Feestje

Onlangs vond ik in een fotoboek onderstaande foto van Eva Besnyö, een beroemde Hongaars-Nederlandse fotografe die begin 20e eeuw is geboren. De foto is gemaakt op Koninginnedag 1939 en toont vrouwen en kinderen in klederkracht bij een frietkraam in Westkapelle, Zeeland. Ik vind het een van de mooiste foto’s van Besnyö die ik ken. Het licht is fenomenaal, de grijsgradaties prachtig en lucht en zand geven de afbeelding een natuurlijk vignet. En dan die vraag: wat doet dat frietkot daar bovenaan de dijk, in the middle of nowhere? Stond het er altijd al? Is het speciaal voor Koninginnedag gebouwd?

Tachtig jaar later (nou ja, bijna dan, in 1939 viel de feestdag op 31 augustus, de verjaardag van Wilhelmina) is ook deze fotografe met de camera op pad. Op zoek naar licht, fenomenaal licht op een grauwe dag. Een Malieveld in plaats van een zeedijk. Kleur waar ooit zwart-wit was. Een leve de koning, in plaats van leve de koningin. Maar in wezen is er natuurlijk niets veranderd. Koningsdag is je verkleden, de slingers ophangen, een wit kantje, een gouden randje, een feestje – én een frietje waard!

Belvédère

In Den Haag is het groen nooit ver weg. En zelden ook erg druk. Sterker: in sommige parken en bosjes kun je rustig een kanon afschieten. Niemand die het merkt. Vandaag was ik in zo’n gebied. Eén van de allerstilste duingebiedjes van Den Haag, op de rand van Scheveningen. Geen kip te bekennen, nooit. Het draagt een statige naam: het Belvédère. Echt statig is het niet, en het uitzicht is evenmin heel ‘belle’. Het is vooral hoog, een van de hoogste duinen van Den Haag. En stil dus, maar dat had ik al gezegd. Vroeger was dat wel anders. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog lag op de plek van dit duin een omvangrijk bunkercomplex, Widerstandsnest 311, een marinehoofdkwartier van waaruit alle West-Europese torpedoboten werden aangestuurd. Het bestond uit een centraal commandocentrum dat zowel bovengronds als ondergronds verbonden was met een groot aantal geheime ‘units’. En als onderdeel van de Atlantikwall stond er heel wat luchtafweergeschut opgesteld. Niks stilte dus. Een behoorlijk explosief gebied.

Belvédèreduin en Van Stolkpark, foto uit CE-Bodembelastingkaart gemeente Den Haag

 

Een dag geleden wist ik dit nog allemaal niet. Vandaag wel, omdat de gemeente Den Haag voor haar bewoners en bezoekers graag bordjes op bijzondere plekken plaatst. Zo las ik op dat bordje – dat naast een heel fijn bankje stond – dat de marinecommandant woonde aan Hogeweg 18 (lees: Hogeweg 18 geconfisqueerd had), een statig pand dat vandaag de dag wel een paar miljoen waard is. Villa Sandhaghe heet het. Een pand dat je trouwens niet mag zien, want op Google Maps is het volledig geblurred (spannund! staatsgeheim!). Dat het bordje van de gemeente pal voor het betreffende pand staat kan dan alleen maar Haagse logica zijn.

Villa Sandhaghe, geblurred op Google Maps

Die villa Sandhaghe had ik tijdens mijn struintocht door het Belvédèreduin al ongemerkt op de foto gezet. Een klassieke villa die zich aftekende tegen torenhoge dennen op het duin. Die dennen vond ik sowieso fascinerend en gingen meermaals op de foto. Evenals de Waterpartij, pal aan de voet van het Belvédère. Het bunkercomplex onder het duin is trouwens een aantal jaar terug nog éénmaal open geweest, en daarna permanent ontoegankelijk gemaakt. En over ontoegankelijkheid gesproken: mocht je ooit het snode plan hebben je eigen onderkomen te laten blurren. Wees gewaarschuwd:

[Klacht op klacht.nl, gericht aan Google] “Omstreeks 2011 heb ik mijn raam laten blurren. Het effect was dat zij mijn hele huis geblurred hebben en dat het lijkt of er een crimineel woont! Dit was niet de bedoeling. Ik heb Google gevraagd om het ongedaan te maken. Dit is niet gehonoreerd, want eenmaal geblurred is altijd geblurred.”

Juf werkt zich suf

Ruim 40.000 leraren verzamelden zich vanmiddag op een winderig en blubberig Malieveld om het kabinet op te roepen meer te investeren in het onderwijs. Extra personeel, een hoger salaris en meer waardering voor het vak, was waar ze om vroegen. De sfeer was goed. Maar het geluid wat timide. “Misschien moet het onderwijs maar een multinational worden”, werd er geschertst. “Dan worden we tenminste door de regering gezien, krijgen we aandacht en bonussen. En o ja, dan mogen we ook nog ongestraft de belasting ontduiken.” Mogelijk zat daar de kneep. Dat het onderwijzend personeel vandaag de dag te braaf is. Natuurlijk stonden er bevlogen mensen in de modder en op het podium. Maar niet alle speeches overtuigden, niet alle spandoeken waren raak. En ook Dolf Jansen in de rol van presentator, grapte er nogal eens naast. Het vuur van de jongeren die een maand geleden op dezelfde plek de klimaatmars liepen ontbrak. Maar je zou het natuurlijk ook zo kunnen zien: in al hun makheid raakten de docenten exact de kern van het probleem. “Volledig uitgeteld, maar toch op het Malieveld!”

