#tegen

“Het gaat maar door met die demonstraties hier in Den Haag!”, heb ik afgelopen maanden regelmatig verzucht. “Ik kan mijn tentje wel opzetten bij het Malieveld!” En alsof het zo moest zijn, is bij instituut ProDemos aan de Hofweg net een nieuwe tentoonstelling geopend over, tja: protesteren in Den Haag. ‘Tegen! 50 jaar demonstreren op en rond het Binnenhof’ toont iconische foto’s van demonstraties door de jaren heen. Boeren, klimaatjongeren, studenten, kruisraketten, abortus, AOW, Radio Veronica, alles komt voorbij. Inclusief schapen, koeien, olifanten en andere viervoeters die al dan niet tegen hun zin naar het Binnenhof werden gesleept.

Koeien drinken uit de fontein van het Binnenhof, foto Rob Bogaerts, 25 mei 1989

De expositie is bijzonder, omdat er tegenwoordig niet meer op het Binnenhof geprotesteerd mag worden. Maar ook omdat ze aanzet tot nadenken. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit, hoe hard mensen ook reuren en roeptoeteren. Een van de foto’s toont een grote demonstratie van zorgpersoneel uit 1989. Het onderschrift luidt: 16.000 verpleegkundigen en verzorgenden demonstreren op het Binnenhof tegen het beleid van staatssecretaris Dick Dees. Ze voeren actie voor minder werkdruk, een beter salaris en meer waardering voor hun werk (sec). Blijkbaar is er in 30 jaar tijd dus niets bereikt. Om droevig van te worden.

Tégen zijn is trouwens niet altijd even makkelijk. Dat bewezen afgelopen dagen wel alle naïeve influencers met hun #ikdoenietmeermee. Want als je ergens tegen bent, dan moet je het natuurlijk wel goed doen. En niet zo warrig als een Famke Louise die in Jineks tv-show vertelde dat ze helemaal niet tegen de coronamaatregelen is, maar tegen de teloorgang van de samenleving, waardoor Jinek zich oprecht afvroeg “of ze dan niet bij de verkeerde hashtag zat?”. Overigens vinden niet alleen Famke en haar medevloggers dat ‘tegen’ ingewikkeld; ook redacties lijken er moeite mee te hebben. Je kunt tegen de coronamaatregelen zijn, toch? Vraag het maar aan onze influencers. Maar kun je ook tegen de anticoronamaatregelen zijn? Ja, nu wordt-ie lastig. Afijn, onderstaand fotobijschrift bij een recent NRC-artikel staat me toch een beetje, eh, tegen.

Terug naar de tentoonstelling. Een heel mooie expo, met maar één minpuntje. Er hing geen enkele foto van mij. Daar moet bij een nieuwe tentoonstelling, over 50 jaar, natuurlijk wel verandering in komen! Gelukkig heb ik voor mijn demonstratiefoto’s van de afgelopen maanden alvast een prachtig podium gekregen: vanaf het eerste weekend van oktober is in kunstcentrum Stroom een mooie selectie van mijn foto’s te zien die ik maakte in opdracht van het Haags Historisch Museum en het Gemeentearchief. In de groepstentoonstelling ‘Capturing Corona‘ toon ik hoe veelzijdig en divers de manifestaties rond het Binnenhof van 2020 waren. Volgende week bouwen we op. Welkom in de Roaring Twenties!

Uit de serie ‘Roaring Twenties’, Politie te paard krijgt hulp uit onverwachte hoek tijdens verboden demonstratie van actiegroep Viruswaanzin op 28 juni 2020.

Stille zaterdag

Wie had dat een paar maanden geleden ooit kunnen bedenken? Dat ik op een mooie zaterdagochtend rond tien uur volledig alleen op het Haagse Binnenhof zou zijn? En niet een minuutje alleen, maar vijftien lange minuten, terwijl er slechts heel af en toe een fietser van de ene poort naar de andere rolde. Geen beveiligers, geen marechaussee, geen journalisten, maar bovenal: geen toeristen. Gewoon helemaal niemand. Ik ben op de trappen van de Ridderzaal gaan zitten en heb enkel gekeken. Naar al die verschillende bouwstijlen op, naast, door en onder elkaar, die samen een vreemdsoortige, maar toch wonderlijke eenheid vormen. En ik heb gemijmerd. Gedacht aan al die historische momenten die zich daar voor mijn neus in de loop van vele jaren hebben afgespeeld. Van de onthoofding van Van Oldenbarnevelt op krap een meter bij mij vandaan tot en met de vele woelige protesten waarbij het hele plein werd bezet in jaren dat dat nog was toegestaan. En nu was er alleen stilte, volledige stilte. En een prachtig blauwe lucht. En ondertussen besefte ik dat we ook nú weer geschiedenis aan het schrijven zijn. Ook deze periode gaat in de archieven komen. Een Binnenhof zonder Japanners, Chinezen en selfiesticks, met slechts één fotografe die op de mooiste zaterdag in de maand het hele rijk voor haar alleen heeft.

Extreem helder water in de Hofvijver; ook staat het zeer laag.

