Smartphone

Het grote wonder is geschied! Ondergetekende heeft na 5 jaar – lees het goed, na 5(!) jaar – eindelijk een nieuwe smartphone gekocht. Waar de ganse wereld zo’n telefoon vaak nog binnen het jaar omruilt bij de belwinkel voor een eigentijdser exemplaar, heb ik het bijna 5 volle jaren met mijn HTC Desire volgehouden. Want ja, het was gewoon een goed toestel, en ja, het ging niet kapot.

Zelfs niet die keer dat hij met een geweldige klap op de houten parketvloer belandde, toen ik het geniale plan had opgevat eens op mijn telefoon te googelen of opgezogen spinnen ook weer uit de stofzuiger kunnen kruipen, en de eerste pagina waar ik uitkwam mij vervolgens een levensgrote tarantula voorschotelde. Afijn, de boog die de telefoon daarna door de huiskamer maakte en de knal die erop volgde laten zich raden. Maar mijn HTC had nog geen krasje.

Kennen we zo’n soortgelijk verhaal ook niet van je televisie? Uhm, tja, een mens moet zo zijn principes hebben, toch?

Het enige probleem met een telefoon ten opzichte van een televisie, is dat op een gegeven moment het geheugen volloopt, en je er dan niet zo veel meer mee kunt. Neem Facebook, die z’n app op een typisch Amerikaans dieet heeft gezet en ‘m 100 MB heeft laten aankomen in slechts een paar jaar tijd. Worden wij gebruikers niet gelukkig van! Dus bleef ik afgelopen jaren steeds verlekkerd kijken naar toestelletjes van vrienden en collega’s waar wél de nieuwste apps op zaten. Dropbox? Reuzehandig! Spotify? Graag! Snapseed? Supertof! Maar mijn toestel doe-hoet het nog! Sommige vriendinnen werden mij helemaal zat. “Kóóóp nou gewoon een nieuwe, flapdrol dat je bent.” En ik gaf ze zo’n gelijk! Maar ik deed het niet….

Uiteindelijk ben ik gered door m’n werk. Een paar weken terug werd een nieuwe app gelanceerd over ondernemen in het buitenland, en ik werd uitgenodigd op de bijeenkomst aanwezig te zijn. Enige voorwaarde was wel het bezit van een smartphone met voldoende geheugen om de app op te kunnen downloaden. En die had ik niet….

Binnen 2 dagen stond ik op de stoep van de belwinkel. En binnen 2 minuten nadat ik binnen was, stond ik buiten met een gloednieuwe Samsung Galaxy S3 Neo. Alle twijfel die ik nog had, werd weggenomen toen ik thuis al die nieuwe knopjes en functionaliteiten zag. Een walhallah! 200 emoticons op de e-mail en de Facebook-app die er nu eindelijk op past, 10 GB vrije schijfruimte, een camera waar ik ‘cheese’ tegen kan zeggen, en die dan een foto maakt, een muziekplayer waar ik ‘next’ tegen roep, en die dan naar het volgende nummer gaat. Waar ik ‘volume up’ tegen verkondig en die dan lekker hard gaat. Als een kind zo blij!

Eikenhorst

Men neme een smartphone.
Men downloade een koninklijke app.
Men constatere dat hoofdbewoner 1 van de Eikenhorst zich in Apeldoorn duidelijk aan het voorbereiden is op zijn meer ceremoniële taken.
Men constatere dat hoofdbewoner 2 zich aan de andere zijde van de aardbol begeeft tussen een schare financiële experts.
Men concludere dat landgoed de Horsten vandaag dus niet vol zal stromen met nieuwsgierige dagjesmensen of fotografen.
Men besluite dat deze buitenplaats daarmee de ideale locatie is voor een  flinke wandeling om het hoofd leeg te maken en te genieten van de zon.

Men trekke zijn wandelschoenen aan.
Men hange zijn rugzak om.
Men pakke de bus richting Voorschoten.
Men stappe uit aan de Horstlaan.
En wandele.
Fotografere.
En bescherme zijn hoofd tegen alle eikels die met honderden tegelijk uit de bomen vallen. Plok, plok, plok. Au!

Deze diashow vereist JavaScript.

