Protest

“De politie van Den Haag heeft vanmiddag 37 demonstranten aangehouden bij betogingen tegen de coronamaatregelen van het kabinet. Ze zijn afgevoerd in bussen”. Zo berichtte het NOS journaal zojuist over de protesten die vandaag op diverse locaties in Den Haag plaatsvonden. Andere media van hetzelfde laken een pak: arrestaties, aanhoudingen en betogers die zich niet aan de regels hielden. Dat er de hele middag in de hofstad op vier locaties losjes en vreedzaam geprotesteerd werd waarbij de organisatoren er alles aan deden om betogers voldoende afstand te laten houden, dat de sfeer uitstekend was, dat er goede muziek was en zelfs de politie er ontspannen onder bleef, daar repte geen enkele krant of tv-zender over. En dat is jammer. Niet dat het nu zo belangrijk is dat heel Nederland weet dat Den Haag relaxed in het verweer was gekomen onder een warm voorjaarszonnetje, maar omdat het beeld dat in alle media verscheen geen recht deed aan de werkelijkheid. Die was veelzijdiger, complexer en niet in één beeld te vangen, zoals de media wel probeerden. Net als de protesten zelf, die een allegaartje waren van lockdownverzet en complottheorieën tot kritiek op vaccinaties, 5G, Bill Gates en verplichte quarantaine. Dat veel protestgroepen de NOS dan wegzetten als brenger van fake news (wat de boze boeren overigens ook naar hartenlust deden) dat zet dan toch wel aan het denken. Afijn, in Den Haag is de rust weergekeerd. Het is goed dat er gedemonstreerd mag worden en het laatste woord is wat mij betreft nog niet gevallen over de rol van media in deze crisistijd.

Verlies

Een wonderlijke dag vandaag op Scheveningen. Precies om twaalf uur vanmiddag ging de Pier weer open, na bijna twee maanden dicht te zijn geweest. Ik wist het niet, en was toevallig een van de eerste bezoekers. Glundering en opgetogenheid alom bij het horecapersoneel dat zich nu voorbereidde op take-away en echte opening van hun zaak. Het was nog zeer rustig, die eerste uren, maar wat was het heerlijk om weer over het bovendek te kunnen lopen met de wind in je haren. Eenrichtingsverkeer, dat wel. Bovenlangs heen, onderlangs terug, prima te doen. Maar dan, zo’n twee kilometer verderop, bij die andere pier, een gemeenschap in rouw. Vijf jonge mannen in de bloei van hun leven verzwolgen door de zee op een prachtige avond in mei. Niet te beschrijven. Niet te bevatten. Tientallen boeketten bloemen werden vandaag bij surfclub The Shore neergelegd, terwijl even verderop helikopters van kustwacht en politie bleven zoeken naar het lichaam van het vijfde slachtoffer dat nog niet is gevonden. In het zand overal groepjes van rozen, en vrienden en familie die steun zoeken bij elkaar. Wat een verdriet. Wat een groots verlies in zulke stralende dagen.

 

Stille zaterdag

Wie had dat een paar maanden geleden ooit kunnen bedenken? Dat ik op een mooie zaterdagochtend rond tien uur volledig alleen op het Haagse Binnenhof zou zijn? En niet een minuutje alleen, maar vijftien lange minuten, terwijl er slechts heel af en toe een fietser van de ene poort naar de andere rolde. Geen beveiligers, geen marechaussee, geen journalisten, maar bovenal: geen toeristen. Gewoon helemaal niemand. Ik ben op de trappen van de Ridderzaal gaan zitten en heb enkel gekeken. Naar al die verschillende bouwstijlen op, naast, door en onder elkaar, die samen een vreemdsoortige, maar toch wonderlijke eenheid vormen. En ik heb gemijmerd. Gedacht aan al die historische momenten die zich daar voor mijn neus in de loop van vele jaren hebben afgespeeld. Van de onthoofding van Van Oldenbarnevelt op krap een meter bij mij vandaan tot en met de vele woelige protesten waarbij het hele plein werd bezet in jaren dat dat nog was toegestaan. En nu was er alleen stilte, volledige stilte. En een prachtig blauwe lucht. En ondertussen besefte ik dat we ook nú weer geschiedenis aan het schrijven zijn. Ook deze periode gaat in de archieven komen. Een Binnenhof zonder Japanners, Chinezen en selfiesticks, met slechts één fotografe die op de mooiste zaterdag in de maand het hele rijk voor haar alleen heeft.

