Is de pakjesboot er nou nog niet?
Dan maar op de uitkijk
Of leren vissen
Of even zwaaien naar de overkant
Eindelijk… Pakjesboot 070!
Hij is voor groot en klein
En voor de mooiste pietjes van het land
Dag Sinterklaasje!
Deze niet meenemen graag, drie in de zak is wel genoeg.
Hoor wie bonkt daar kind’ren
Hoor wie ramt daar kind’ren
Hoor wie beukt daar onzachtzinnig tegen ’t raam
’t Is een vreemde zeker
Die verdwaald is zeker
‘k Zal eens even vragen naar zijn naam
Noordwesterstorm, noordwesterstorm
Ga heen, taai af, naar Spanje gezwind
En denk op die daken
Toch aan die arme Sint
Stilte voor de storm in de vroege ochtend. Foto: Monique Hoogduin
De wind trekt aan. Al flink hoge golven in de haven van Scheveningen. Foto: ANP
Sint waagt zich aan het strand. Foto: Nu.nl/Hans Vink
De storm buldert nu echt over het westen van het land. Foto: ANP
Het spoor in het noorden ligt plat. Dag heerlijk avondje? Foto: ANP
Zelf moet ik naar Rotterdam. Moet lukken, denk ik. Tot ik op Den Haag Centraal kom…
Met dank aan de Randstadrail alsnog op tijd voor pakjesavond!
Voor het eerst sinds jaren vier ik geen Sinterklaas. Geen surprises, geen cadeautjes, geen dobbelspel, geen gedicht. En ik moet zeggen: ik vind het heerlijk! Voor een keertje.
Ik gniffel als ik alle stresstweets voorbij zie komen: Help, Piet staat vanavond al voor de deur en ik moet nog 3 gedichten schrijven! of: Wat rijmt er op bezuiniging? (lekker ding, vreemdeling, heel veel blingblingbling) of: Waarom wilden we vanavond al Sinterklaas vieren? Ik heb nóg 2 dagen voorbereiding nodig!
Niet alleen op Twitter is de Sint-stress toegeslagen. Ook op het werk wordt er flink gefoeterd. Collega M. dacht in haar middagpauze éven naar de Intertoys te gaan. Ze kwam met lege handen terug. “Echt niet normaal meer die rij bij de kassa! Heb er 15 minuten gestaan, heb alles weer teruggelegd en ben weggegaan!” Een andere collega is ook uit haar hum met de service in de speelgoedwinkels. “Waarom vragen ze nou steeds of het een cadeautje is? Natuurlijk is het een cadeautje! Alsof ik in december barbiepoppen voor mezelf ga kopen!”
In de media is het niet veel beter. Het paard van Sinterklaas is al dagen kwijt, en daar worden Sint’s pieten flink sjacherijnig van. Alle pakjes moeten nu vervoerd worden op de fiets, maar met windkracht 7 langs de kust is dat geen pretje. Zelfs de Tweede Kamer raakte in paniek en ondervroeg minister Opstelten van Justitie wat-ie eraan ging doen het beestje gezwind weer te vinden. “Ik heb hoogstpersoonlijk bij de politie aangekaart, alle agenten uit te laten kijken naar dit paard”, was zijn klare antwoord.
Maar dan mag hij zijn corps nog wel wat beter aansturen. Want ondertussen is Amerigo nog steeds foetsie. Moeten er nog héél veel gedichten worden geschreven in heel weinig tijd. Zijn de rijen in de speelgoedwinkels nog kilometerslang. Is het cadeaupapier altijd op als je het nodig hebt (maar ja, dan moet je ook maar niet je kat inpakken). En zullen er tot maandagavond laat nog heel wat stresstweets in mijn timeline verschijnen!
Ik lach geniepig in mijn vuistje. Doe er dit jaar niet aan mee. Nestel mij op 5 december op de bank met glühwein, pepernoten en een heel dik boek. Adiós, San Nicolás. Espero que encuentre su fiel caballo lo antes posible!
