Een jaar in beeld

Het nieuwe jaar is al weer even gestart, en de jaarlijkse terugblik in beeld heeft op zich laten wachten. Maar hier is hij dan! Opnieuw was het een mooi fotografisch jaar, maar ook buitengewoon intensief. Aan het begin van 2017 besloot ik, naast mijn werk, te starten met de deeltijdopleiding van de Fotoacademie in Amsterdam. Een pittige studie, niet zomaar voor ‘even erbij’. Maar ik leerde veel en genoot vooral van het contact met mijn studiegenoten met wie ik na een volle lesdag standaard de kroeg indook om even stoom af te blazen. En zo kwam ik opeens heel regelmatig in Amsterdam. Wat weer eens wat anders opleverde dan Haagse plaatjes.

Nog maar nauwelijks gestart met de Fotoacademie, kreeg ik bericht van de Color Awards, een grote internationale fotowedstrijd, dat één van mijn ingestuurde foto’s een Honorable Mention had gewonnen, en drie waren genomineerd. Dat was een goed begin van het jaar. Ik wilde mijn vleugels verder uitslaan en volgde in het voorjaar een cursus ‘Kinderfotografie’ bij Carla Kogelman, die met haar eigen documentaire fotografie – vaak ook over kinderen – grote internationale prijzen heeft gewonnen. Een een ander leuk nieuwtje was dat het gerenommeerde fotografietijdschrift Focus twee van mijn museumseries had uitgelicht in een kort artikel in hun blad.

Op de Fotoacademie stond het eerste jaar volledig in het teken van zwart-wit. Dat was even wennen, omdat ik echt heel veel van kleur in een foto houd. Soms leverde het frustratie op, en soms onverwacht mooie beelden, zoals deze foto: Zuidelijk havenhoofd.

Intussen kon je in Den Haag er niet omheen: 2017 was het jaar van Mondriaan en De Stijl. Ik was regelmatig in het Gemeentemuseum te vinden, waar een mooie overzichtstentoonstelling was van Mondriaans werk en leven. En ik voegde zo weer aardig wat foto’s toe aan mijn museumserie.

Tegen de zomer volgde de uitslag van de jaarlijkse fotografiewedstrijd van Lavifoto, de Haagse fotoclub waar ik lid van ben. Verleden jaar was al met een knipoog gezegd dat ik dit jaar maar niet meer mee mocht doen, omdat ik alle prijzen in de wacht sleepte. Tja, ze hadden een vooruitziende blik… Ook dit jaar won ik 4 prijzen (thema ‘fiets’, thema ‘vrij’, thema ‘spreekwoorden en gezegden’ en de ‘publieksprijs’).

Vroeg in de zomer maakte ik kennis met een aantal enthousiaste straatfotografen uit de Facebookgroep ‘Streeteye‘. We organiseerden een leuke meet & greet in Amsterdam. En voor je het weet ben je als fotograaf vereeuwigd op een straatfoto van een ander (foto: Fokko Muller).

Intussen was ik veel op Scheveningen te vinden. Ik had plannen voor een fotoboek over Scheveningen Bad, dat nota bene in 2018 200 jaar zou bestaan. De aanleiding kon niet mooier zijn. En zo toerde ik in de zomer op elk vrij moment óf naar mijn ouders in Rotterdam die midden in een verhuizing zaten, óf richting strand om zoveel mogelijk foto’s te kunnen verzamelen.

Scheveningen was een prachtig project, maar soms wat eenzaam. Daar kwam verandering in toen ik Merel Schoneveld en Giedo van der Zwan op het strand ontmoette. Twee Haagse fotografen met dezelfde passie voor het fotograferen van het leven op straat. We trokken enkele weekenden samen op en leerden van elkaar.

Ik stuurde foto’s op naar de Lens Culture Street Photography Awards, een grote internationale straatfotografiewedstrijd. Tot mijn grote verrassing plaatste de redactie een van mijn ingezonden foto’s (‘dame met roze hoed’) bovenin hun nieuwsbrief.

Een andere opsteker volgde kort na de zomer. Het Haags Gemeentemuseum had een oproep gedaan om op Instagram foto’s in te sturen van het hedendaagse Haagse stadsleven. De 10 beste zouden in het museum worden geëxposeerd, naast een bestaande tentoonstelling over het 19e eeuwse stadsleven in Amsterdam en Den Haag. Een van mijn foto’s werd uitgekozen en prijkte in oktober op groot formaat aan een museumwand.