Geluk zit in een klein doosje

Woehoe! Ik heb mijn smartphone weer terug! En veel eerder dan verwacht.
Terwijl ik gisteren op mijn werk verdiept was in alle ins en outs van de verlaging van de overdrachtsbelasting ging opeens mijn (oertijd)telefoon.  De belwinkel die liet weten dat mijn Desire terug was van reparatie en opgehaald kon worden. ‘Wat!!!’, riep ik, minstens hoorbaar voor collega’s drie kamers verder. ‘Nu al??? Maar dat is geweldig!’ Het liefst was ik direct naar de winkel gerend om hem op te halen, geen tijd te verliezen!, maar het werk riep en de belastingverlaging moest online.

Uiteindelijk stond ik dan vanochtend vroeg als eerste op de stoep.  ‘Ik heb een cadeautje voor u’, zei de verkoper, toen ik hem mijn afhaalbewijs liet zien. ‘Een cadeautje?’, fronste ik. En toen lag daar opeens voor mijn neus een pakje met een heuse strik. En een label met de fenomenale tekst I’m back!

(klik op foto voor vergroting)

Voor mij, van HTC, met binnenin een aardig kaartje dat mijn toestel door ‘Koen’ was gerepareerd, een pen, een poetsdoekje en natuurlijk mijn grote vriend. Ik was als een kind zo blij. Wat een superservice, en dat binnen anderhalve week.

Het enige moment dat ik even moest slikken, was toen ik de telefoon weer activeerde en ontdekte dat ze de hardware hadden vervangen. Dag instellingen, dag applicaties, dag gepersonaliseerd beeldscherm. Dat moest weer allemaal handmatig erop worden gezet. Dus toog ik maar naar de bieb, waar ze behalve gratis wifi tegenwoordig ook een heel mooi vernieuwd café hebben, en ben ik al slurpend van mijn koffie een uur lang met mijn telefoon aan het stoeien geweest. Maar toen was het ook allemaal weer goed.

En nu ben ik een gelukkig mens.

Meet the Flintstone

Smartphone, o, smartphone, waar ben je en wanneer kom je terug?

Met grootse pijn in mijn hart heb ik mijn lieveling drie dagen geleden naar de belwinkel gebracht om hem te laten repareren bij de fabrikant. Nog geen jaar oud, sloeg hij – eenmaal verbonden met het mobiele netwerk – om de vijf minuten automatisch af en dat was een flinke kwelling. Maar de narigheid nu ik hem kwijt ben is nog vele malen erger.

‘Vreemde zaak’, concludeerde de verkoper in de winkel. ‘Dit is echt een toptoestelletje’ Ja, dacht ik, wrijf het er maar even lekker in. Wie is straks dit toppertje een maand lang kwijt? Terwijl mijn klacht in het systeem werd genoteerd, pakte ik mijn oude Samsung mobiel uit mijn tas, die nu als vervanger moest dienen. ‘Back tot basics dan maar’, grapte ik naar de verkoper. ‘Maar dat is toch ook een mooi dingetje’, poogde hij mij een hart onder de riem te steken. Ja, duh, hij is zilver en hij glimt. Maar weet je wat je ermee kunt: bellen en sms’en. Ik herhaal: bellen en sms’en. Dat dus, wat ze in de oertijd deden.

Natuurlijk was het te verwachten. Ik begin met mijn vinger over het beeldscherm van de Samsung te vegen. Volkomen nutteloos. Ik haal m’n telefoon elk half uur uit m’n tas, om te kijken of… Het heeft geen zin. Facebook, Twitter, Mail, Youtube, de Buienradar, de Appie en al die tientallen andere superhandige apps:  ze zijn er niet en ze zullen er een lange maand niet zijn.

Thuis ben ik uit m’n doen. Na het eten plof ik op de bank neer en wil ik socializen, tweets lezen, filmpjes kijken, commentaar op facebookfoto’s geven. Gewoon lekker loom, met m’n voeten op tafel en hangend in de kussens. En als ik weer helemaal ‘bij’ ben, m’n telefoon op de speakers aansluiten en digitale muziek streamen. Het zit er niet in. Ik ijsbeer om de tafel, waar lui mijn voeten op hadden moeten liggen, en kom tot de conclusie dat ik werkelijk afkickverschijnselen aan het vertonen ben.
Boek lezen: geen zin in. Tv kijken: geen zin in. Achter de pc: nee, nee, nee.
Ik ben sjacherijnig en wil maar één ding: mijn telefoon terug. Ik verlang ernaar en smacht ernaar.
Mijn HTC Desire. What’s in a product’s name?

