Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.

Aan de kust

Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.

Dame met roze hoed

Kleine romance (1)

Kleine romance (2)

Even checken

Uit Baywatch weggelopen

Zeewandeling

Terugblik

Op de laatste dag van 2016 toch nog wat Haagse praatjes, pardon: plaatjes. De fotografie heeft dit jaar de overhand genomen. En in deze tijd van terugblik en reflectie kan ik slechts constateren dat dit jaar voor mij een prachtig fotografiejaar is geweest. Omdat mooie herinneringen er zijn om te koesteren en te delen, hierbij een klein jaaroverzicht in zwart-wit beeld.

Bij Han Schnek volgde ik in het voorjaar de workshop ‘Leren van de Meesters’. Acht avonden waarin acht grote namen uit de fotografie voorbij kwamen. Waaronder het grand oeuvre van de Braziliaan Sebastião Salgado. Van alle ‘meesters’ die de revue passeerden, wist hij me het meest te raken. Majestueuze zwart-wit fotografie van landschappen in een groot dynamisch bereik. Voor het eerst in mijn leven zette ik mijn camera op zwart-wit. Een huiswerkopdracht om in zijn stijl te fotograferen leverde onderstaande foto op. Een kale winterse boom in een Haags park. Ik was verkocht.

Ik ging de uitersten opzoeken van zwart-wit fotografie. Silhouetten als onderstaande. Vogels die opvliegen boven Den Haag Centraal Station.

Of iets ogenschijnlijk heel eenvoudigs. Twee muurtjes die dwars op elkaar staan. Maar dan dat licht!

In het voorjaar volgde ik een workshop Architectuurfotografie van De Rooij Fotografie, waarbij docente Ada Holleman mij op een verrassende manier naar details in architectuur liet kijken. Een van de foto’s van die dag zond ik in voor de Black and White Spider Awards. De grootste internationale fotografiewedstrijd voor zwart-wit fotografie. Vier foto’s totaal gingen de deur uit. Drie ervan werden genomineerd, in drie verschillende categorieën. Trots!

Tegen de zomer werd de uitslag bekend van de fotowedstrijd van Lavifoto, de fotoclub van het ministerie van Economische Zaken, waar ik nu twee jaar lid van ben. Alle leden konden één foto inzenden in vijf verschillende rubrieken. In twee van de vijf rubrieken werd ik winnaar (‘high key‘en ‘vrij‘), en daarnaast won ik de publieksprijs. Grapjes werden al gemaakt dat ik het jaar erop maar niet meer mee mocht doen.

In de zomer was ik ook regelmatig op het strand te vinden. Zoals op Kijkduin, waar de Pokémon-rage absurde vormen had aangenomen. Onderstaande foto maakte ik in de duinen. De Haagse krant ‘De Posthoorn’ plaatste hem op zijn Facebook-pagina.

En in de zomermaanden was ik ook heel regelmatig aan het struinen in het Westduinpark. Ik schoot er de series ‘Westduin‘ en ‘Seascapes‘, evenals onderstaande foto (zicht op Duindorp). Deze laatste zond ik in voor de NRC-fotowedstrijd met als thema Landschap.

Begin september volgde een workshop straatfotografie in Rotterdam, bij de Nederlandse straatfotograaf Fokko Muller. Op een prachtige zonnige dag dwaalden we met onze camera’s over Hofplein, Weena en dwars door de Koopgoot. Triple A-locaties voor de straatfotograaf!

Medio september fotografeerde ik Hollands Ceremonieel. Ik stuurde een aantal foto’s naar NU.nl, en tot mijn grote verrassing werden ze direct gepubliceerd. Tussen alle foto’s van de grote persbureaus in. In deze periode begon ik ook met portretfotografie, geïnspireerd door de lessen die ik volgde bij I and Art in het Haagse Koorenhuis. Docent Pieter Lemmens wist z’n lessen zo’n draai te geven, dat we altijd weer bij het portretgenre uitkwamen, terwijl er nog een dozijn andere op het program stond. Ik klaagde niet; het was precies wat ik nog moest leren. ‘Zelfportret met hoed’ is één van de zelfportretten die ik dit jaar heb gemaakt.