In het najaar startte ik met een nieuwe fotocursus. Eigenlijk was het onverantwoord, ik had al zo weinig vrije tijd met de Fotoacademie naast mijn werk, maar ik miste op de academie de straatfotografie en wilde graag meer over dit genre weten. En zo belandde ik om de andere dinsdagavond in de klas van Rens Horn, die een mooie lessenreeks over de geschiedenis van de straatfotografie verzorgde bij de SKVR in Rotterdam.

Rond deze tijd kwam ook de uitslag van de Spider Awards, een grote internationale zwart-wit fotowedstrijd. Net als afgelopen jaar ontving ik weer enkele ‘nominaties‘ waar ik blij mee was.
De herfst deed zijn intrede, ik startte met een nieuwe baan en er was niet veel tijd meer voor vrije fotografie. Maar soms krijg je kansen als fotograaf die je moet pakken. Zoals die avond dat ik na een lange studiedag uit Amsterdam terugkwam, over het Lange Voorhout naar huis fietste en daar het mooiste schouwspel zag dat ik ooit in de avond had gezien.

December, tenslotte, was de maand van de sneeuw. En van de circustenten op het Malieveld. Beide zeer fotogeniek. De tenten eveneens in kleur. En zo liep 2017 ten einde en gaat alle focus nu naar 2018, het feestjaar aan zee, waarin Scheveningen Bad 200 jaar bestaat, en waarin ik dan eindelijk mijn boek, in eigen beheer, zal uitgeven.

Nieuwjaarsduik

Uw fotoverslaggever was niet zo dapper als u misschien zou denken bij het zien van onderstaande foto’s. Zij liep met 3 medefotografen in haar dikste winterjas en voorzien van stevige bergschoenen tussen 10.000 bikkels die zich wel in hun blootje waagden. Chapeau (Unox-mutsje af) voor alle stoere duikers die – ondanks het aantrekkelijke zonnetje – een windkracht vijf met een gevoelstemperatuur rond het vriespunt trotseerden. De duik was een feestje. Het fotograferen ook! En wie nog niet overtuigd was van de wind aan zee vandaag, bekijk graag de laatste  seconden van dit filmpje van Omroep West op Facebook. Spectaculair!

Circus

Het was vrijdagavond en ik was zojuist met mijn zusje naar de bioscoop op het Buitenhof geweest. “Huisvrouwen bestaan niet”. Ondanks een totaal onhebbelijke titel, een heel vermakelijke film. We stonden buiten, het miezerde en de harde zuidwester maakte de gevoelstemperatuur er niet beter op. Het was heel erg tijd om naar huis te gaan. Maar ik had “ze” gezien. Onderweg naar de bioscoop. En ze lieten me niet los. Verre van dat. Ze trokken aan me, zo hard, dat ik op de Kneuterdijk mijn stuur rechtsom in plaats van linksom gooide en onverwijld koers zette richting Malieveld. De circustenten.

Echt, als iets mijn fotografenhart sneller doet slaan, zijn dat circustenten, pagodetenten of andersoortige punttenten. Ieder zijn gekte, zullen we maar zeggen. Maar dit waren niet zomaar tenten, dit waren exemplaren die letterlijk in de spotlights stonden en om de paar seconden van kleur veranderden. Die MOEST ik gewoon vastleggen. Er was geen voorstelling deze avond, maar wel iets anders gaande: het Top2000 live café. Met swingende muziek die ook buiten de tenten zeer goed te horen was. En zo banjerde ik in regen en wind door de enorme (lees: kolossale) modderplassen rondom het complex terwijl om mij heen Bruce Springsteen, Fleetwood Mac en Cyndi Lauper uit de luidsprekers schalden. “Girls just wanna have fun” terwijl ik blauwe vingers, natte voeten en een ijzige zuidwester trotseerde. Maar oh, de foto’s! De foto’s!

 

Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.

Aan de kust

Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.