Extreem helder water in de Hofvijver; ook staat het zeer laag.

Thuishaven

Gisteravond laat stond ik op mijn balkon. De lucht was zacht, warm, geen zuchtje wind. Ik keek naar beneden waar ik strakgeverfde schuttingen, verse bloemperkjes en nieuwe bankjes zag. De tuintjes van de buren varen wel bij deze wereldvreemde tijd. Ik zag ook sterren, heel veel sterren. Ergens in het westen, een klein beetje noord, stond een felle. Ik pakte de Google Sky-app erbij. Venus was het, de avondster, wat een fonkeling! Boven mijn hoofd stond de Grote Beer. Het was prachtig. Ik moest denken aan wat ik eerder op de dag had gelezen over de bark Europa, het klassieke zeilschip dat zijn thuishaven heeft in Scheveningen. De bemanning was een paar weken geleden de zuidelijkste stad van Argentinië binnengevaren, Ushuaia, toen de coronacrisis uitbrak. Ze moesten twee weken in quarantaine en bleken daarna nergens meer te mogen aanmeren. Uiteindelijk besloten ze terug te varen naar Nederland. Zonder motor, op de zeilen, omdat bijtanken nergens meer mogelijk is. Naar verwachting tweeënhalve maand onderweg, net als de oude ontdekkingsreizigers. Wat een avontuur! Vroeger zouden ze op de sterren hebben gevaren. Nu zijn er moderne navigatie-instrumenten. En satellieten, die even voorbij de Falklandeilanden in groten getale over hun schip heen trokken. Ik zag gisteren geen enkele satelliet, zelfs geen enkel vliegtuig. Alleen de maan en heel veel sterren, waaronder die ene felle. En ergens, achter de huizen aan de overkant, de haven van Scheveningen waar de bark na 10.000 zeemijlen straks hopelijk weer veilig binnenvaart.

Foto: de bark Europa (eigen foto)

Volg de route van het schip
Volg via Facebook het leven aan boord

 

 

Lonely planet

Na drie jaar intensief fotograferen op Scheveningen, een boek over de badplaats en meerdere exposities, leek het me een goed plan de bakens eens te verzetten. De blik een andere kant op, de focus op iets nieuws. Het lot besliste echter anders. Na bijna twee weken thuiszitten en bijkomen van alle wereldveranderende gebeurtenissen, van ups and downs, van een lege agenda, een lege portemonnee (het komt goed!) en een vol hoofd, voelde ik opeens een enorme drang opnieuw naar het strand te gaan om deze periode, deze nu al historische tijd, vast te leggen in al zijn eenzaamheid en verstilling. De badplaats anno nu is alsof je een schilderij van Hopper binnenstapt. Alsof je je in een parallelle werkelijkheid bevindt. Onder een strakblauwe lucht staan tientallen strandtenten die afgelopen maand met man en macht zijn opgezet te vereenzamen in de warme voorjaarszon. Rood met witte afzetlinten blokkeren de opgangen, tafels en stoelen staan roerloos gestapeld in een hoek. Een enkele eigenaar pakt nog de kwast of schuurmachine om zijn inboedel een likje te geven, maar het voelt ijdel en vergeefs. De Pier en het reuzenrad zijn gesloten, de draaimolen gestopt met draaien en de meeuwen beginnen hun eigen ontlasting te eten. De zon schijnt uitbundig en toch wandelen maar weinig mensen over de boulevard. De restaurants zijn gesloten, de bankjes bijna verlaten. Een enkele wandelaar rust er uit, hoofd achterover in de zon, even de sores vergeten. De anderhalve meter afstand is geen probleem op een lege planeet. Een enkele kiosk is nog open, maar de verkoop is minimaal. De enigen die nog actief zijn, zijn de bouwvakkers die de boulevard gereed maken voor betere tijden. En die zullen er komen. Maar voorlopig is het stil, onwerkelijk stil op het strand.