In november was ik een aantal dagen in Brussel voor het Brussels Street Photography Festival. Samen met tien andere fotografen volgde ik een 3-daagse workshop bij de beroemde Britse straatfotograaf Nick Turpin. Drie volle dagen met de camera op stap in het centrum van Brussel. Dat smaakte naar meer. Een van de hoogtepunten was het fotograferen in de de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, waar je in de namiddag een prachtige lichtinval had en vanachter pilaren de bezoekers ongemerkt kon vastleggen.

Ook in Den Haag bleef ik regelmatig de straat op gaan. De straat is niet aan seizoenen gebonden. Onderstaande foto maakte ik op het Plein en hing in december op groot formaat bij het Koorenhuis.

Misschien wel het mooiste nieuws van het jaar kwam afgelopen maand met een e-mail van Lensculture.com, een internationaal platform voor hedendaagse fotografie. Mijn serie ‘Meesters uit het Mauritshuis‘, ingezonden voor de Street Photography Awards, was geëindigd bij de 10% beste inzendingen van heel 2016, over alle genres heen. Intussen was ik begonnen aan een nieuwe museumserie ‘Van Rodin tot Bourgeois‘, naar de gelijknamige titel van de huidige expositie in het Haags Gemeentemuseum. Bij de fotoclub is hij in ieder geval goed gevallen. Ik hoop dat hij een nog breder publiek krijgt.

En dan loopt het jaar ten einde. Nog één zonnige dag in de laatste week van het jaar had als bestemming het Scheveningse strand. Toch nog witte feestdagen!

Ik wens jullie allen een mooi, liefdevol en inspirerend 2017! En mocht een van je goede voornemens zijn vaker mensen blij te maken; deze fotograaf zou het heel leuk vinden als vrienden en bekenden eens iets van haar bestelden. Voor aan de muur ofzo… 🙂
www.sandrauittenbogaart.nl
Alles is te koop. Op (bijna) elk formaat en materiaal. Neem contact met me op, en ik regel het voor je.

Groene herfst

Het wordt misschien wat afgezaagd, maar elk voorjaar en najaar móet ik toch echt een keer (en liefst meerdere!) naar de Japanse tuin in Clingendael. Waarom? Omdat je daar kleuren, vormen en patronen tegenkomt die je werkelijk nergens anders ziet. En verrassend anders iedere keer. Wat je daar overigens ook tegen het lijf loopt, letterlijk? Mensen. Héél veel mensen. Ik ben er nog steeds niet achter wat nu het beste tijdstip is om te gaan.

Vandaag was ik vroeg, wat me handig leek op deze zondag met prachtig weer, waarop heel Den Haag zou leeglopen naar park en bos. Maar ik had één ding over het hoofd gezien: de hardlopers. En geloof het of niet, maar hardlopers zijn slechts gekleed in twee kleuren: roze (vrouw) en blauw (man). Kunnen zij niets aan doen, loop maar eens een sportzaak binnen en probeer een groen of rood hardloopjasje te krijgen. Onmogelijk. Maar als er iets is wat ik pertinent niet op mijn  landschapsfoto’s wil, zijn dat roze en blauwe vlekken. Vloekt als een idioot. Grrr…. Hardlopers! O nee, grrr… achterlijke sportmerken die zich maar niet willen emanciperen.

Afijn, ik was in de Japanse tuin, dus ik moest zennnnn zijn, en niet zaaaaniken. Dus heb ik heel veel geduld getraind. En heel veel rondjes gelopen. Tot alle roze en blauwe jasjes eindelijk van mijn netvlies verdwenen waren. En toen kon ik warempel nog een paar heel geslaagde foto’s schieten. Een redelijk groene herfst nog, met uitzondering van de esdoorns die al prachtig verkleuren. Binnenkort nog een keertje terug. Als alle hardlopers de weg naar huis hebben gevonden.

Winterbos

Toen ik onlangs foto’s selecteerde voor mijn nieuwe fotografiewebsite (nog niet gezien? – neem snel een kijkje!), viel het mij op dat ik nauwelijks winterfoto’s heb gemaakt in de natuur. Herfst en voorjaar staan stipt op nummer één (ach, dat herfstlicht…!), de zomer komt op een goede tweede plaats, maar dan volgt – op vele barre kilometers afstand – de winter.

