I’m lovin’ it

Komt een Hagenees bij de McDonald’s. Doe effe een grote bak McNuggets en twee cola. Antwoordt de jongen achter de toonbank: En wat voor saus wilt u erbij? Een bakje Brahms, een vleugje Verdi of een klodder Kurtág?
Zo ongeveer moet het gelopen zijn. Donderdagavond bij de McDonald’s aan het Buitenhof waar Händel en hamburger, Mozart en milkshake elkaar ontmoetten.

Het was het startpunt van Proef Classique!, een van de concerten van het Festival Classique, dat ook dit jaar weer een verrassende programmering heeft. En het begon allemaal aan de koffie. Niet met een koekje, maar met een heuse klarinet. Want verrek, die jongen achter de kassa met dat petje op, die kan gewoon waanzinnig spelen. Werkt hij hier nou echt of…

Hij verleidt ons met zijn klanken, laat ons met hem meelopen aan een lang rood koord en wij dansen in slowmotion de fastfoodzaak uit. Steken de Hofweg over, slingeren over het Binnenhof en weten niet wat ons overkomt. De rattenvanger van Hamelen heeft ons in de ban. Hij neemt ons mee naar de opgang van de Ridderzaal, de ingang van de Tweede Kamer, een rondje fontein, de Eerste Kamer en overal is muziek: een violist, een fagottist, een hoboïst. Wij luisteren, genieten en fotograferen. Een unieke belevenis op deze zwoele zomeravond. Dan zigzaggen we weer terug door de poort, richting Dudok. Oversteken is opletten geblazen met twintig mensen aan een koord, maar het gaat gelukkig goed.

Fagotmuziek in McDonald’s kledij

Verbonden aan een lang rood koord

De rattenvanger van Hamelen

Hobo-solo voor de ingang van de Eerste Kamer

En dan bij Dudok, tussen rinkelend servieswerk en haastige obers, een cellist die onverstoorbaar zijn klanken laat stromen. Applaus! Maar niet te lang, want we moeten weer verder. Naar de Dudok-studio waar twee jonge ensembles ons opwachten: het Mosa Trio en het Canja Ensemble. Beide geselecteerd voor het inmiddels beroemde ‘coachingstraject’ van het Festival. Tien dagen lang begeleid door professionals uit het vak met aandacht voor hun artistieke en hun zakelijke kant. En nu laten ze hun kunsten zien.

Het Mosa Trio trapt af met pianotrio nr. 44 van Haydn. Voor ze beginnen wil pianist Bram nog graag iets uit de wereld helpen. Haydn degelijk en klassiek? Vergeet het maar! Zet je zintuigen op scherp en ontdek hoe deze componist kan swingen. Het is broeierig in de zaal, maar dat doet niets af aan de concentratie van de muzikanten. Violist en cellist zijn perfect op elkaar ingespeeld en lijken soms wel één. En dan, in het derde en laatste deel gaan zoals beloofd alle registers open en wordt  naar hartenlust gesnoven en gestampt. De passie spat ervan af. Het applaus is zeer terecht.

Mosa Trio

Dan zwenken de spotlights naar het Canja Ensemble, een blazerstrio met klarinet, fagot en hobo. Klarinettist Tom – “wij werken niet de hele dag bij de McDonald’s hoor!” – voert aan. We luisteren naar Trio d’anches van componist Rudolf Escher. Ook dit ensemble is prachtig op elkaar ingespeeld. En het hele lijf doet mee! Hier wordt niet alleen gesnoven, maar ook gerekt, gestrekt, gewiegd en gebogen. En alles in het teken van de muziek. Klarinet en fagot dagen elkaar uit: nee ik, nee ik! De hobo sust. Tot ze zelf wordt meegetrokken in een geheim. Hier wordt één groot verhaal verteld in allemaal kleine onderonsjes. Met een groots slotakkoord en lovend applaus aan het eind.

Mmmm. I’m lovin’ it!

(B)ach en wee

Een paar maanden geleden zocht het Festival Classique een redacteur, een schrijftalent met passie voor de culturele wereld. Iemand die verantwoordelijk zou zijn voor alle externe correspondentie: persberichten, brieven, de festivalkrant, maar ook de website en social media. Een mooi functieprofiel waar ik heel goed in paste. Het leek me een kolfje naar mijn hand. Ik belde, liet mijn enthousiasme weten, schreef een brief en wachtte. Twee weken later kreeg ik een antwoord: ik voldeed niet aan de eisen.

