Van sommige dingen vraag je je af waarom ze nog steeds niet bestaan. Neem nu de ‘spullenvinder‘ die op basis van radiofrequentie detecteert waar je sleutels, pasjes en telefoon zijn. En al die andere zaken die je altijd kwijtraakt! Eén druk op de knop en het apparaatje laat zien waar jij ze met je verstrooide hoofd toen je thuiskwam hebt gelaten.
Lijkt me I D E A A L!
Ik ben altijd alles kwijt. Altijd. Maar ik ben geen sloddervos. Het probleem is dat ik te veel vertrouwen heb in mijn eigen geheugen. Hoe vaak denk ik niet: opbergplekje hier, keukenlaatje daar? O, dat onthoud ik wel. Dat vergeet ik echt niet! Maar natuurlijk weet ik een week na dato volstrekt niet meer waar dat ene visitekaartje is gebleven of in welke broekzak ik in hemelsnaam die ov-chipkaart heb gestopt.
Soms neemt die vergeetachtigheid gênante vormen aan. Laatst maakte ik een beëdigde vertaling van een Chileense geboorteakte, die gestempeld moest worden. Er was alleen één probleempje: ik had mijn vertalersstempel niet meer gebruikt sinds mijn verhuizing en hij was domweg zoek. Ik wist dat hij ergens moest zijn, maar wáár?! Na ruim een uur heel veel stress (want de vertaling moest op de post) en het halve huis overhoop, vond ik hem uiteindelijk in een doos met gloeilampen en batterijen. Volslagen onnavolgbare logica die me heeft doen besluiten het ding daar op te bergen.
Maar het kan nog erger. Een tijdje terug zou ik met vriendin F. naar een voorstelling van de Dutch National Opera Academy gaan, in het Lucent Danstheater. We hadden ruim op tijd kaartjes gekocht en ik had de datum in mijn agenda gezet. Dacht nog: wel erg in hebben, want het is op een doordeweekse avond. Maar gelijk daarachter: o, dat onthoud ik wel. Dat vergeet ik echt niet!
Tot vriendin F. ’s avonds iets voor achten aan de lijn hing. “Ben je er al? Ik zie je nergens?” Mijn hart schoot bijna uit mijn borst. OMG! Dat is vanavond! “Ik kom er nú aan!” schetterde ik door de telefoon en raasde naar mijn bureau om mijn kaartje te zoeken.
Paniek! Kaartje nergens te vinden! Wáár, wáár, wáár is die enveloppe waar-ie in zat?? Nog meer paniek, want ik moest al zo ongeveer op de fiets zitten.
Na nog vijf minuten verdwaasd zoeken, gaf ik het op en belde ontdaan vriendin F. “Ik ga de eerste helft missen, ga maar alleen en hou een plekje voor me vrij voor na de pauze”. Ik voelde me een ongelooflijke onbenul.
Het kaartje vond ik uiteindelijk onder een stapel rekeningen. En gelukkig kon F. er later wel om lachen. Maar shame, shame on me.
Eén troost is dat ik niet de enige ben met dit soort gebreken. Het is ook wel een beetje genetisch bepaald. Mijn vader was vroeger ook altijd zijn sleutels kwijt en mijn moeder verstopte Sinterklaascadeautjes soms zo goed, dat ze op 5 december volstrekt onvindbaar waren….
Over Sinterklaas gesproken: Dat wil ik dus. Zo’n spullenvinder! Hoe kan het dat zoiets nog steeds niet op de markt is? Dat moet toch goud geld opleveren? En daarnaast: volgens mij reuzepraktisch om te koppelen aan je mobiele telefoon. Een app die al je rondslingerende spullen detecteert.
Misschien ga ik zelf wel iets bedenken. En er patent op aanvragen.
Als ik het niet vergeet….