Pakketje

Voor wie vond dat de webwinkels van bol.com, Coolblue, Wehkamp of Alibaba nog niet genoeg assortiment hadden, was het vandaag een heuglijke dag: het Amerikaanse Amazon, de grootste online reus ter wereld, opende een Nederlands filiaal, of beter gezegd: een Nederlandse website: www.amazon.nl. Volgens een woordvoerder had het bedrijf een ‘bescheiden’ start gemaakt op Hollandse bodem: een eerste assortiment van honderd miljoen producten. HONDERD MILJOEN!! Ik kan me daar totaal niets bij voorstellen. Maar ik was ook niet degene die vanochtend een gat in de lucht sprong bij het horen van het nieuws. Sterker: het enige wat ik dacht was: o lieve god, nóg meer ellende met al die pakketjes! Pakketjes zijn namelijk OM TE HUILEN. Nederland winkelt massaal digitaal. Er komen dus ook steeds meer bedrijven die die pakketjes moeten bezorgen. Dan zou je verwachten dat door enige marktwerking de consument er uiteindelijk beter van wordt. Maar het tegenovergestelde is waar: de wereld van de pakketbezorging is beland in de overtreffende trap van hopeloos. Het onderzoeksprogramma Rambam had er pas nog een item over, waarin geïnterviewden vertelden dat ze sinds kort hun spullen maar weer in ‘gewone’ winkels kochten, omdat ze dan zeker wisten dat ze het op tijd zouden hebben. Het gaat gewoon zó vaak mis, dat je denkt: hoe kan dit?

Beeld: Jip van den Toorn

Zo bestelde ik pas een ingelijste foto bij een goed fotolab. Een lab waarvan ik verwachtte dat ze met een betrouwbare bezorgdienst samenwerkten. Vervolgens kreeg ik bericht dat mijn pakket op een vrijdag tussen 8:00 en 18:00 uur bezorgd zou worden. Een marge van 10 uur? De hele dag thuisblijven voor 1 pakketje? Natuurlijk weigerde ik dat. En zo stond de pakketbezorger aan de deur terwijl ik net de laatste desinfecterende handzeep bij het Kruidvat uit de schappen rukte. Kaartje in de bus. Nieuwe bezorgafspraak maken. Code intypen, wat bleek: ik kon alleen maar mailen voor een nieuwe afspraak. Mailen? Ik moest daarbij ook het nummer dat op het kaartje stond vermelden, anders kon mijn verzoek niet in behandeling worden genomen. Nummer op kaartje? Ah, die twaalf lege hokjes bedoel je. Lang verhaal kort: na drie dagen nog steeds geen reactie op de mail, stoom uit mijn oren, en dan opeens een dag later vanuit het niets een bezorger aan de deur met het pakket. En dit is geen uitzondering, iedereen weet het: dit is regel! Bij andere bedrijven gaat het net zo bedroevend. PostNL leverde dit jaar mijn kerstkaarten rond Carnaval en zorgt er nog bijna dagelijks voor dat de groepsapp van onze straat explodeert: bij wie is een pakketje van de HEMA bezorgd? wie heeft een pakje voor huisnummer 23 aangenomen? Er wordt van alles bij buren achtergelaten, maar er worden – serieus – geen kaartjes meer door brievenbussen gedaan (teveel werk), waardoor het voor de ontvanger een raadsel is waar zijn pakket is gebleven.

