Koninklijke wachtkamer

Sinds enige tijd is de koninklijke wachtkamer op station Hollands Spoor open voor publiek. Cultureel organisatiebureau Artifex organiseert er rondleidingen en onlangs was ik erbij. “Ja, u mag foto’s nemen”, bevestigde de vriendelijke dame van het bureau, toen we op perron 1 bij de ingang verzamelden. “Maar u mag ze niet online zetten. En ook de toiletten mag u niet fotograferen!”

Tja, die toiletten, daar kon ik wel mee leven. Maar de foto’s niet mogen delen, dat was toch een beetje jammer. Maar gelukkig trof ik op de website van de NS een virtuele rondleiding, vond ik een mooie foto van het inpandige glas-in-lood die toch al online stond en was de buitenkant fotograferen niet verboden. Dus alsnog: een praatje met plaatjes!

De ingang van de wachtkamer op perron 1. Veel reizigers lopen eraan voorbij.

De koninklijke wachtkamer – zeg maar gerust het koninklijke wachtpaleis, want het heeft vele kamers – werd in 1893 feestelijk geopend door prinses Wilhelmina en koningin-regentes Emma. Voor Wilhelmina die destijds 13 jaar was werden aangepaste stoelen en tafels gemaakt die er nog steeds staan. De vertrekken zijn prachtig versierd. Mozaïeken vloeren, muren van Belgisch marmer, glas-in-lood-ramen, getamponneerde wandtapijten en verfijnde lambriseringen in 30 kleuren groen. Een schoolvoorbeeld van de toen overheersende neorenaissance architectuur. Ook zijn de wanden rijkelijk gedecoreerd: schilderijen die de wachtende vorsten op hun deugden moesten wijzen (wijsheid, edelmoedigheid), taferelen van de ‘nobele ambachten’ (waaronder – jawel – de fotograaf) en afbeeldingen van vuurspuwende draken rondom een treinwiel. Want tja, hoe dat nou echt met die trein zat, daar was men in de 19e eeuw nog niet geheel over uit.

Glas-in-lood-raam met wapens van de steden langs de eerste spoorlijn ©Glasatelier.nl

De wachtkamer is eigendom van de NS en niet van het Koninklijk Huis. Na een renovatie van 10 jaar, die enkele jaren geleden is afgerond, worden de vertrekken nu af en toe opengesteld voor vergaderingen, ontvangsten of bezichtigingen. En een heel enkele keer stopt hier nog de koninklijke trein en gaat de rode loper uit over perron 1.

Station Hollands Spoor. Mooie architectuur.

De wachtkamers gezien vanaf de straatkant ©Glasatelier.nl 

Een virtuele rondleiding? Ga naar de website van de NS
Zelf de wachtkamers bezoeken? Boeken via Artifex

Snotneus

Ik concludeer. Reizen met de NS is ongezond. Onveilig wellicht ook, getuige het hoe-diep-kunnen-we-het-wegstoppen ProRail rapport, maar bovenal: ongezond.

Ik ben werkelijk nooit ziek, maar sinds ik dagelijks met de trein heen en weer boemel naar Schiedam ben ik al twee keer geveld. Twee keer in iets meer dan twee maanden. Dat is niet best.

En ik weet precies hoe het komt. Honderden snuffende, snuivende, hoestende, proestende medereizigers, dampende overvolle coupés met dank aan de winterdienstregeling van de spoorwegen en de onmogelijkheid tot zoiets simpels als het openen van een raampje voor een beetje frisse lucht.

Werkelijk iedereen die met de trein reist is verkouden. Ga zitten en luister. Luister en huiver. Hoor je die man daar tegenover je? Een enorme niesbui midden in zijn krant. Het gaat maar door. Maar hopen dat het zijn eigen exemplaar is die hij straks weer veilig in de tas opbergt. Maar kijk eens beter: Nee hoor, het is de gratis Spits die hij kort daarna zonder enige gêne op het raamtafeltje legt en die later op de dag nog door tien andere slachtoffers wordt opengeslagen. En zie je dat meisje daar, met dat donsjack en die nep-Gucci tas? Die haalt om de vijftien seconden met een enorme haal haar neus op. Oerwoudgeluiden zijn er niks bij. Een geronk en gerochel van jewelste. En zelf heeft ze het niet in de gaten, want met bijna hetzelfde volume als waarmee ze haar zuurstof binnenzuigt, knalt de muziek uit haar koptelefoon. En kijk eens naar die twee jonge meiden daar in de hoek. Die kunnen zich zo bij Holland’s Got Talent aanmelden voor een cursus synchroon snotteren. Een onophoudelijk gesnuif. En zakdoekjes? Welnee, meiden van deze generatie doen niet aan zakdoekjes. En heb je die enorme gaten in hun spijkerbroek gezien die grote stukken bloot vel onthullen? Probeer die in tijden van vrieskou maar eens niét te associëren met hun ritmisch gereutel.