Geheimschrift

Op bezoek in  de Nieuwe Kerk in Amsterdam, waar bijna 500 meesterstukken uit de islamitische kunst te bewonderen zijn, een selectie uit de nog veel grotere privéverzameling van de Brits-Iraanse wetenschapper Nasser Khalili. Passie voor perfectie. Rijk versierde manuscripten, verluchtigde korans, pentekeningen, textiel, juwelen, keramiek en glaswerk. Hier wordt de grandeur van de islamitische kunst zichtbaar, het streven naar subliem vakmanschap.

Samen met vriend M. bekijk ik de sierlijk gekalligrafeerde koranteksten, met al hun lussen en krullen en bogen. Een aanzienlijk deel dateert uit de 9e eeuw na Christus. De 9e eeuw! Hoe heeft dat zo goed bewaard kunnen blijven? In welke kruik zat dit verstopt en hoe diep lag die onder de grond?
Wat ook fascineert zijn de kleurrijke miniaturen die de teksten verfraaien. Zwarte inktkunst, opgelicht door tekeningen in rood en blauw en glimmend bladgoud. Maar wat staat er nu eigenlijk? Wat vertellen al die lussen en krullen? Het boekje dat we meekrijgen biedt geen soelaas. Wel een verwijzing naar de soera, maar geen vertaling. Het voelt als het luisteren naar een klassiek Russisch lied. Prachtig, maar waar gaat het over?

En dan biedt de moderne technologie uitkomst. Het antwoord zoeken wij  gewoon in onze broekzak. De oude meesters schreven hun teksten op perkament. De huidige generatie ontwikkelt een app, noemt die iQuran en vult deze met alle 114 soera’s van de Koran. In het Arabisch, vertaald in het Engels en begeleid door het gezongen woord (met een stem naar keuze!). De techniek staat weer voor niets. Wij zoeken de app in de market, laten Sheikh Husary soera 53 reciteren en  bekijken de teksten voor ons met nieuwe ogen. Wij hebben het best bewaarde geheim! Insallah!

Poppetjes

Dagje gewandeld op de Utrechtse Heuvelrug. Van Zeist naar Maarn, een klassieke NS-wandeling dwars door bos en stuifzand.  De eerste echte lentedag van het seizoen. Jas open, sjaal af, bruin worden op de boomstronk (lees: het terrasje dat we niet tegenkwamen). Loom in de trein naar huis ontdek ik een nieuwe widget op mijn telefoon: notities. Klinkt gewoontjes, maar wacht maar tot je hem hebt uitgeprobeerd. Hier kun je namelijk niet alleen je krabbels op typen, maar ook op schrijven of tekenen. Met je vinger! En dan ben ik overstag. Dan verschijnt het ene na het andere probeersel op het scherm. Dit is verslavend! En alles wat een beetje mis gaat, wis je zo weer uit met een gummetje. Ik wil niet typen, ik wil tekenen! Poppetjes zijn favoriet. Maar je kunt natuurlijk ook heel goed boter-kaas-en eieren spelen. Of galgje. Geniale uitvinding van HTC (vast ook voor andere telefoons beschikbaar…)

Wie ook van poppetjes tekenen houdt, leze een leuk artikel hierover in het maart-nummer van het tijdschrift FLOW. Koop je het magazine in de winkel, dan krijg je er een gratis boekje bij om zelf je tekenkunsten te oefenen. Voor wie geen widgets op zijn telefoon heeft.

Nummer 17

Tijd voor een grote pot thee en heel veel choco-eitjes. Troostchocola. Want ik ben uit m’n hum. Vanochtend op de pedalen naar het Juridisch Loket in Den Haag voor nog een paar vraagjes over m’n ontslagovereenkomst. Kom ik daar aan, blijkt het loket tot 14:00 uur gesloten te zijn. Slechte timing, maar kan gebeuren. Dan maar een paar uur hangen in de stad om de tijd te doden. Want ik heb wel informatie nodig en heb geen zin weer terug naar huis te gaan.