Nummer 9

Afgelopen maandagavond onverwacht een vrije avond omdat mijn koorrepetitie niet doorging. Zieke dirigent. Balen voor hem, maar ’n buitenkansje voor mij. Want het was een héél zachte avond, vroeg donker en ik had net op mijn fotocursus de sluitertijd behandeld. Dus: op naar daar waar de gebouwen verlicht zijn! De bovenste beste binnenstad.

Na de eerste experimenten op het Lange Voorhout (heel veel foto’s mislukt; krijgen jullie niet te zien!) en het nodige gepruts aan mijn statief (veel te veel knoppen), ging het al wat beter op het Plein. Maar daar stonden voor elk mooi verlicht gebouw minimaal 6 bomen, dus werd het nog niks met de foto’s (krijgen jullie ook niet te zien!). Volgende bestemming was het Binnenhof. Vanaf het Plein liep ik langs het Mauritshuis richting de poort, waar ik tot mijn grote verrassing ineens midden in een persmoment belandde. Zeker 8 fotografen op een rij achter hun statief met hun lenzen gericht op Binnenhof 19, waar de minister president altijd zijn gasten ontvangt. Twee taxi’s aan de kant, bewaking voor het pand. ‘Yes!’ dacht ik. ‘Dit is nog eens met mijn neus in de boter vallen. Hier komt ongenode journalist nummer 9 ook even aanschuiven!’. En terwijl ik heel slinks mijn eigen statief ergens in een hoekje plaatste, wachtte ik op wat komen ging. De fotografen waren vooral druk in de weer met hun apparatuur en veel leek er nog niet te gebeuren. En omdat ik mijn nieuwsgierigheid al snel niet meer kon bedwingen, stootte ik de man die het dichtst bij me stond even aan, om te vragen wanneer het ‘moment suprême’ ging plaatsvinden. Hij keek me nogal verwonderd aan. Het persmoment? De grote beroemdheid die nu naar buiten zou komen? Hij zou het niet weten. Hij was hier als cursusleider met een groep van 8 cursisten en zat midden in een workshop Nachtfotografie. Mark de Rooij, aangenaam.

Gelukkig was het Binnenhof daarna zó mooi verlicht en had ik zóveel aandacht nodig voor m’n cameraknoppen, dat het me warempel lukte te vergeten wat een dombo ik soms ben.

Escher museum aan het Lange Voorhout

Doorkijkje op het Binnenhof

Welkom in de middeleeuwen

Mooie verlichte Ridderzaal

Een van de 8 anderen aan het werk

Mauritshuis weerspiegeld in de Hofvijver

Sneltram

TINK

De gemeente Den Haag concurreert graag. Eerst met steden als Utrecht, Leeuwarden en Maastricht om de titel culturele hoofdstad 2018. Dat liep mis, Den Haag viel af. Naar mijn idee zeer terecht. Een gemeente die bijna al haar culturele instellingen in één jaar om zeep helpt, verdient het bij lange na niet om culturele hoofdstad te worden.

Maar nu wordt er opnieuw geconcurreerd, en op een hoger niveau. Den Haag moet zich kunnen meten met steden als Londen, Parijs en Brussel. En wel als het gaat om de mooiste winteretalages. Er is een speciaal evenement voor in het leven geroepen: TINK The Hague. Een uniek spektakel waarbij de bezoeker zich moet kunnen vergapen aan magische, sprookjesachtige etalages vol pracht en praal.  Het zal, zo lees ik in de persaankondiging, moeten lijken alsof Tinkerbell – het elfje van Peter Pan en naamgeefster aan het evenement – haar sterrenstof over de residentie heeft laten dwarrelen.

Een grootse, warme belofte. Dus wilde ik vandaag wel eens die magie van de binnenstad proeven, mij onderdompelen in de sterrenstof, met mijn neus tegen bijna bevroren etalages gedrukt ‘oooohhhh’  en aaaahhhh’ kunnen roepen.

Het is er niet van gekomen….

De enige stof die ik geproefd heb, is het dwarrelende stof van alle panden in de binnenstad die momenteel gesloopt worden voor de Nieuwe Haagse Passage.  En heb ik ‘oohhh’ en ‘aaahhh’  geroepen? Nee, maar wel heel hard ‘AARGGHH’ toen ik op de Grote Marktstraat voor de tiende keer omver werd gereden door een fietser, omdat  voetganger, fietser én bouwwerkzaamheden niet samengaan op een strook van hooguit drie meter breed.
Maar waren er dan geen mooie etalages? Jazeker waren die er, maar die waren er afgelopen jaren ook! Er waren gouden bomen en roze ballen, violen aan touwtjes en  jurken van snoepjes. Maar er zijn elk jaar etalages die mooi zijn, en nog mooier, en het allermooist. Dus wat er nu zo vernieuwend aan was? En waarom daarvoor nu een heel evenement opgetuigd moest worden?

Eigenlijk heb ik in mijn gang door de binnenstad maar twee échte etalages gezien. Unieke etalages, groots, meeslepend, nog nooit eerder vertoond.

Bouwput nummer 1 ten noorden van de Bijenkorf.

En Bouwput nummer 2 ten zuiden van de Bijenkorf.London here I come!