Ik heb een voorstel voor minister Schultz. Vanaf komend najaar worden alle stiltecoupés vervangen door coupés voor snotneuzen. Die stiltecoupés, dat werkte toch voor geen meter. En zeker niet in de winter: alleen maar geproest. Vanaf oktober stoppen we alle snotneuzen in de stiltecoupé, delen we gratis Kleenex uit om de jonge generatie snotteraars op te voeden en reist de rest van het plebs in virusvrije wagons. Perfect plan toch. Ga het meteen uitwerken. En dan alleen die ambtenaren op uw ministerie nog zien te omzeilen!

Wind in je oren

De spiders van Google hebben dit blog inmiddels gevonden, wat leuke resultaten laat zien. Typ ‘Haagse praatjes’ in Google in, en de eerste vier treffers verwijzen naar dit blog. Ik zei het al eerder: Google loves WordPress. Het is echt zo. Ik bedoel: er heeft nog maar welgeteld één externe bron naar mij gelinkt (het online magazine Place de l’Opera, waarvoor dank!), ik heb slechts een tiental bezoekers gehad en ik sta alweer bovenaan. Misschien toch maar eens op de commerciële tour met WordPress. Zou nog eens heel lucratief kunnen zijn.

Vandaag een goede frisse neus gehaald met een stevige voorjaarswandeling. De eerste van het seizoen. Ik heb een aantal wandelmaatjes, waaronder vriendin M. met wie ik afgelopen jaren al heel wat kilometers heb gemaakt. Meestal NS-wandeltochten, maar voor vandaag hadden we een wandeling van het Nivon uitgeprint. Bergse Plas en Bergse Bos in Rotterdam. Je hoeft per slot van rekening niet altijd met de trein naar de Achterhoek voor een mooi stukje natuur. We hadden afgesproken op Rotterdam Centraal, rugzak op, wandelschoenen aan. Maar toch even in dubio. Want het was bewolkt, waaide flink en echt warm was het ook niet. Gaan we, gaan we niet? Oké, buienradarinspectie. Ja, het blijft het eerste uur droog: we gaan!

En het werd een erg leuke middag. Want we wandelden eerst ruim anderhalf uur langs het water met de wind in onze rug. En toen brak de zon door, en was het helemaal niet erg om wind tegen te hebben. Klotsend water, witgeschilderde molens, zon op je huid, wind in je oren, deinende woonboten, pittoreske dijkhuisjes, kwakende ganzen, gammele bruggetjes en wuivende rietstelen. Zijn we hier in de grote stad? Neuh, dacht het niet. Voor vriendin M. werd het a trip down memory lane. Haar middelbare schooljaren bracht ze hier door. Kijk, daar woonde x, en zo fietste ik dagelijks naar y, en daar staat het bankje waar we altijd zaten als we spijbelden. En daar rookten we stiekem een sigaretje. En, kijk nou, zelfs die snackbar zit er nog!

We eindigden ons sportieve uitje aan de bar van het stationscafé aan de Straatweg. Tussen de twee stamgasten op leeftijd en de perzische tapijten (ook op leeftijd) in, dronken wij ons biertje en checkten we op onze mobieltjes hoe laat onze treinen zouden vertrekken. Leve de apps van de NS. Je hoeft zelfs geen station meer in te typen, dat wordt automatisch door je netwerk gedetecteerd. O, jullie zitten in de bar van Station Noord. Eerstvolgende trein naar Rotterdam Centraal over 5 minuten. Kijk, dat doet de NS nou weer wel goed!