Dame met roze hoed

Kleine romance (1)

Kleine romance (2)

Even checken

Uit Baywatch weggelopen

Zeewandeling

Terugblik

Op de laatste dag van 2016 toch nog wat Haagse praatjes, pardon: plaatjes. De fotografie heeft dit jaar de overhand genomen. En in deze tijd van terugblik en reflectie kan ik slechts constateren dat dit jaar voor mij een prachtig fotografiejaar is geweest. Omdat mooie herinneringen er zijn om te koesteren en te delen, hierbij een klein jaaroverzicht in zwart-wit beeld.

Bij Han Schnek volgde ik in het voorjaar de workshop ‘Leren van de Meesters’. Acht avonden waarin acht grote namen uit de fotografie voorbij kwamen. Waaronder het grand oeuvre van de Braziliaan Sebastião Salgado. Van alle ‘meesters’ die de revue passeerden, wist hij me het meest te raken. Majestueuze zwart-wit fotografie van landschappen in een groot dynamisch bereik. Voor het eerst in mijn leven zette ik mijn camera op zwart-wit. Een huiswerkopdracht om in zijn stijl te fotograferen leverde onderstaande foto op. Een kale winterse boom in een Haags park. Ik was verkocht.

Ik ging de uitersten opzoeken van zwart-wit fotografie. Silhouetten als onderstaande. Vogels die opvliegen boven Den Haag Centraal Station.

Of iets ogenschijnlijk heel eenvoudigs. Twee muurtjes die dwars op elkaar staan. Maar dan dat licht!

In het voorjaar volgde ik een workshop Architectuurfotografie van De Rooij Fotografie, waarbij docente Ada Holleman mij op een verrassende manier naar details in architectuur liet kijken. Een van de foto’s van die dag zond ik in voor de Black and White Spider Awards. De grootste internationale fotografiewedstrijd voor zwart-wit fotografie. Vier foto’s totaal gingen de deur uit. Drie ervan werden genomineerd, in drie verschillende categorieën. Trots!

Tegen de zomer werd de uitslag bekend van de fotowedstrijd van Lavifoto, de fotoclub van het ministerie van Economische Zaken, waar ik nu twee jaar lid van ben. Alle leden konden één foto inzenden in vijf verschillende rubrieken. In twee van de vijf rubrieken werd ik winnaar (‘high key‘en ‘vrij‘), en daarnaast won ik de publieksprijs. Grapjes werden al gemaakt dat ik het jaar erop maar niet meer mee mocht doen.

In de zomer was ik ook regelmatig op het strand te vinden. Zoals op Kijkduin, waar de Pokémon-rage absurde vormen had aangenomen. Onderstaande foto maakte ik in de duinen. De Haagse krant ‘De Posthoorn’ plaatste hem op zijn Facebook-pagina.

En in de zomermaanden was ik ook heel regelmatig aan het struinen in het Westduinpark. Ik schoot er de series ‘Westduin‘ en ‘Seascapes‘, evenals onderstaande foto (zicht op Duindorp). Deze laatste zond ik in voor de NRC-fotowedstrijd met als thema Landschap.

Begin september volgde een workshop straatfotografie in Rotterdam, bij de Nederlandse straatfotograaf Fokko Muller. Op een prachtige zonnige dag dwaalden we met onze camera’s over Hofplein, Weena en dwars door de Koopgoot. Triple A-locaties voor de straatfotograaf!

Medio september fotografeerde ik Hollands Ceremonieel. Ik stuurde een aantal foto’s naar NU.nl, en tot mijn grote verrassing werden ze direct gepubliceerd. Tussen alle foto’s van de grote persbureaus in. In deze periode begon ik ook met portretfotografie, geïnspireerd door de lessen die ik volgde bij I and Art in het Haagse Koorenhuis. Docent Pieter Lemmens wist z’n lessen zo’n draai te geven, dat we altijd weer bij het portretgenre uitkwamen, terwijl er nog een dozijn andere op het program stond. Ik klaagde niet; het was precies wat ik nog moest leren. ‘Zelfportret met hoed’ is één van de zelfportretten die ik dit jaar heb gemaakt.

In november was ik een aantal dagen in Brussel voor het Brussels Street Photography Festival. Samen met tien andere fotografen volgde ik een 3-daagse workshop bij de beroemde Britse straatfotograaf Nick Turpin. Drie volle dagen met de camera op stap in het centrum van Brussel. Dat smaakte naar meer. Een van de hoogtepunten was het fotograferen in de de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, waar je in de namiddag een prachtige lichtinval had en vanachter pilaren de bezoekers ongemerkt kon vastleggen.

