Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.

Aan de kust

Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.

Dame met roze hoed

Kleine romance (1)

Kleine romance (2)

Even checken

Uit Baywatch weggelopen

Zeewandeling

Pokémon

“Ik heb ‘m! Ik heb ‘m! Ik heb ‘m!” Een dertiger met kale kop danst met extatische bokkensprongen de parkeerheuvel van Kijkduin af. Een van de meest bijzondere Pokémons, met veel geduld en evenzoveel geluk, zojuist gevangen op z’n telefoon. Terwijl hij – in volledige verrukking – zijn auto weer opzoekt, klauteren mijn zusje, haar vriend, mijn twee kleine neefjes en ik  de heuvel op richting het strand. Een rustig avondje Kijkduin. Dachten we. Volledig vergeten dat de Pokémonrage zich exact hier tot een Haags hoogtepunt heeft ontwikkeld. Het anders vrij lege Deltaplein ziet zwart van de Pokémonjagers. Jong en oud verslaan het ene beest na het andere, want hier – ja, juist hier –  kun je tientallen ballen en andere voorwerpen krijgen waarmee je die kleine monstertjes kunt vangen. En als je héél veel geluk hebt, en vooral héél hard kan rennen, vang je misschien zo’n zeldzame draak, of vogel, of wat voor beest ook. En kun je weer flink wat ‘levels’ verder. Het spel is een enorme rage en het legt de horeca van de badplaats bepaald geen windeieren.

Wij wurmen ons door de massamenigte heen en bereiken net op tijd ongeschonden het strand. Nog geen twee minuten later horen we lawaai, gejoel, geschreeuw en dreunt de volledige meute naar de andere kant van de boulevard. Op zoek naar het zonderlinge strandmonster dat zich daar heeft verschanst.

En zo ziet dat er dan ongeveer uit….

Storm

Vriendin C. en ik zouden vanmiddag gaan wandelen. Aan de kust. Vlak voor we vertrokken, stuurde ze het weerbericht door. “Zware regen- en onweersbuien trekken woensdagmiddag en -avond over Nederland. Lokaal kunnen ze zeer gevaarlijk worden en mogelijk gepaard gaan met krachtige windstoten van meer dan 100 km per uur. Het zwaartepunt ligt in de kustgebieden.”

Vriendin C. zat behoorlijk in dubio. Ik had natuurlijk ook geen zin in een nat pak, maar opkomend onweer en dreigende luchten aan de kust zijn om te fotograferen zo ongeveer het mooiste dat er is. Dus ik moest wat overtuigingskracht inzetten. “Kijk eens naar de lucht”, zei ik. “Nog helemaal blauw! Kijk eens op de weer-app. Nog helemaal geen regen! En weet je wat, we gaan met de tram. Zodra het gaat druppelen, sleur ik je direct weer mee naar de halte!”

Uiteindelijk barstte het noodweer pas om acht uur ’s avonds los. En hadden wij nog een prachtige middag. Met warme zandstormen, reuzenschommels in de duinen, heerlijk Hollandse luchten en een zandbak vol zand in de schoenen bij thuiskomst.

Een schommel in de duinen. Die stond er nog niet eerder.

Mooi zacht licht aan zee
Een warme wind met flinke zandstormen
Pas ’s avonds wordt het onheilspellend
Midden in het onweer; code oranje krijgt een nieuwe betekenis

Inspiratie

Ga je na werktijd nog even naar het strand om uit te waaien, kom je zomaar met een Rothko thuis.

Niet warm of koud geworden in de museumzaal. Tóch geïnspireerd!
Zou het een beetje staan, daar boven die bank?

Voor de duinen

“Hoe is het buiten?” vraagt vriendin M. als ik haar thuis kom ophalen voor een avondwandeling langs het strand. “Beetje harde wind” zeg ik. “Maar de temperatuur valt wel mee. Wel lekker eigenlijk.”

Soms kan een mens zich schromelijk vergissen. En in een moment van onverklaarbare vergetelheid niet meer weten dat Den Haag al sinds eeuwen twee klimaten kent: eentje voor en eentje achter de duinen.

Achter de duinen was het best behaaglijk.

Vóór de duinen was het Siberisch koud.

“Wat doen we hier?” vraag ik.
“Wachten op een mooie zonsondergang”, zegt vriendin M. “Maar wel stevig doorwandelen, anders bevriezen we.”
De wind fluit om onze oren. Grote schuimvlokken werpen zich op het strand. Dit is geen schuim. Dit is sneeuw. De enige kitesurfer uit de omgeving komt ons tegemoet en vraagt of we misschien zijn board hebben gezien. Opgeslokt door het schuim. Verborgen onder een decimeters dik pak sneeuw.

Koffie met whiskey willen we. Thee met cognac. En een warme wintermuts.

Maar dan begint de zon te zakken. En de lucht te kleuren. Eerst blauwpaars. Precies de kleur van onze vingers. Maar daarna zachtoranje. Dieporanje. Donkerdieporanje. Vurig rood.
Het is prachtig. En al wordt de temperatuur er niet beter op: het compenseert alle kou. We fotograferen een intens warme zonsondergang tot mijn ijzige vingers de ontspanknop niet meer in kunnen drukken.

Mooie stad achter de duinen? Nee, vóór de duinen moet je zijn!

Anders

Altijd weer een verrassing wat er met Pasen uit het ei komt gekropen. Is het regen, is het sneeuw of een Europees warmterecord?  Aprilletje zoet een witte hoed? Ja, in 2008. Toen we aan de paasbrunch zaten, terwijl geruisloos dikke vlokken sneeuw uit de hemel dwarrelden. Aprilletje zoet, een bruine toet! is het anno 2011. Gisteren een familie-uitje op het strand en we hadden het niet beter kunnen treffen. Strakblauwe lucht en 26 graden. Het ene ijsje na het andere en dikke lagen zonnebrandcrème.
Maar vandaag weer heel andere koek. Nauwelijks 16 graden aan de kust en kippenvel op het balkon. Dacht ik mijn bruine kleurtje van gisteren te gaan bestendigen. Valt dat even tegen!

Zolang ik me kan herinneren, is Pasen zo’n feest van altijd-anders-dan-je-verwacht. Van leuke nieuwe paasjurkjes die je nooit kunt dragen omdat je erin verkleumt, van kuikentjes die nog in het ei zitten en bollenvelden die nog groen blijken te zijn als je een uur lang in de auto hebt gezeten om ze te bewonderen, gewapend met fototoestel en drie extra rolletjes.

Maar gelukkig zullen er altijd met praliné gevulde chocolaatjes zijn en meubelzaken waar je alvast een voorschot kunt nemen op je vakantiegeld. En muziek. Van Bach natuurlijk. Na de lange zit van de Johannes en Mattheus mag dan eindelijk het Resurrexit uit de Hohe Messe klinken. Prachtig! En wat nou zo fijn is? Bach is nooit anders dan je verwacht! Hooguit mooier of beter. Misschien luisteren we daarom wel zo graag naar zijn muziek in deze tijd.