Ja, natuurlijk: grijs, grauw en guur. Kaal en weinig licht. Welke fotograaf loopt daarvoor warm? Maar ik vond dat daar verandering in moest komen. En zo dwong ik mijzelf onlangs in de lunchpauzes het bos in te gaan om gewoon te observeren. Dat idee uit mijn hoofd te halen: het bos is niet interessant in de winter. Goed: het moest natuurlijk  wel een béétje droog zijn, maar voor de rest stelde ik weinig eisen.

En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik raakte zonder dat ik het doorhad plots aan het hart van de fotografie: ik ging anders kijken. Sterker: van gewoon kijken ging ik naar werkelijk zien. Kaal was opeens niet meer saai, maar erg aantrekkelijk. En het bleek een illusie dat bos in de winter geen kleur meer heeft. Als alle bladeren gevallen zijn, resten slechts de naakte vormen en lijnen. Het bos wordt een grafisch schouwspel, een theater van de verticale lijn. En niet in grauwe tinten, maar in alle varianten grijs en groen. Ik kwam heel dichtbij met de camera, of nam juist grote afstand. Ik zette de lijnen af tegen een contrasterende lucht, of liet ze weerspiegelen in een plas. En het resultaat fascineerde me mateloos.

Zet de lente nog maar even in de wacht; ik ben voorlopig nog niet klaar met de winter!

Herfst op het Voorhout

Een groot deel van het Lange Voorhout is momenteel een puinhoop. Een ratjetoe van omleidingen, obstakels en markeringsblokken die het verkeer in goede banen moeten leiden. Het lukt met moeite. Leuke cafeetjes als de Posthoorn zijn niet meer bereikbaar en dat alles vanwege de aanleg van een omstreden ondergrondse parkeergarage op het Tournooiveld. Want ach, er waren nog niet voldoende parkeerplekken in de binnenstad.

Maar gelukkig heeft de chaos deze herfst een vurige tegenhanger. De lindes kleurden afgelopen week fantastisch geel! Die janboel hoeven we toch niet te zien, dus blik omhoog deze dagen! Donkere takken en felgeel blad tegen een strakblauwe lucht. En af en toe een wolkje dat voorbij zweeft. Alleen wel oppassen dat je niet tegen zo’n blok beton opknalt!

Japanse Tuin

Een paar dagen terug was ik thuis een kast aan het uitruimen, toen ik een serie boekjes vond van de middelbare school. ‘Keuzebegeleiding’ heette de reeks, een voorbereiding op latere studie- en beroepskeuze. Ik kan me nog levendig voorstellen hoe we die als veertienjarigen doorworstelden met de allersaaiste docent van de school. Het waren ambivalente uurtjes. Ik vond de docent he-le-maal niks, maar de materie was aanlokkelijk, spannend. De toekomst nog geheel open, wat ga je doen, wie ben je, wat past bij je?

Het is grappig om 25 jaar later die serie opnieuw door te bladeren. Kruis aan wat je later graag zou willen doen in je werk: 4 kruisjes. Kruis aan wat je in ieder geval niét zou willen: 16 kruisjes. Met een extra dik en vet kruisje achter ‘op kantoor werken’

Het kan verkeren 🙂

Verrassende dingen las ik ook. Uit een totaal van over de 100 mogelijke beroepen, koos ik als meest favoriete: muziekleraar, toneelspeler en fotograaf.

Die eerste twee wist ik nog wel. Die laatste was in een zwart gat verdwenen. Hoogstwaarschijnlijk omdat een duffe decaan mij ooit had verteld dat ik daarvoor toch echt beter in wiskunde en natuurkunde moest zijn.
Gisteren won ik voor de 3e keer in een jaar een prijs in een fotografiewedstrijd. Ik werd weekwinnaar van de William Turner-fotowedstrijd van het Rijksmuseum Twenthe en Museum de Fundatie in Zwolle.

Het kan verkeren 🙂

Vandaag had ik een vrije dag. Terwijl mijn collega’s ploeterden achter hun bureaus, honderden mails wegwerkten en met koffie zichzelf wakker hielden, slurpte ik de frisse herfstlucht naar binnen en koerste ik richting Clingendael om nog net voordat-ie weer dichtgaat de schoonheid van de Japanse Tuin te vereeuwigen. Wie werkt er nu op kantoor als hij kan fotograferen? De veertienjarige was niet gek. Nog een liedje en ’n toneelstukje erbij en de bestemming is bereikt.

