We hoeven niet meer naar de kliffen van Dover of het strand van Calais. Een tripje naar Scheveningen volstaat voortaan in februari, waar eerst Ciara en Dennis onze haren deden wapperen en nu een Ellen, Francis en Gerda al weer in het vooruitzicht liggen. Komende weken maar even geen menigtes opzoeken, maar lekker uitwaaien op dat lege strand.
Hoor je ‘m al fluiten?
Na een zeer bewogen jaar had Den Haag wel even behoefte aan een frisse start. Tijd om alle marsen, protesten, stakingen, rellen, branden en schandalen weg te spoelen met een stevige plens ijskoud zeewater. Onder een bewolkte hemel met een gevoelstemperatuur rond het vriespunt stonden vanochtend weer 10.000 bikkels klaar voor de traditionele Scheveningse nieuwjaarsduik. Verleden jaar ging de start niet van een leien dakje. Vandaag daverden om klokslag twaalf uur duizenden renners perfect synchroon het water in. Iedere keer weer een machtig schouwspel voor de fotografen. Een kudde wilde bizons die op je af komt stuiven en op het nippertje langs je heen dendert. Een stevig applaus voor alle dappere dodo’s. En een heel gelukkig 2020 voor iedereen!
Een heus spektakel de laatste weken op Scheveningen. Rijkswaterstaat spuit nieuw zand op de kust en dat is niet alleen feest voor hongerige meeuwen, maar ook voor fanatieke vogelaars en fotografen. Het opspuiten gaat dag en nacht door en vindt om de paar uur plaats. Afhankelijk van hoe snel het baggerschip – dat zo’n 10 kilometer uit de kust ligt – gevuld is en naar de kust kan varen. Uiteindelijk moet er eind november zo’n 400.000 kubieke meter nieuw zand opgespoten zijn om het Haagse achterland weer een aantal jaren grondig te beschermen.
Via pijpleidingen wordt het nieuwe zand vanuit het baggerschip naar de kust getransporteerd. Bulldozers zorgen ervoor dat het op de goede plekken terecht komt. In dit YouTube-filmpje zie (hoor!) je hoe dat in z’n werk gaat.
Het waaide niet een beetje hard, gisteren aan de kust. Het waaide ontiegelijk hard. Zo hard dat zelfs de fanatiekste kitesurfers zich niet meer in zee waagden. Zo hard dat het doek dat voor reparatie om de vuurtoren was gespannen, eraf was gewaaid. Zo hard dat je eigenlijk alleen maar met je rug tegen de wind in kon lopen. Achterstevoren van noord naar zuid. Maar ook zo hard dat het zand dat ijlings over de kustlijn werd geblazen zich in de meest geniale patronen verspreidde, als lichtende nevels die met oerkracht vooruit werden gestuwd. Oorverdovend. Oogverblindend. Wat een natuurfenomeen.
Driemaal raden waar half Nederland vanmiddag uithing…
…daar dus.
Een middagje vol nostalgie op het Scheveningse strand afgelopen zaterdag. Ruim 10.000 bezoekers, 150 figuranten in historische kostuums en een strakblauwe lucht maakten het Historisch Feest aan Zee tot een gedenkwaardig evenement. Groots en in stijl werd 200 jaar badplaats gevierd in goed gezelschap van een flink aantal Scheveningse notabelen die statig flaneerden tussen alle badmannen, schelpenvissers, haringventers en nettenboetsters. Hoogtepunt was de presentatie van een replica van de Zeilwagen die Simon Stevin rond 1600 bouwde voor de toenmalige prins Maurits, om zijn gasten te vermaken. In 1602 ging de eerste tocht van Scheveningen naar Petten in Noord-Holland, dwars over het strand. Een spektakel waar tout Nederland over sprak.
En wie nieuwsgierig is naar foto’s van het hedendaagse Scheveningen: mijn eerste fotoboek ‘Scheveningen, badplaats in beeld‘ is nu te koop en op voorraad bij een groot aantal Haagse boekwinkels en museumwinkels.
Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.
Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.
Dame met roze hoed
Kleine romance (1)
Kleine romance (2)
Even checken
Uit Baywatch weggelopen
Zeewandeling
Wonderlijk toch ieder jaar weer, die eindeloze juni-avonden. Om elf uur ’s avonds nog niet donker en om vijf uur ’s ochtends al weer licht. Dat je op je telefoon het weerbericht bekijkt en ziet: 22:00 uur, deels zonnig. Huh? O ja, de langste dagen van het jaar!
En soms moet je dat dan ook met eigen ogen zien. Op een plek waar het weider dan weids is. Afgelopen maandag was ik aan het strand. Even voor tienen zetten de laatste zonnestralen het glooiende duinlandschap in een prachtige, bijna herfstige gloed.
En zo was het een half uurtje later. Vanuit het niets pakken zich boven zee donkere wolken samen. Tijd voor een spurt naar huis? Of toch niet? Hoe licht is het wel niet boven de stad!
Net schilderijtjes, zou een aantal van mijn foto-fans zeggen.
Laat maar weten als je er eentje aan de muur wilt 🙂