Van sommige dingen vraag je je af waarom ze nog steeds niet bestaan. Neem nu de ‘spullenvinder‘ die op basis van radiofrequentie detecteert waar je sleutels, pasjes en telefoon zijn. En al die andere zaken die je altijd kwijtraakt! Eén druk op de knop en het apparaatje laat zien waar jij ze met je verstrooide hoofd toen je thuiskwam hebt gelaten.
Lijkt me I D E A A L!
Ik ben altijd alles kwijt. Altijd. Maar ik ben geen sloddervos. Het probleem is dat ik te veel vertrouwen heb in mijn eigen geheugen. Hoe vaak denk ik niet: opbergplekje hier, keukenlaatje daar? O, dat onthoud ik wel. Dat vergeet ik echt niet! Maar natuurlijk weet ik een week na dato volstrekt niet meer waar dat ene visitekaartje is gebleven of in welke broekzak ik in hemelsnaam die ov-chipkaart heb gestopt.
Soms neemt die vergeetachtigheid gênante vormen aan. Laatst maakte ik een beëdigde vertaling van een Chileense geboorteakte, die gestempeld moest worden. Er was alleen één probleempje: ik had mijn vertalersstempel niet meer gebruikt sinds mijn verhuizing en hij was domweg zoek. Ik wist dat hij ergens moest zijn, maar wáár?! Na ruim een uur heel veel stress (want de vertaling moest op de post) en het halve huis overhoop, vond ik hem uiteindelijk in een doos met gloeilampen en batterijen. Volslagen onnavolgbare logica die me heeft doen besluiten het ding daar op te bergen.
Maar het kan nog erger. Een tijdje terug zou ik met vriendin F. naar een voorstelling van de Dutch National Opera Academy gaan, in het Lucent Danstheater. We hadden ruim op tijd kaartjes gekocht en ik had de datum in mijn agenda gezet. Dacht nog: wel erg in hebben, want het is op een doordeweekse avond. Maar gelijk daarachter: o, dat onthoud ik wel. Dat vergeet ik echt niet!
Tot vriendin F. ’s avonds iets voor achten aan de lijn hing. “Ben je er al? Ik zie je nergens?” Mijn hart schoot bijna uit mijn borst. OMG! Dat is vanavond! “Ik kom er nú aan!” schetterde ik door de telefoon en raasde naar mijn bureau om mijn kaartje te zoeken.
Paniek! Kaartje nergens te vinden! Wáár, wáár, wáár is die enveloppe waar-ie in zat?? Nog meer paniek, want ik moest al zo ongeveer op de fiets zitten.
Na nog vijf minuten verdwaasd zoeken, gaf ik het op en belde ontdaan vriendin F. “Ik ga de eerste helft missen, ga maar alleen en hou een plekje voor me vrij voor na de pauze”. Ik voelde me een ongelooflijke onbenul.
Het kaartje vond ik uiteindelijk onder een stapel rekeningen. En gelukkig kon F. er later wel om lachen. Maar shame, shame on me.
Eén troost is dat ik niet de enige ben met dit soort gebreken. Het is ook wel een beetje genetisch bepaald. Mijn vader was vroeger ook altijd zijn sleutels kwijt en mijn moeder verstopte Sinterklaascadeautjes soms zo goed, dat ze op 5 december volstrekt onvindbaar waren….
Over Sinterklaas gesproken: Dat wil ik dus. Zo’n spullenvinder! Hoe kan het dat zoiets nog steeds niet op de markt is? Dat moet toch goud geld opleveren? En daarnaast: volgens mij reuzepraktisch om te koppelen aan je mobiele telefoon. Een app die al je rondslingerende spullen detecteert.
Misschien ga ik zelf wel iets bedenken. En er patent op aanvragen.
Als ik het niet vergeet….
