het Canja Ensemble, een blazerstrio met klarinet, fagot en hobo. Klarinettist Tom – “wij werken niet de hele dag bij de McDonald’s hoor!” – voert aan. We luisteren naar Trio d’anches van componist Rudolf Escher. Ook dit ensemble is prachtig op elkaar ingespeeld. En het hele lijf doet mee! Hier wordt niet alleen gesnoven, maar ook gerekt, gestrekt, gewiegd en gebogen. En alles in het teken van de muziek. Klarinet en fagot dagen elkaar uit: nee ik, nee ik! De hobo sust. Tot ze zelf wordt meegetrokken in een geheim. Hier wordt één groot verhaal verteld in allemaal kleine onderonsjes. Met een groots slotakkoord en lovend applaus aan het eind.

Mmmm. I’m lovin’ it!