Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.

Aan de kust

Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.

Dame met roze hoed

Kleine romance (1)

Kleine romance (2)

Even checken

Uit Baywatch weggelopen

Zeewandeling

Lang licht

Wonderlijk toch ieder jaar weer, die eindeloze juni-avonden. Om elf uur ’s avonds nog niet donker en om vijf uur ’s ochtends al weer licht. Dat je op je telefoon het weerbericht bekijkt en ziet: 22:00 uur, deels zonnig. Huh? O ja, de langste dagen van het jaar!

En soms moet je dat dan ook met eigen ogen zien. Op een plek waar het weider dan weids is. Afgelopen maandag was ik aan het strand. Even voor tienen zetten de laatste zonnestralen het glooiende duinlandschap in een prachtige, bijna herfstige gloed.

En zo was het een half uurtje later. Vanuit het niets pakken zich boven zee donkere wolken samen. Tijd voor een spurt naar huis? Of toch niet? Hoe licht is het wel niet boven de stad!

Net schilderijtjes, zou een aantal van mijn foto-fans zeggen.
Laat maar weten als je er eentje aan de muur wilt 🙂

Voor de duinen

“Hoe is het buiten?” vraagt vriendin M. als ik haar thuis kom ophalen voor een avondwandeling langs het strand. “Beetje harde wind” zeg ik. “Maar de temperatuur valt wel mee. Wel lekker eigenlijk.”

Soms kan een mens zich schromelijk vergissen. En in een moment van onverklaarbare vergetelheid niet meer weten dat Den Haag al sinds eeuwen twee klimaten kent: eentje voor en eentje achter de duinen.

Achter de duinen was het best behaaglijk.

Vóór de duinen was het Siberisch koud.

“Wat doen we hier?” vraag ik.
“Wachten op een mooie zonsondergang”, zegt vriendin M. “Maar wel stevig doorwandelen, anders bevriezen we.”
De wind fluit om onze oren. Grote schuimvlokken werpen zich op het strand. Dit is geen schuim. Dit is sneeuw. De enige kitesurfer uit de omgeving komt ons tegemoet en vraagt of we misschien zijn board hebben gezien. Opgeslokt door het schuim. Verborgen onder een decimeters dik pak sneeuw.

Koffie met whiskey willen we. Thee met cognac. En een warme wintermuts.

Maar dan begint de zon te zakken. En de lucht te kleuren. Eerst blauwpaars. Precies de kleur van onze vingers. Maar daarna zachtoranje. Dieporanje. Donkerdieporanje. Vurig rood.
Het is prachtig. En al wordt de temperatuur er niet beter op: het compenseert alle kou. We fotograferen een intens warme zonsondergang tot mijn ijzige vingers de ontspanknop niet meer in kunnen drukken.

Mooie stad achter de duinen? Nee, vóór de duinen moet je zijn!

Avondgoud

Ik was gisteravond op het strand. Uitwaaien met de camera. Het woei ongelooflijk hard. Alleen wat kite-surfers en een jonge vrouw met een klein jachthondje waagden zich aan de kustlijn. Terwijl de golven beukten en de wind brulde, probeerde ik mijn camera zo stil mogelijk te houden. Bijna onbegonnen werk. Ik knipte: de roze wolken, de gele wolken, de gouden wolken. Wat een geweldige schoonheid! Toen kreeg ik de vrouw voor mijn lens, met haar hondje. Als zij dook, dook hij ook. Als zij sprong, sprong hij ook. In alles imiteerde hij haar perfect. Een prachtig spel.

Toen ze uitgezwommen waren, liep ik naar ze toe. Of ze misschien wat foto’s zou willen hebben.
Tot mijn grote verbazing bleek ik haar te kennen. Pas van dichtbij zag ik dat het een oud-huisgenoot was, van toen ik nog in het Zeeheldenkwartier woonde. Ja, ze wilde heel graag wat foto’s zien. En met mij bijkletsen. En zo zaten we even later bij de Kwartel aan een goede wijn onze levensverhalen te delen. Terwijl de horizon zich nog spectaculairder toonde: rood, paars, zwart. Tot het hartstikke duister was buiten. Vervolgens terug over een stikdonker duinpad. Nu zijn mijn witte gympen zwart (tja, die modder zag ik echt niet) en heb ik  een kort nachtje achter de rug. Maar jongens, die zomeravonden… Wat een spektakel!

De vloedlijn als slangenhuid. Klik voor vergroting.

Vrouw en hond in de branding. Klik voor vergroting.

Zee

De mooiste schilderijtjes hoef je niet te beveiligen. En zullen nooit in een Roemeense potkachel belanden. Wat een voorrecht om zo dicht aan zee te wonen.