Fort Scheveningen

Je knippert even met je ogen en opeens is de wereld veranderd. Voor mijn gevoel was het nog maar gisteren dat het strand van Scheveningen zinderde van hitte, onrust, reuring en overlast. Wie nu een wandelingetje langs de kust maakt, weet niet wat hij ziet. Een desolaat en uitgestorven fort Scheveningen. Bij hoge uitzondering mochten de strandtenten dit jaar blijven staan. De kostenpost voor afbouw, opslag en transport zou menig eigenaar – die nog moest bijkomen van het grote omzetverlies dit voorjaar – hebben genekt. Dus kwamen onlangs hamers, boren en beitels uit de gereedschapskist om de hachelijke boedel te beschermen. Een dichtgetimmerde wereld is het resultaat, zandzakken voor de deur, opgestuwde strandwallen links en rechts. Een enkele tent is niet versterkt. Storm en wind hebben er vrij spel. En de eerste ramen liggen al in gruzelementen. Op hoop van zegen!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Lonely planet

Na drie jaar intensief fotograferen op Scheveningen, een boek over de badplaats en meerdere exposities, leek het me een goed plan de bakens eens te verzetten. De blik een andere kant op, de focus op iets nieuws. Het lot besliste echter anders. Na bijna twee weken thuiszitten en bijkomen van alle wereldveranderende gebeurtenissen, van ups and downs, van een lege agenda, een lege portemonnee (het komt goed!) en een vol hoofd, voelde ik opeens een enorme drang opnieuw naar het strand te gaan om deze periode, deze nu al historische tijd, vast te leggen in al zijn eenzaamheid en verstilling. De badplaats anno nu is alsof je een schilderij van Hopper binnenstapt. Alsof je je in een parallelle werkelijkheid bevindt. Onder een strakblauwe lucht staan tientallen strandtenten die afgelopen maand met man en macht zijn opgezet te vereenzamen in de warme voorjaarszon. Rood met witte afzetlinten blokkeren de opgangen, tafels en stoelen staan roerloos gestapeld in een hoek. Een enkele eigenaar pakt nog de kwast of schuurmachine om zijn inboedel een likje te geven, maar het voelt ijdel en vergeefs. De Pier en het reuzenrad zijn gesloten, de draaimolen gestopt met draaien en de meeuwen beginnen hun eigen ontlasting te eten. De zon schijnt uitbundig en toch wandelen maar weinig mensen over de boulevard. De restaurants zijn gesloten, de bankjes bijna verlaten. Een enkele wandelaar rust er uit, hoofd achterover in de zon, even de sores vergeten. De anderhalve meter afstand is geen probleem op een lege planeet. Een enkele kiosk is nog open, maar de verkoop is minimaal. De enigen die nog actief zijn, zijn de bouwvakkers die de boulevard gereed maken voor betere tijden. En die zullen er komen. Maar voorlopig is het stil, onwerkelijk stil op het strand.

Nieuw zand

Een heus spektakel de laatste weken op Scheveningen. Rijkswaterstaat spuit nieuw zand op de kust en dat is niet alleen feest voor hongerige meeuwen, maar ook voor fanatieke vogelaars en fotografen. Het opspuiten gaat dag en nacht door en vindt om de paar uur plaats. Afhankelijk van hoe snel het baggerschip – dat zo’n 10 kilometer uit de kust ligt – gevuld is en naar de kust kan varen. Uiteindelijk moet er eind november zo’n 400.000 kubieke meter nieuw zand opgespoten zijn om het Haagse achterland weer een aantal jaren grondig te beschermen.

Via pijpleidingen wordt het nieuwe zand vanuit het baggerschip naar de kust getransporteerd. Bulldozers zorgen ervoor dat het op de goede plekken terecht komt. In dit YouTube-filmpje zie (hoor!) je hoe dat in z’n werk gaat.