Goed, terug naar Amazon. Zit ik te wachten op een nieuwe online gigant? Op meer dan 30.000 sportschoenen en 50.000 telefoonhoesjes? Het antwoord is nee. Wat ik wél graag zou zien is een nieuw fysiek warenhuis dat het wel goed aanpakt op de Nederlandse markt. Een plek waar je je welkom voelt, waar klantbeleving centraal staat, met leuke barretjes en hoekjes verspreid over de winkel, met proeverijen, met exposities van lokale kunstenaars, met live muziek, met servicegerichtheid. Met warme paskamers zonder stof op de grond en beeldschermen waar je eenvoudig iets in een andere kleur of maat kan bestellen. Een plek waar je graag komt en terugkomt. Hoe moeilijk kan het zijn?
Maar goed, ik ben de beroerdste niet, en ik wens Amazon natuurlijk heel veel succes met de verovering van de Nederlandse markt. Eén ding hebben ze in ieder geval mee: timing. Half Nederland zit in quarantaine en mag de deur niet uit. Ping ping in de kassa van de webwinkel. En die bezorgdienst: dikke tien natuurlijk, iedereen zomaar thuis. Wat zegt u? Coronacomplotje?

Tripje

We hoeven niet meer naar de kliffen van Dover of het strand van Calais. Een tripje naar Scheveningen volstaat voortaan in februari, waar eerst Ciara en Dennis onze haren deden wapperen en nu een Ellen, Francis en Gerda al weer in het vooruitzicht liggen. Komende weken maar even geen menigtes opzoeken, maar lekker uitwaaien op dat lege strand.

 

 

Lekker windje

Hoor je ‘m al fluiten?

Jaar van de rat

Volle bak vandaag in Chinatown Den Haag op de eerste dag van het Chinese nieuwjaar. Het jaar van de rat, het eerste teken uit de Chinese dierenriem, werd groots en feestelijk gevierd, ondanks het wereldwijd sluimerende coronavirus. In het centrum konden bezoekers genieten van drakendansen en leeuwendansen, bedoeld om boze geesten te verjagen en voorspoed en geluk op te roepen. In het stadhuis waren heel de dag door optredens van diverse Chinese en Nederlandse artiesten, waaronder het populaire OG3NE. En de zakenwereld kreeg een podium om weer eens vriendschaps- en handelsbanden aan te halen. Dat dat niet altijd even makkelijk is, bleek wel toen een Nederlandse voorzitter van een internationale organisatie zijn speech begon met: “China dreigt vandaag de dag…. pardon: …lijkt vandaag de dag de grootste economische speler ter wereld te zijn.” Hopelijk hebben de Chinezen een beetje humor en konden ze erom lachen. Feest vieren kunnen ze in ieder geval buitengewoon goed!

Woeste leeuwen in de optocht door de stad

Rode envelopjes en geld om elkaar geluk te wensen

De stoet trekt van stadhuis naar het Plein en weer terug

Drakendans op het Plein

Groepsportret

Aan belangstelling geen gebrek

Laatste etappe van de drakendans door de stad

Volle bak in het stadhuis

Offerwaren

Een symbolische leeuwendans onder de poort van Chinatown

Dit was 2019

Het is weer die tijd van het jaar waarin ik traditiegetrouw terugkijk op de afgelopen maanden. Een goede gelegenheid om weer eens door mijn fotoarchief te speuren en te zien wat 2019 allemaal heeft gebracht. En eveneens een buitengewoon goede gelegenheid de bezem door dat archief te halen, want na 365 dagen fotograferen vind ik altijd dat ik ook ongelooflijk veel slechte foto’s heb gemaakt. Wat overigens een goed teken is, want dat betekent dat ik fotografisch weer een stap verder ben gekomen.