Vandaag ontving ik een brief van het Festival Classique. Over de voorverkoop van de kaartjes voor het Hofvijverconcert. Een brief vol taal- en stijlfouten, die 3 dagen te laat werd bezorgd. Geschreven door iemand die klaarblijkelijk wél aan hun eisen voldeed. Ik kon alleen maar heel diep zuchten. En liet een dikke traan. Heb daarna maar knoerthard een aria uit de Matthäus–Passion opgezet om een beetje troost te vinden.

Typisch Haags

Soms rollen er cadeautjes je mailbox binnen. Zo ontving ik een paar dagen geleden tot mijn grote verrassing een persuitnodiging voor het Festival Classique. Of ik een accreditatie wilde voor een concert naar keuze uit de Festivalreeks. Om er een aardig stukje over te schrijven.
Dat liet ik me geen twee keer vragen. De Festivalkrant werd met nieuwe ogen bekeken, en als snel viel de blik op Typisch Haags: een fietstocht langs 2 van de 4 musea waar op dit moment een unieke collectie schilderijen van de Haagse schilder Isaac Israels te zien is: het Panorama Mesdag en het Haags Historisch. Met op locatie concerten met werken van tijdgenoten van de schilder.

En zo installeer ik mij van het weekend, met perskaart om de nek en felblauw festivaltasje op de rug, op mijn zojuist te leen gekregen Johnny Loco-fiets, met banden van ongekende dikte en een stuur zo breed als de Laan van Meerdervoort lang is. Vanaf het Plein vertrekken we, al zwieberend en zwabberend (vergeet het maar dat dikke banden je stevig in het zadel zetten) onder aanvoering van onze Haagse gids van totzo! fietstours. “Eindelijk eens met beschaafd publiek op stap”, grapt hij, nadat hij ons heeft onthuld dat hij house-dj van beroep is.

Fietsen testen op het Plein

Het stuur van de Johnny Loco

Via  tal van bekende en onbekende plekjes in het centrum van Den Haag, tientallen anekdotes over Haagse chique, ‘kauwe kak’ en het arbeidersvolk, en een paar bijna-botsingen op onze Johnny’s en Townies belanden we op onze eerste concertlocatie: het zojuist gerenoveerde Panorama Mesdag. Daar speelt voor ons het nog jonge ensemble trio42 de sterren van de Mesdag koepel. Violiste, saxofonist en harpist spelen Debussy, de Falla en Ibert, vertellen over impressionistische klanken in relatie tot impressionistische schilderijen, leggen uit, laten zien, vertolken. Het publiek zit op het randje van de stoel. Na afloop neemt de saxofonist ons mee naar boven, naar het panoramadoek, waar onze ogen gestreeld worden door Mesdag en onze oren door Saint Saëns. Een prachtige combi. De cd-verkoop achteraf loopt als een trein.

Virtuoze harpsolo door Remy van Kesteren van trio42 

Uitleg over de gespeelde stukken door Merel Vercammen en Christiaan Verweij.

In Panorama Mesdag staan de vrouwenschilderijen van Israels centraal. Israels was zijn leven lang gefascineerd door vrouwelijk schoon. Talloze dames werden door hem geportretteerd. Van nette freules aan het Scheveningse strand tot mondaine dames in chique modehuizen. Het liefst schilderde hij daar waar niemand anders mocht komen: in de kleedkamers en achter de coulissen: het privé domein van zijn muzen.

Na het Mesdagbezoek zet de stadstour zich voort. Via de Paleistuin, het Noordeinde en het Lange Voorhout richting het Haags Historisch, waar het tweede ensemble zijn opwachting maakt: het Aristo Kwartet. Met op het programma het Quartetto uit 1939 van Alexander Voormolen, vriend en tijdgenoot van Israels. Voorbij de lichte impressionistische klanken, naar de regio’s van zwaardere tonen en streken. Geen makkelijk stuk, maar zeer kunstig vertolkt door opnieuw een jong en begaafd ensemble.

Applaus voor het Aristo Kwartet

Het Haags Historisch Museum laat zien dat – naast vrouwen – ook het Haagse stadsleven een onuitputtelijke bron van inspiratie voor Israels vormde: de kazernes, de Haagse dierentuin met zijn kleurrijke papegaaien, het uitgaansleven, de arbeiders. Er hangen prachtige, bijna vurige portretten van revuemeisjes uit het voormalige Scala theater aan de Wagenstraat.

Wij concertbezoekers wanen ons een eeuw terug in de tijd. Vragen ons af: waarom is dat theater er niet meer, is de dierentuin verdwenen, zijn de modehuizen afgebroken? Was die culturele afbraak echt nodig? Anno 2012 opeens een heel actuele vraag.
Maar gelukkig hebben we de schilderijen nog. En de musea. Ook het Louis Couperus Museum en het Muzee Scheveningen stellen momenteel werk van Israels ten toon. Van harte aanbevolen!: www.israelsindenhaag.nl

        

Festival in aanbouw

Nog een paar dagen en het bruist weer op en rond de Hofvijver. Het Festival Classique is in aantocht, of beter in aanbouw:

Dit keer geen drijvend podium aan de zijkant van het water, maar midden in de vijver. Het ziet er spectaculair uit.

