Kerst in je broekzak

Deze kerst was de wereld warm…
Kerst van kwetterende vogeltjes en zonovergoten huiskamers. Van open ramen en lampjes die eigenlijk niet aan hoeven. Warmste kerst sinds 1974, kopt nu.nl. Toen zat ik nog in de moederbuik. Ook lekker warm overigens.

Toch gaan we eerste kerstdag met de hele familie aan de glühwein, en andere hartige hapjes. En steken we een voor een de kaarsjes aan. Want van warmte kan er nooit teveel zijn.
Tweede kerstdag voelt als voorjaar. De sjaal gaat af, de muts verdwijnt en onderweg naar mijn ouders bak ik bruin op een bankje van station Hollands Spoor. Een jaar geleden nog dikke sneeuwvlokken, nu een felle zon aan een bijna strakblauwe hemel.
Op het station neem ik een foto met mijn mobiel en plaats hem op Facebook. Een dame op leeftijd spreekt me aan. Wat ik toch aan het doen ben. Bijzonder interessant vindt ze het, al die jongeren (ha, compliment!) met hun toestelletjes. Ze heeft er zelf ook een, maar weet niet hoe-ie werkt. Ik vertel over Facebook, en het delen van informatie met vrienden en familie. En dat kerst nog leuker is als je het met elkaar kunt vieren.

….en klein
Want 2011 is het jaar van ‘delen’ geworden. Met name dankzij de enorme groei van Facebook. Bijna 6 miljoen Nederlanders hebben inmiddels een account en vooral rond hoogtijdagen wordt er van alles gedeeld, tot in de kleinste details. Van het pruttelen van de ratatouille en oma’s geheime recept voor de lekkerste stoofpeertjes tot  foto’s van zelfgemaakte christmas cookies en de verkoudheid die maar niet overgaat.
Kneuterig? Ja. Onzinnig? Nee. De wereld wordt er kleiner door. Afstanden verdwijnen en mensen komen dichter tot elkaar. Zonder dat ze fysiek bij elkaar aan tafel hoeven te zitten. Zo vier je niet alleen met je eigen familie feest, maar met de wereld om je heen.

Een mooie kerst in samenzijn met familie.
Dankzij de zon.
En dankzij social media.

En… – was ik hem toch bijna vergeten – dankzij onze grote held: André Kuipers. Want speaking of little worlds: dat je  vanuit het ruimtestation ISS het startsein kunt geven voor de Top 2000, je ruimtefoto’s rechtstreeks op Flickr kunt plaatsen en die via Twitter in realtime met iedereen kunt delen: dat is toch wel echt de wereld in je broekzak!

Sint-stress

Voor het eerst sinds jaren vier ik geen Sinterklaas. Geen surprises, geen cadeautjes, geen dobbelspel, geen gedicht. En ik moet zeggen: ik vind het heerlijk! Voor een keertje.

Ik gniffel als ik alle stresstweets voorbij zie komen: Help, Piet staat vanavond al voor de deur en ik moet nog 3 gedichten schrijven! of: Wat rijmt er op bezuiniging? (lekker ding, vreemdeling, heel veel blingblingbling) of: Waarom wilden we vanavond al Sinterklaas vieren? Ik heb nóg 2 dagen voorbereiding nodig!

Niet alleen op Twitter is de Sint-stress toegeslagen. Ook op het werk wordt er flink gefoeterd. Collega M. dacht in haar middagpauze éven naar de Intertoys te gaan. Ze kwam met lege handen terug. “Echt niet normaal meer die rij bij de kassa! Heb er 15 minuten gestaan, heb alles weer teruggelegd en ben weggegaan!” Een andere collega is ook uit haar hum met de service in de speelgoedwinkels. “Waarom vragen ze nou steeds of het een cadeautje is? Natuurlijk is het een cadeautje! Alsof ik in december barbiepoppen voor mezelf ga kopen!”

In de media is het niet veel beter. Het paard van Sinterklaas is al dagen kwijt, en daar worden Sint’s pieten flink sjacherijnig van. Alle pakjes moeten nu vervoerd worden op de fiets, maar met windkracht 7 langs de kust is dat geen pretje. Zelfs de Tweede Kamer raakte in paniek en ondervroeg minister Opstelten van Justitie wat-ie eraan ging doen het beestje gezwind weer te vinden. “Ik heb hoogstpersoonlijk bij de politie aangekaart, alle agenten uit te laten kijken naar dit paard”, was zijn klare antwoord.

Maar dan mag hij zijn corps nog wel wat beter aansturen. Want ondertussen is Amerigo nog steeds foetsie. Moeten er nog héél veel gedichten worden geschreven in heel weinig tijd. Zijn de rijen in de speelgoedwinkels nog kilometerslang. Is het cadeaupapier altijd op als je het nodig hebt (maar ja, dan moet je ook maar niet je kat inpakken). En zullen er tot maandagavond laat nog heel wat stresstweets in mijn timeline verschijnen!

Ik lach geniepig in mijn vuistje. Doe er dit jaar niet aan mee. Nestel mij op 5 december op de bank met glühwein, pepernoten en een heel dik boek. Adiós, San Nicolás. Espero que encuentre su fiel caballo lo antes posible!

Voor dag en dauw

Net m’n ontbijtje achter de kiezen en achter de pc gedoken. Het klokje rechtsonder op het beeldscherm geeft 12:12 uur aan. Asociaal lang uitgeslapen. Een vreselijk luie Hemelvaartsochtend! Maar ik was niet de enige vandaag. ‘Lui’ was zojuist trending topic op Twitter. Half Nederland heeft zich vanochtend nog een keer extra omgedraaid. Ondanks het puike weertje buiten. De andere helft van ons land moest echter niets van uitslapen weten en deed in de vroege uurtjes iets heel anders: dauwtrappen. Eveneens trending topic. Dauwtrappen?!  “Geen idee wat dauwtrappen is, maar het klinkt boers” twittert Simmiejkind. Vincent313 vermoedt ‘tukkerterreur’. ReneBrinker vraagt niet, maar doet: “Lekker op het fietsje nu….06.00 uur vertrokken”

Er wordt wat afgetwitterd over dauwtrappen en fietstochtjes in de vroege ochtend. Maar horen die twee wel bij elkaar? Firecobra22 heeft z’n twijfels: “Net uitgezocht wat dauwtrappen is. Dan ben je toch ook van lotje getikt als je dat gaat doen!” Ha, hij heeft hetzelfde gevonden als ik. Want wat is dauwtrappen van oorsprong? Midden in de nacht opstaan om op blote voeten over het gras te dansen, waarbij het niet verboden was enige vreugdeliederen aan te heffen. De dauw op het gras zou een zuiverende werking hebben op de huid, en daarmee op het hele lichaam.

Anno 2011 zijn we niet meer zo van dat oerdansen en is dauwtrappen gewoon heel vroeg opstaan om vervolgens een wandeling in de natuur te maken. Of een fietstochtje, dat mag tegenwoordig ook. Net zo goed voor lijf en leden. En voor wie dat niet trekt: uitslapen tot 12:12 uur is ook toegestaan. Nog nooit zo’n glad huidje gehad. Geen dauwdruppel voor nodig!