Het jaar 2019 was het jaar van reuring in eigen stad en daarmee ook mijn groeiende interesse in fotojournalistiek. Ik was aanwezig bij vier grote landelijke protesten op het Malieveld, met de boerenacties als hoogtepunt. Maar ik was ook nauw betrokken bij al het wel (maar vooral wee) rondom het uit de hand gelopen Vreugdevuur. Ik fotografeerde de nacht dat het mis ging, en bleef de afloop – die lang op zich liet wachten – volgen met de camera. Van de heftige rellen in Duindorp tot en met de symbolische crematie van het vuur. Het leidde uiteindelijk tot een serie die ik heb ingestuurd voor de Zilveren Camera.

Het was ook het jaar dat ik 60 (!) keer naar Scheveningen ben geweest. Soms alleen, vaak ook met anderen, om verder te fotograferen voor exposities. Dat hou je alleen maar vol als je er lol in hebt. En dat plezier is terug te horen in de podcast die Annette van Soest afgelopen zomer maakte met mij en Giedo van der Zwan voor onze gezamenlijke tentoonstelling in het Atrium van het Haagse stadhuis. En nu staat de volgende expositie alweer in de planning: en groepstentoonstelling in museum Panorama Mesdag, met Merel Schoneveld, Mirjam Rosa en opnieuw Giedo van der Zwan. De aankondiging staat sinds kort online!

Op het strand met Giedo en Annettte

Na een vol jaar historisch festijn in 2018, was het dit jaar overigens wel wat rustiger op Scheveningen. Maar fotografisch niet getreurd, want onder andere Sail in juni, tropische temperaturen in juli, zomerstormen in augustus en een grootscheeps kustonderhoud door Rijkswaterstaat in het najaar zorgden voor veel interessante beelden.

Het was ook het jaar waarin ik oprecht worstelde met de keerzijde van veel kunnen in de fotografie; als je de professionele kant op wilt, zul je je enigszins moeten specialiseren omdat opdrachtgevers willen weten wat jou uniek maakt. Maar hoe doe je dat als je een alleseter bent en het liefst wekelijks nieuwe stijlen en technieken uitprobeert? Ik heb het antwoord nog niet gevonden, maar merk wel dat ik door seriematiger te werken meer grip op mijn vaak chaotisch creatieve brein krijg. Zo volgde ik een werkgroep autonome fotografie bij fotoschool Statief en maakte ik daarvoor uiteindelijk een serie intuïtieve straatfoto’s waarin kleur, vorm en abstractie de hoofdrol speelden. Een selectie daarvan werd gepubliceerd in fotografietijdschrift ‘Focus’ en twee foto’s uit de reeks waren te zien op een groepsexpositie in Delft van het fotografencollectief ‘Streeteye’.

Ook begon ik aan de meer poëtische reeks ‘Pieces of me‘, een persoonlijke zoektocht naar wat mij nu raakt in beeld. Daarnaast bleef ik documentaire series maken, waaronder van de vele protesten in Den Haag, en rondde ik de serie ‘Hier voel ik mij thuis‘ af, die ik maakte voor pleegzorginstantie Jeugdformaat. En omdat fotografie vooral ook experiment is, organiseerde ik dit jaar met collega’s een wedstrijdje wie de spannendste foto’s van het saaiste trappenhuis van Den Haag kon maken. Voor de liefhebbers hierbij mijn bijdrage.

Tot slot: ik ben in december gestopt met mijn vaste baan bij de overheid. Tijd voor pas op de plaats en bezinning in plaats van altijd achter de feiten aan te hollen, wat ik de laatste jaren deed. Maar één ding mis ik nu toch wel: mijn dagelijkse lunchrondje langs het Malieveld. Want wat moet dat prachtige, unieke stukje Den Haag nu zonder mij? Dus: boeren, bouwers, tuinders, leraren, verplegers, klimaatstakers en alle anderen: kom gerust terug in 2020. Uw huisfotograaf staat voor u klaar!