In aantocht

Zo’n vroege februaridag waarop je het voorjaar al voelt tintelen. Nog ver weg, maar al wel in aantocht. Op het strand was het goed toeven. Op de Pier ook. Prachtig licht, en eindeloosheid tot aan de Maasvlakte. Een schouwspel van licht en schaduw dat nooit verveelt. En beloftevol een nieuw jaar presenteert.

Frisse start

Ook dit jaar stonden er weer 10.000 bikkels klaar voor de traditionele Unox Nieuwjaarsduik, die inmiddels is uitgegroeid tot de grootste ter wereld. Zelfs National Geographic kwam ditmaal langs, om opnames te maken voor de nieuwe serie ‘Europe from above’. Misschien niet de beste timing, want de start was enigszins vals. Al voor twaalven begon een groep te rennen, die de rest met zich meetrok. Lichte chaos, ook onder de fotografen, maar het mocht de pret niet drukken. De inmiddels 60e editie van de Nieuwjaarsduik was weer een feestje en schonk Den Haag de nodige verkoeling na een vlammende nacht.

Klik op de foto’s voor een vergroting

City Pier Night Walk

Een Haagse primeur afgelopen vrijdagavond. De allereerste City Pier Night Walk als opwarmertje voor de CPC-loop. Vanaf het Malieveld dwars door de historische binnenstad richting Scheveningen, een tocht van 10 kilometer. Tweeduizend lopers konden zich inschrijven, en die inschrijving zat binnen mum van tijd vol. Want wandelen, daar houden we wel van! En als we onderweg dan ook nog getrakteerd worden op live muziek, warme drankjes en soep, dan zit de sfeer er al snel goed in. Ook als het weer niet helemaal mee zit. Een fotoverslag (met video) van een geslaagde avond.

Gezellige drukte bij de start van de inschrijving. Iedereen krijgt een stempelkaart en lampje voor onderweg mee.

Wachten op het startschot. Om 19:00 uur vertrekken de eerste wandelaars.

Lampjes, lichtjes en slingers. Hoe meer hoe leuker. Volgend jaar nog feestelijker.

Door de historische binnenstad gaat de route naar Scheveningen.

Muzikale intermezzo’s onderweg brengen de sfeer er goed in.

Dwars door de Scheveningse bosjes. Deze avond met vuurspuwers en spookachtig verlichte bomen.

In de Keizerstraat speelt een Shanty-band. Die weten het publiek wel mee te krijgen. Bekijk de video maar!

Na ruim twee uur wandelen aan zee beland. Droog wil het nog niet worden. Maar we zijn er bijna!

Eindpunt van de route zijn de 20 zandringen aan zee van Bruno Doedens. De laatste paar honderd meter gaan over de heuvels.

En dan is de finish in zicht en is er voor iedere deelnemer een verdiend aandenken. Volgend jaar weer!

 

Circus

Het was vrijdagavond en ik was zojuist met mijn zusje naar de bioscoop op het Buitenhof geweest. “Huisvrouwen bestaan niet”. Ondanks een totaal onhebbelijke titel, een heel vermakelijke film. We stonden buiten, het miezerde en de harde zuidwester maakte de gevoelstemperatuur er niet beter op. Het was heel erg tijd om naar huis te gaan. Maar ik had “ze” gezien. Onderweg naar de bioscoop. En ze lieten me niet los. Verre van dat. Ze trokken aan me, zo hard, dat ik op de Kneuterdijk mijn stuur rechtsom in plaats van linksom gooide en onverwijld koers zette richting Malieveld. De circustenten.

Echt, als iets mijn fotografenhart sneller doet slaan, zijn dat circustenten, pagodetenten of andersoortige punttenten. Ieder zijn gekte, zullen we maar zeggen. Maar dit waren niet zomaar tenten, dit waren exemplaren die letterlijk in de spotlights stonden en om de paar seconden van kleur veranderden. Die MOEST ik gewoon vastleggen. Er was geen voorstelling deze avond, maar wel iets anders gaande: het Top2000 live café. Met swingende muziek die ook buiten de tenten zeer goed te horen was. En zo banjerde ik in regen en wind door de enorme (lees: kolossale) modderplassen rondom het complex terwijl om mij heen Bruce Springsteen, Fleetwood Mac en Cyndi Lauper uit de luidsprekers schalden. “Girls just wanna have fun” terwijl ik blauwe vingers, natte voeten en een ijzige zuidwester trotseerde. Maar oh, de foto’s! De foto’s!