Nu hou ik alleen niet zo van hangen, dus het plan werd omgebogen tot het vinden van een plek waar ik ongestoord op een pc zou kunnen werken. Helaas zijn dat soort locaties niet breed gezaaid. Internetwinkels buiten beschouwing gelaten (bestaan die tegenwoordig nog?), kon ik maar één plek bedenken: de bibliotheek aan het Spui. Op zich een geweldige plek. Je hebt er luie fauteuils waarin je helemaal kunt verdwijnen, boeken, kranten en tijdschrijften te over, er is gratis Wifi en je hebt er al koffie voor 50 cent. Alleen: geen pc’s waarop je ongestoord kunt internetten. Gratis. Want dat wilde ik. Nu hoor ik je denken: voor niets gaat de zon op. Natuurlijk, maar waarom zou ik ervoor betalen als er razendsnel internet op mijn telefoon in mijn broekzak zit. Ik wilde alleen een toetsenbord, een scherm en een pc met een draadloze netwerkkaart. Maar daar moet ik waarschijnlijk over een paar jaar maar eens voor terugkomen.

Maar nu terug naar het begin. Ik was uit m’n hum. Maar niet door die bieb. En ook niet doordat ik de ochtend toch maar een beetje lummelend heb doorgebracht. Nee, de dreun kwam toen ik even voor 14:00 uur terugliep naar de straat van het Juridisch Loket . Eerst dacht ik nog in al mijn naïviteit: goh, daar is wat interessants te doen, wat een mensen! Maar toen viel het kwartje: die meute daar stond in de rij voor het loket. En als ik achteraan zou schuiven, zou ik nummer 17 zijn.
Geweldig. Daar had ik nou heel de ochtend naar uitgekeken. Nog 3 uur hangen.

Ik heb m’n fiets gepakt, ben langs de AH gereden, heb een grote zak choco-eitjes gekocht en zit die nu als een razende op te peuzelen. Eén typhand op het toetsenbord, één graaihand in het zakje. Ik mok, maar ik ben eigenlijk ook wel gelukkig. Je bent vrouw, of je bent het niet.

Hallo wereld!

Hier ben ik dan! Een van de miljoenen internetgebruikers die ook een eigen blog begint. Niks unieks dus. Om een blog te beginnen.  Maar wel een hele kunst om die dan ook regelmatig bij te houden. Ik ga ervoor! Want ik vind schrijven leuk. En heb alle tijd van de wereld! Mmm, voor nog even dan…

Ik zit zonder werk, en wil heel graag aan de slag. Maar het valt nogal tegen. Ik heb afgelopen 6 jaar bij de rijksoverheid gewerkt, in Den Haag, waar ik woon, maar altijd op tijdelijke contracten. En nu is het einde verhaal. Slagboom gesloten. Dus ik ben hard aan het solliciteren, want er moet straks wel geld in het laatje komen voor het leuke jaren ’30 appartement dat ik nog geen jaar geleden heb gekocht.

Tot eind maart krijg ik uitbetaald door Randstad, bij wie ik een aantal jaren geleden in vaste dienst ben gekomen. Maar daarna is het einde verhaal. “Geen passend werk kunnen vinden” is hun verweer. De ontslagaanvraag ligt er al. Morgen een afspraak bij het Juridisch Loket om te kijken of die wel tot in de puntjes klopt. Ja, ik ben wel een controlfreak, en laat me niet zomaar op straat zetten.

Mijn werkloze dagen vul ik nu met banen zoeken, brieven schrijven, netwerken, sociale contacten onderhouden, aan mijn huis klussen en veel internetten. Want ik geef het toe: ik ben gek op internet! Ik vind het een fantastisch medium om kennis uit te wisselen, vriendschappen te onderhouden, banen te zoeken en wijzer te worden. Ik prijs me gelukkig dat ik in deze 21e eeuw leef, waar alle kennis en informatie maar één muisklik weg is. Het is geniaal. En helemaal gelukkig ben ik als ik met mijn smartphone (HTC Desire met Android) en een kop cappuccino op de bank zit en de hele wereld daar in mijn hand ligt. Om stil van te worden.