We hoeven niet meer naar de kliffen van Dover of het strand van Calais. Een tripje naar Scheveningen volstaat voortaan in februari, waar eerst Ciara en Dennis onze haren deden wapperen en nu een Ellen, Francis en Gerda al weer in het vooruitzicht liggen. Komende weken maar even geen menigtes opzoeken, maar lekker uitwaaien op dat lege strand.
Hoor je ‘m al fluiten?
Het waaide niet een beetje hard, gisteren aan de kust. Het waaide ontiegelijk hard. Zo hard dat zelfs de fanatiekste kitesurfers zich niet meer in zee waagden. Zo hard dat het doek dat voor reparatie om de vuurtoren was gespannen, eraf was gewaaid. Zo hard dat je eigenlijk alleen maar met je rug tegen de wind in kon lopen. Achterstevoren van noord naar zuid. Maar ook zo hard dat het zand dat ijlings over de kustlijn werd geblazen zich in de meest geniale patronen verspreidde, als lichtende nevels die met oerkracht vooruit werden gestuwd. Oorverdovend. Oogverblindend. Wat een natuurfenomeen.
Hoor wie bonkt daar kind’ren
Hoor wie ramt daar kind’ren
Hoor wie beukt daar onzachtzinnig tegen ’t raam
’t Is een vreemde zeker
Die verdwaald is zeker
‘k Zal eens even vragen naar zijn naam
Noordwesterstorm, noordwesterstorm
Ga heen, taai af, naar Spanje gezwind
En denk op die daken
Toch aan die arme Sint
Stilte voor de storm in de vroege ochtend. Foto: Monique Hoogduin
De wind trekt aan. Al flink hoge golven in de haven van Scheveningen. Foto: ANP
Sint waagt zich aan het strand. Foto: Nu.nl/Hans Vink
De storm buldert nu echt over het westen van het land. Foto: ANP
Het spoor in het noorden ligt plat. Dag heerlijk avondje? Foto: ANP
Zelf moet ik naar Rotterdam. Moet lukken, denk ik. Tot ik op Den Haag Centraal kom…
Met dank aan de Randstadrail alsnog op tijd voor pakjesavond!
Wie mij zoekt: ik zit al dagen vastgeplakt aan de verwarming. Zo’n ouderwets 4-platenblok met een stralingswarmte tot bij de buren. ‘Een energievretend monster’, ontsnapte de cv-monteur verleden jaar aan z’n lippen. Ik hield me Oost-Indisch doof. Het recht van de koukleumen in deze wereld.
Afwisselend met borst, rug en voeten tegen de verwarming lees ik, eet ik, bel ik, en juist: studeer ik het Requiem van Mozart in. Hangend met mijn buik tegen de radiator, de oefencd geript naar m’n mp3-speler, brul ik het Dies irae mee.
Heb me nog nooit zo in kunnen leven in dit stuk als vandaag. Buiten lijkt de wereld te vergaan in storm, hagel en rukwinden. Binnen janken de strijkers en dreunen de koorstemmen. Het Requiem is geniaal.
Uitvoering op 19 februari a.s. in de Pieterskerk in Leiden. Hoop dat we er warmpjes bijzitten!
Voor Tornado Alley hoefde je vandaag niet naar het Omniversum. Even je hoofd buiten de deur steken, was al genoeg om uit je huis geblazen te worden. Den Haag werd wel extreem getroffen. Meer dan 70 milimeter neerslag in 24 uur en windstoten van ongekende sterkte. ‘Wie vandaag naar buiten gaat, terwijl-ie niet hoeft, is gek’, verzekerde een collega me. Ik ging toch. Vanavond. En inderdaad: alleen gekken nemen foto’s in de stromende regen met windstoten tot 90 km/uur.