 

Sterrenstof

De nacht zou vaker gefotografeerd moeten worden. Kijk, zou ik zeggen. Kijk! Het is donker, maar het is niet donker. Zie je wat ik zie? De laatste goudgele lindenblaadjes vlak boven je. Het licht van de lantaarntjes aan het Lange Voorhout. Kijk dan, magie in de lucht! Tinkerbell haar sterrenstof dwarrelt rond. Een Haagse sprookjeslaan. Kijk!

Strandoefening

Niets zo fijn als een beetje flexibiliteit op je werk. Iets later beginnen, iets langer doorwerken. En dan zomaar maandagochtend in de bus naar het strand om eindelijk – na al die jaren dat je al in Den Haag woont – de Prinsjesdag-strandoefening bij te wonen. De schrik- en lawaaitraining voor de paarden van de Cavalerie Ere-Escorte, zodat ze op Prinsjesdag niet spontaan het publiek induiken bij de eerste de beste knal of onverwachte beweging.
Maandagochtend naar het strand. Het voelde als heerlijk spijbelen. Tot ik tegenover het Kurhaus uit de bus stapte en prompt de hemelsluizen werden opengedraaid. Dat stond niet op het program. Gedeelde smart is echter halve smart; dat half Den Haag stond te klappertanden onder zijn poncho of paraplu beurde met enigszins op. Gelukkig trokken iets na tienen de donkerste wolken weg en bleef het de rest van de ochtend vrijwel droog. En dat leverde mooie plaatjes op.

Het publiek had maar één taak: zoveel mogelijk lawaai maken!

Rustig  blijven lopen na een rookbommetje

En ook na een schot met losse flodders

Trompetterkorps der Bereden Wapenen

Spectaculaire rookbommen

Paarden uit diverse Nederlandse maneges maken deel uit van de Ere-Escorte

Ook dat wordt getraind: netjes op een rij blijven

Door de rook met de vlag

In galop door het zand

Laatste rondje: zelfs de zon laat zich nog even zien

 

Koninklijk bezoek

Ooit begon het ‘Int Nordende’, aan de rand van het toenmalige Den Haag. Daar werd rond 1533 een middeleeuwse boerderij verbouwd tot een voornaam woonhuis, waar de weduwe van Willem van Oranje kwam te wonen. Nu, bijna 500 jaar later, ligt ‘Paleis Noordeinde’ al lang niet meer aan de stadsrand, maar is het nog steeds in koninklijke handen. En sinds afgelopen jaar eindelijk een aantal weken per jaar open voor publiek. En dat is een succes! Niet alleen het Paleis is te bezichtigen, maar ook de daarnaast gelegen Koninklijke Stallen. En de kaartjes zijn gewild. Verleden jaar lukte het niet om ze op tijd te bemachtigen. Dit jaar wel. Een klein fotoverslag.

De rijk gedecoreerde Indische Zaal, een cadeau van Nederlands-Indië voor het huwelijk van koningin Wilhelmina en Prins Hendrik in 1901. Met regelmaat worden hier kleine ontvangsten gehouden.

Eerste etage met deel van de Koninginnetrap. Een lichte, moderne ruimte, vergeleken met de overige zalen. Foto geleend van Google Streetview Paleis Noordeinde (aanrader voor wie zelf ook een kijkje binnenin wil nemen).

De eetzaal, geïnspireerd op de architectuur van Daniel Marot, met weelderig stucplafond. Ook nu vinden hier nog lunches en diners plaats.

Veel belangstelling voor het pas nieuw aangeschafte servies van de Koninklijke Familie.

De Puttizaal, ofwel de zaal van de honderden kleine engeltjes op de wand. Hier houden de koning en koningin hun wekelijkse stafoverleg.

De Groene Antichambre met marmeren schoorsteenmantel en portretten van 19e-eeuwse koninklijke telgen.

De Galerijzaal met vijf grote vorstenportretten, die eigenlijk bedoeld waren voor het Brusselse Paleis van Willem II. Ook spiegels in overvloed in alle zalen van het Paleis.

In de Koninklijke Stallen staan 32 paarden: 24 zwarte koetspaarden en 8 rijpaarden. De rijpaarden worden bereden door leden van het Koninklijk Huis. De koetspaarden worden dagelijks getraind door de koetsiers van het Staldepartement.

Hooibalen in de binnenmanege van de Koninklijke Stallen. De architectuur van de binnenmanege is geïnspireerd op de Spaanse rijschool in Wenen.

Borstelbeurt voor de schimmel, een van de 8 rijpaarden van de Stallen. 

Detail van de Crème Calèche. Dit half open rijtuig uit 1898 was het inhuldigingsgeschenk van koningin Emma voor haar dochter Wilhelmina. Het wordt alleen voor privéritten gebruikt.

Het Koninklijk Staldepartement is niet alleen verantwoordelijk voor de rijtuigen en paarden, maar ook voor alle andere ‘vervoersbewegingen’ van de Koning en zijn familie en gasten. Ook alle autoritten en vluchten worden hier gepland.