Afbouw

En dan is het strandseizoen weer voorbij! Afgelopen week werden de laatste paviljoens op Scheveningen afgebroken en op transport gezet voor de nodige likjes beits en verf. Een komen en gaan van hijskranen, opleggers, vrachtauto’s en ander containervervoer. En zo namen we onder een strakblauwe hemel en een fel herfstzonnetje afscheid van een seizoen vol verhalen en foto’s. Ik heb zojuist maar eens even geteld in mijn archief: precies 50 keer ben ik dit jaar met de camera naar Scheveningen geweest vanaf de Nieuwjaarsduik tot aan vandaag. En nu zijn we er echt bijna: vanaf voorjaar 2020 groepsexpo in het leukste museum van Den Haag!

Storm

Het waaide niet een beetje hard, gisteren aan de kust. Het waaide ontiegelijk hard. Zo hard dat zelfs de fanatiekste kitesurfers zich niet meer in zee waagden. Zo hard dat het doek dat voor reparatie om de vuurtoren was gespannen, eraf was gewaaid. Zo hard dat je eigenlijk alleen maar met je rug tegen de wind in kon lopen. Achterstevoren van noord naar zuid. Maar ook zo hard dat het zand dat ijlings over de kustlijn werd geblazen zich in de meest geniale patronen verspreidde, als lichtende nevels die met oerkracht vooruit werden gestuwd. Oorverdovend. Oogverblindend. Wat een natuurfenomeen.

30 graden

Driemaal raden waar half Nederland vanmiddag uithing…

…daar dus.

In aantocht

Zo’n vroege februaridag waarop je het voorjaar al voelt tintelen. Nog ver weg, maar al wel in aantocht. Op het strand was het goed toeven. Op de Pier ook. Prachtig licht, en eindeloosheid tot aan de Maasvlakte. Een schouwspel van licht en schaduw dat nooit verveelt. En beloftevol een nieuw jaar presenteert.

Historisch feest

Een middagje vol nostalgie op het Scheveningse strand afgelopen zaterdag. Ruim 10.000 bezoekers, 150 figuranten in historische kostuums en een strakblauwe lucht maakten het Historisch Feest aan Zee tot een gedenkwaardig evenement. Groots en in stijl werd 200 jaar badplaats gevierd in goed gezelschap van een flink aantal Scheveningse notabelen die statig flaneerden tussen alle badmannen, schelpenvissers, haringventers en nettenboetsters. Hoogtepunt was de presentatie van een replica van de Zeilwagen die Simon Stevin rond 1600 bouwde voor de toenmalige prins Maurits, om zijn gasten te vermaken. In 1602 ging de eerste tocht van Scheveningen naar Petten in Noord-Holland, dwars over het strand. Een spektakel waar tout Nederland over sprak.

En wie nieuwsgierig is naar foto’s van het hedendaagse Scheveningen: mijn eerste fotoboek ‘Scheveningen, badplaats in beeld‘ is nu te koop en op voorraad bij een groot aantal Haagse boekwinkels en museumwinkels.

Strandoefening

Niets zo fijn als een beetje flexibiliteit op je werk. Iets later beginnen, iets langer doorwerken. En dan zomaar maandagochtend in de bus naar het strand om eindelijk – na al die jaren dat je al in Den Haag woont – de Prinsjesdag-strandoefening bij te wonen. De schrik- en lawaaitraining voor de paarden van de Cavalerie Ere-Escorte, zodat ze op Prinsjesdag niet spontaan het publiek induiken bij de eerste de beste knal of onverwachte beweging.
Maandagochtend naar het strand. Het voelde als heerlijk spijbelen. Tot ik tegenover het Kurhaus uit de bus stapte en prompt de hemelsluizen werden opengedraaid. Dat stond niet op het program. Gedeelde smart is echter halve smart; dat half Den Haag stond te klappertanden onder zijn poncho of paraplu beurde met enigszins op. Gelukkig trokken iets na tienen de donkerste wolken weg en bleef het de rest van de ochtend vrijwel droog. En dat leverde mooie plaatjes op.

Het publiek had maar één taak: zoveel mogelijk lawaai maken!

Rustig  blijven lopen na een rookbommetje

En ook na een schot met losse flodders

Trompetterkorps der Bereden Wapenen

Spectaculaire rookbommen

Paarden uit diverse Nederlandse maneges maken deel uit van de Ere-Escorte

Ook dat wordt getraind: netjes op een rij blijven

Door de rook met de vlag

In galop door het zand

Laatste rondje: zelfs de zon laat zich nog even zien

 

Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.