Ook in Den Haag bleef ik regelmatig de straat op gaan. De straat is niet aan seizoenen gebonden. Onderstaande foto maakte ik op het Plein en hing in december op groot formaat bij het Koorenhuis.

Misschien wel het mooiste nieuws van het jaar kwam afgelopen maand met een e-mail van Lensculture.com, een internationaal platform voor hedendaagse fotografie. Mijn serie ‘Meesters uit het Mauritshuis‘, ingezonden voor de Street Photography Awards, was geëindigd bij de 10% beste inzendingen van heel 2016, over alle genres heen. Intussen was ik begonnen aan een nieuwe museumserie ‘Van Rodin tot Bourgeois‘, naar de gelijknamige titel van de huidige expositie in het Haags Gemeentemuseum. Bij de fotoclub is hij in ieder geval goed gevallen. Ik hoop dat hij een nog breder publiek krijgt.

En dan loopt het jaar ten einde. Nog één zonnige dag in de laatste week van het jaar had als bestemming het Scheveningse strand. Toch nog witte feestdagen!

Ik wens jullie allen een mooi, liefdevol en inspirerend 2017! En mocht een van je goede voornemens zijn vaker mensen blij te maken; deze fotograaf zou het heel leuk vinden als vrienden en bekenden eens iets van haar bestelden. Voor aan de muur ofzo… 🙂
www.sandrauittenbogaart.nl
Alles is te koop. Op (bijna) elk formaat en materiaal. Neem contact met me op, en ik regel het voor je.

Groene herfst

Het wordt misschien wat afgezaagd, maar elk voorjaar en najaar móet ik toch echt een keer (en liefst meerdere!) naar de Japanse tuin in Clingendael. Waarom? Omdat je daar kleuren, vormen en patronen tegenkomt die je werkelijk nergens anders ziet. En verrassend anders iedere keer. Wat je daar overigens ook tegen het lijf loopt, letterlijk? Mensen. Héél veel mensen. Ik ben er nog steeds niet achter wat nu het beste tijdstip is om te gaan.

Vandaag was ik vroeg, wat me handig leek op deze zondag met prachtig weer, waarop heel Den Haag zou leeglopen naar park en bos. Maar ik had één ding over het hoofd gezien: de hardlopers. En geloof het of niet, maar hardlopers zijn slechts gekleed in twee kleuren: roze (vrouw) en blauw (man). Kunnen zij niets aan doen, loop maar eens een sportzaak binnen en probeer een groen of rood hardloopjasje te krijgen. Onmogelijk. Maar als er iets is wat ik pertinent niet op mijn  landschapsfoto’s wil, zijn dat roze en blauwe vlekken. Vloekt als een idioot. Grrr…. Hardlopers! O nee, grrr… achterlijke sportmerken die zich maar niet willen emanciperen.

Afijn, ik was in de Japanse tuin, dus ik moest zennnnn zijn, en niet zaaaaniken. Dus heb ik heel veel geduld getraind. En heel veel rondjes gelopen. Tot alle roze en blauwe jasjes eindelijk van mijn netvlies verdwenen waren. En toen kon ik warempel nog een paar heel geslaagde foto’s schieten. Een redelijk groene herfst nog, met uitzondering van de esdoorns die al prachtig verkleuren. Binnenkort nog een keertje terug. Als alle hardlopers de weg naar huis hebben gevonden.

Winterbos

Toen ik onlangs foto’s selecteerde voor mijn nieuwe fotografiewebsite (nog niet gezien? – neem snel een kijkje!), viel het mij op dat ik nauwelijks winterfoto’s heb gemaakt in de natuur. Herfst en voorjaar staan stipt op nummer één (ach, dat herfstlicht…!), de zomer komt op een goede tweede plaats, maar dan volgt – op vele barre kilometers afstand – de winter.

