Herfst in Sorghvliet

Een zondagochtend in de herfst in Park Sorghvliet. Iets na negenen en het park is net open. De vrouwelijke beheerder groet me vriendelijk, maar wil toch wel heel graag mijn wandelkaart zien. Gelukkig zit-ie in de tas. Even later dwaal ik in stilte langs eeuwenoude beuken, kastanjes en eiken. Er is nog bijna niemand. Het park begint nu echt te verkleuren. Veel gele blaadjes, en in het oude sterrenbos een prachtig gouden Amerikaanse eik.

Kleurrijk zijn ook de bessen en de bottels. Lijsterbes, hulstbes, en – waar het park in de herfst beroemd om is – struiken vol kardinaalsmutsjes. Roze hoedjes die openspringen en waar knaloranje zaadjes uitkomen. Een feest voor het oog.

Ik dwaal dieper het bosgedeelte in en kom steeds meer paddenstoelen tegen tussen de afgevallen bladeren. Veel mycena’s, maar ook een paar mooie aardappelbovisten. Stuk voor stuk gaan ze op de foto, want ze zijn prachtig.

Als ik een paar uur later richting uitgang wandel, ben ik zeker niet meer de enige. Tientallen ouders met kinderen hebben ook de weg naar dit groene – pardon: goudgele – stukje Den Haag gevonden. Lekker rennen door de bladeren, beukennootjes verzamelen en de laatste kastanjes zoeken.

Dag mooi park, tot in de winter weer!

Veel mycena’s in het park

Kleurrijke rozenbottel

Vlakbij de ingang: een mooie boog van takken

De goudoranje Amerikaanse eik

Gele aardappelbovist

De beroemde kardinaalsmutsjes

Mooi licht maakt de fotograaf altijd blij!

Zie ook:

-> Sorghvliet in het vroege voorjaar
-> Bluebells in Sorghvliet
-> Zomer in Sorghvliet

Verslaafd

Paddenstoelen fotograferen is uiterst verslavend. Gisteren was ik op de Veluwe, op landgoed Oldenaller. De derde dag van de cursus Natuurfotografie die ik volg bij Yvonne van der Mey. In de ochtend theorie, in de middag erop uit. Het ene prachtige exemplaar na het andere. Vanochtend nog voor 10 uur lag ik alweer in Park Clingendael tussen de bladeren en het mos op de grond. Herfstfoto’s maken met vriendin M., waaronder natuurlijk weer veel zwammetjes.

Wat is dat nou, dat zo trekt? Op je buik in het natte gras in onmogelijke houdingen. In bizarre hurkposities waarbij je je spieren een voor een verrekt. Takken die in je rug prikken, brandnetels die je over het hoofd ziet, zompige aarde, modderige kleren en met pech ook nog een teek op bezoek. Ik weet het niet. Het is iets ondefinieerbaars, iets wat raakt aan de wereld van sprookjes en magie. Net als elfenbankjes, heksenkringen en kabouters. Paddenstoelen zijn gewoon betoverend. Zeg nou zelf:

 

Kabouter Spillebeen

Een drukte van belang in park Clingendael op de eerste dag van de herfstvakantie. Veel ouders met kinderen, maar ook zwermen toeristen die profiteren van de herfstopenstelling van de Japanse tuin. Maar wat je vooral tegenkomt zijn camera’s, héél veel camera’s. Clingendael is fotogeniek in het najaar, en helemaal nu het rondzingt dat er ongelooflijk veel paddenstoelen staan.

En daar is geen woord teveel over gezegd: het stikt van de paddenstoelen. Sterker nog: wil je een mooie fotograferen, dan moet je in de rij! Een voordeel is wel dat je precies weet waar de beste plaatjes te schieten zijn: daar waar volwassenen met Nikons en Canons zich in de meest onmogelijke grondhoudingen manoeuvreren om het perfecte shot te schieten (een yogalesje is er niets bij!).
Maar het leukst is ’t natuurlijk om daar te dwalen waar niemand komt, buiten de gebaande paden. En dan bij een mooie paddenstoel net zo lang te wachten tot het eerste kaboutertje zich laat zien…

Kijk jongens, die rood met witte stippen waar we over zingen bestaat echt!

Nu het kaboutertje nog vinden!

De befaamde platte vliegenzwam

En de ronde variant

Prachtig, maar o zo giftig

Wie nam daar een hapje paddenstoel?

De natuur is net een schilderijtje

Zwammen in overvloed

Af en toe ook omhoog kijken. Welke roofvogel is dit?


Goed doorvoede ganzen op het landgoed

Champignonboom

Vriend L. en ik delen een passie. Namelijk die voor de macrofotografie. Wie met ons de natuur in trekt, heeft een serieus probleem. Schrijf maar op je buik die planning, route en het tijdstip waarop je dacht weer terug te zijn. Wij zijn namelijk gefascineerd door elk beestje, steentje, grassprietje en stukje boomschors dat zich op onze weg bevindt. En kunnen gerust een uur lang een takje vanuit honderd verschillende perspectieven fotograferen. Met iedere keer een net iets andere scherpstelling, een afwijkende lichtinval, een variërende zoom. Opgaan in het moment. Even de wereld om je heen vergeten.
Gisteren waren we op elkaar aangewezen. De hele middag zijn we buiten geweest. Wat we gezien hebben? Een kerkje, een boomhut en een champignonboom. En toen waren we 5 uur verder. Maar het leverde wel mooie plaatjes op.