En het levert ook nog leuke plaatjes op. Kon je van de winter met de schaats op het water, deze dagen zelfs met de auto. Ik denk een primeur in de geschiedenis van dit historisch stukje Den Haag.

Het Festival biedt weer een prachtig aanbod aan concerten, van de inmiddels traditionele Nach van Bach en Klassiek in de kroeg tot aan een zinderende Spaanse Opera onder de Sterren. Ook het beroemde Kerkenpad staat weer op het pogramma, met niemand minder dan Arthur Japin als gids.

Nu nog hopen op wat Spaanse temperaturen!

In de kreukels

We hebben op de Grote Markt afgesproken. Vriendin P. en ik. Eerst de kroeg in en daarna naar het concert, ook al is het pas twee uur ’s middags. Het blijkt een goede volgorde, want we komen als verzopen katjes aan. Wat een snertweer. En dat tijdens het Festival Classique, met zijn open podia op Hofvijver en Plein. Wij rennen naar de Boterwaag, warmen op en kletsen bij.

Even voor drieën snellen we door de regen naar Prinsengracht nummer 15. Daar, in het monumentale veilinghuis Van Stockum, gaan we luisteren naar ‘Exclusief voor de koning’, Spaanse muziek uit de tijd van Filips V, uitgevoerd door het barokensemble Las Esferas. Bij binnenkomst worden we gedirigeerd naar de tuinkamer aan de achterzijde van het pand, waar kleine stoeltjes hutje mutje op elkaar zijn neergezet. We wurmen ons naar een plekje, en net als ik denk dat het op het nippertje lukt met mijn lange benen, zijgt er voor mijn neus een meer dan stevige dame neer die met een ferme plof op haar stoel mijn knieën rechtstreeks in mijn nek duwt. Help! Hoe hou ik dit een uur vol? 
Maar dan is er de muziek, zuivere zang en een gepassioneerde verteller en denk ik: ach ja, het is net Spanje, daar lig ik ook altijd in bedden waar ik niet in pas en sta ik voor spiegels die tot borsthoogte reiken.

We horen over de grote brand in 1734 in het Koninklijk Paleis van Madrid, waarbij enorme collecties hofmuziek verloren zijn gegaan, omdat de eigenwijze Filips V geen hulp van buitenaf wilde bij de brandbestrijding. Stel dat de Madrilenen zouden stuiten op koninklijke geheimen? De vorst raakte in een depressie en zijn vrouw liet de wereldberoemde castraatzanger Farinelli overkomen om exclusief voor haar man te zingen. Negen jaar heeft hij het volgehouden. Filips werd er helaas niet beter van, maar de stad wel. Madrid ontwikkelde zich tot een vooraanstaand cultureel centrum, met een bloeiend muziekleven.

Las Esferas brengt een prachtig samenspel van zang, snaarinstrumenten en klavecimbel. Ze verleidt, prikkelt, daagt uit, ontroert. Na ruim een uur in Zuid-Europese sferen ben ik weer terug in de druilerige Hollandse werkelijkheid en haal ik mezelf met moeite uit de kreukels. Om de benen te strekken, lopen vriendin P. en ik samen nog een rondje door dit oude patriciërshuis, met het allermooiste rococco-trappenhuis van Den Haag. Gebouwd in exact dezelfde tijd dat Farinelli de meest waanzinnige coloratuuraria’s over zijn lippen liet rollen. Geen betere plek voor dit concert dan in dit monumentale pand.

Alleen die stoeltjes…

Werk in uitvoering

Nog anderhalve week en dan start de 5e editie van het Haagse Festival Classique. Klassieke muziek voor een breed publiek op bijzondere locaties. Wat te denken van Klassiek in de Kroeg, of bij de Kapper? En Bach in de Bajes?

Wie een rondje door de binnenstad maakt, kan er niet omheen. Er staat iets te gebeuren! Straks komt hier weer het spectaculaire Hofvijverpodium en wordt de rode loper over de kade uitgelegd.
Mits de familie gans een ander plekje zoekt voor hun dagelijkse zonnebad, natuurlijk.

 

Ook op het Lange Voorhout wordt gebouwd. De jaarlijkse beeldententoonstelling belooft weer net zo excentriek te worden als afgelopen jaren. Hedendaagse Chinese kunst is dit keer het thema. Nog geen idee wat er allemaal komt te staan, maar er worden duidelijk geen (lenden)doekjes om gewonden!