Mist

Regelmatig denk ik bij mezelf: waarom doe ik dit? Zoals op een donkere, mistige herfstochtend bij zonsopgang bovenop een duin staan, terwijl heel Den Haag zich wijselijk nog een keer omdraait onder zijn warme Texelse dekbedje.

Dit was zo’n ochtend waarop ik dat dacht. Ik stond bovenop de ‘Vulkaan’, het hoge duin aan het einde van de Savornin Lohmanlaan, met naast mij zo’n vijf vogelspotters die ongetwijfeld hetzelfde dachten. Wat doen we hier in hemelsnaam?

Koud, nat, mistig, geen hand voor ogen

Wat had de vogelaar willen zien? Graspieper, leeuwerik, spreeuw, lijster, vink. Wat zag de vogelaar: niks
Wat had de fotografe willen zien: mistflarden die oplossen in verticale zonnebanen, waarna het duin zich baadt in een goudgele gloed. Wat zag de fotografe: niks

En dan volgt het onontkoombare dilemma: hoe lang blijf ik hier? Hoe lang houdt mijn lijf het warm? Het zal toch niet zo zijn dat precies als ik de benen neem, de mist verdwijnt en de natuur zich alsnog als een fotografisch pareltje toont?

Uiteindelijk besloot ik wel het duin af te dalen, maar nog niet naar huis te gaan. Een rondje door de lagere duinen. Waar ik man en hond en hardloper trof. En iets verderop een landschap zo leeg en verstild dat ik er wel zeven rondjes doorheen ben gelopen. Goedemorgen Haagse woestijn. Jou kende ik nog niet.

    

Scheveningen

Op Facebook circuleert al enige tijd een post over Vivian Meier, een Amerikaanse straatfotografe die pas na haar overlijden beroemd is geworden. Haar verhaal is fascinerend. Ze werkte vanaf de jaren vijftig jarenlang als nanny voor gezinnen in Chicago en New York. En terwijl ze dag in dag uit met de kinderen buiten was, heeft ze duizenden foto’s gemaakt van het straatleven in deze grote steden. Niet zo maar kiekjes, maar geweldig materiaal! En niet met zomaar een camera, maar met het neusje van de zalm van wat toen op de markt was. Alleen: niemand heeft tijdens haar leven haar foto’s gezien! Pas na haar dood zijn haar negatieven bij toeval ontdekt door een documentairemaker die ze op een veiling kocht. Hij besloot er een aantal te scannen en daarna is het balletje gaan rollen, eerst langzaam, daarna razendsnel.

Ze schoot haar foto’s (kijken, heel mooi!) met een Rolleiflex, een prestigecamera, in zwart-wit en op vierkant formaat. De kwaliteit is gorgeous! Waar vind je tegenwoordig nog een digitale camera die dat kan benaderen, die tonen, dat contrast?
Ik kon er alleen maar verlekkerd naar kijken, en besloot mijn camera ook maar eens op ‘vierkant’ te zetten. Het eerste uitje nadien was naar Scheveningen, een bezoekje aan de nieuwe Pier. In het begin voelde het erg stuntelig allemaal, ik was mijn gevoel voor kader en compositie volledig kwijt. Maar langzaamaan werd het steeds beter, en leuker ook!

Zie daarom hier een middagje strand, op een prachtige augustusdag. Met dank aan Miss Maier voor de inspiratie!

Lang licht

Wonderlijk toch ieder jaar weer, die eindeloze juni-avonden. Om elf uur ’s avonds nog niet donker en om vijf uur ’s ochtends al weer licht. Dat je op je telefoon het weerbericht bekijkt en ziet: 22:00 uur, deels zonnig. Huh? O ja, de langste dagen van het jaar!

En soms moet je dat dan ook met eigen ogen zien. Op een plek waar het weider dan weids is. Afgelopen maandag was ik aan het strand. Even voor tienen zetten de laatste zonnestralen het glooiende duinlandschap in een prachtige, bijna herfstige gloed.

En zo was het een half uurtje later. Vanuit het niets pakken zich boven zee donkere wolken samen. Tijd voor een spurt naar huis? Of toch niet? Hoe licht is het wel niet boven de stad!

Net schilderijtjes, zou een aantal van mijn foto-fans zeggen.
Laat maar weten als je er eentje aan de muur wilt 🙂