Ja, natuurlijk: grijs, grauw en guur. Kaal en weinig licht. Welke fotograaf loopt daarvoor warm? Maar ik vond dat daar verandering in moest komen. En zo dwong ik mijzelf onlangs in de lunchpauzes het bos in te gaan om gewoon te observeren. Dat idee uit mijn hoofd te halen: het bos is niet interessant in de winter. Goed: het moest natuurlijk  wel een béétje droog zijn, maar voor de rest stelde ik weinig eisen.

En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik raakte zonder dat ik het doorhad plots aan het hart van de fotografie: ik ging anders kijken. Sterker: van gewoon kijken ging ik naar werkelijk zien. Kaal was opeens niet meer saai, maar erg aantrekkelijk. En het bleek een illusie dat bos in de winter geen kleur meer heeft. Als alle bladeren gevallen zijn, resten slechts de naakte vormen en lijnen. Het bos wordt een grafisch schouwspel, een theater van de verticale lijn. En niet in grauwe tinten, maar in alle varianten grijs en groen. Ik kwam heel dichtbij met de camera, of nam juist grote afstand. Ik zette de lijnen af tegen een contrasterende lucht, of liet ze weerspiegelen in een plas. En het resultaat fascineerde me mateloos.

Zet de lente nog maar even in de wacht; ik ben voorlopig nog niet klaar met de winter!

Herfst op het Voorhout

Een groot deel van het Lange Voorhout is momenteel een puinhoop. Een ratjetoe van omleidingen, obstakels en markeringsblokken die het verkeer in goede banen moeten leiden. Het lukt met moeite. Leuke cafeetjes als de Posthoorn zijn niet meer bereikbaar en dat alles vanwege de aanleg van een omstreden ondergrondse parkeergarage op het Tournooiveld. Want ach, er waren nog niet voldoende parkeerplekken in de binnenstad.

Maar gelukkig heeft de chaos deze herfst een vurige tegenhanger. De lindes kleurden afgelopen week fantastisch geel! Die janboel hoeven we toch niet te zien, dus blik omhoog deze dagen! Donkere takken en felgeel blad tegen een strakblauwe lucht. En af en toe een wolkje dat voorbij zweeft. Alleen wel oppassen dat je niet tegen zo’n blok beton opknalt!

Japanse Tuin

Een paar dagen terug was ik thuis een kast aan het uitruimen, toen ik een serie boekjes vond van de middelbare school. ‘Keuzebegeleiding’ heette de reeks, een voorbereiding op latere studie- en beroepskeuze. Ik kan me nog levendig voorstellen hoe we die als veertienjarigen doorworstelden met de allersaaiste docent van de school. Het waren ambivalente uurtjes. Ik vond de docent he-le-maal niks, maar de materie was aanlokkelijk, spannend. De toekomst nog geheel open, wat ga je doen, wie ben je, wat past bij je?

Het is grappig om 25 jaar later die serie opnieuw door te bladeren. Kruis aan wat je later graag zou willen doen in je werk: 4 kruisjes. Kruis aan wat je in ieder geval niét zou willen: 16 kruisjes. Met een extra dik en vet kruisje achter ‘op kantoor werken’

Het kan verkeren 🙂

Verrassende dingen las ik ook. Uit een totaal van over de 100 mogelijke beroepen, koos ik als meest favoriete: muziekleraar, toneelspeler en fotograaf.

Die eerste twee wist ik nog wel. Die laatste was in een zwart gat verdwenen. Hoogstwaarschijnlijk omdat een duffe decaan mij ooit had verteld dat ik daarvoor toch echt beter in wiskunde en natuurkunde moest zijn.
Gisteren won ik voor de 3e keer in een jaar een prijs in een fotografiewedstrijd. Ik werd weekwinnaar van de William Turner-fotowedstrijd van het Rijksmuseum Twenthe en Museum de Fundatie in Zwolle.

Het kan verkeren 🙂

Vandaag had ik een vrije dag. Terwijl mijn collega’s ploeterden achter hun bureaus, honderden mails wegwerkten en met koffie zichzelf wakker hielden, slurpte ik de frisse herfstlucht naar binnen en koerste ik richting Clingendael om nog net voordat-ie weer dichtgaat de schoonheid van de Japanse Tuin te vereeuwigen. Wie werkt er nu op kantoor als hij kan fotograferen? De veertienjarige was niet gek. Nog een liedje en ’n toneelstukje erbij en de bestemming is bereikt.