Verlies

Een wonderlijke dag vandaag op Scheveningen. Precies om twaalf uur vanmiddag ging de Pier weer open, na bijna twee maanden dicht te zijn geweest. Ik wist het niet, en was toevallig een van de eerste bezoekers. Glundering en opgetogenheid alom bij het horecapersoneel dat zich nu voorbereidde op take-away en echte opening van hun zaak. Het was nog zeer rustig, die eerste uren, maar wat was het heerlijk om weer over het bovendek te kunnen lopen met de wind in je haren. Eenrichtingsverkeer, dat wel. Bovenlangs heen, onderlangs terug, prima te doen. Maar dan, zo’n twee kilometer verderop, bij die andere pier, een gemeenschap in rouw. Vijf jonge mannen in de bloei van hun leven verzwolgen door de zee op een prachtige avond in mei. Niet te beschrijven. Niet te bevatten. Tientallen boeketten bloemen werden vandaag bij surfclub The Shore neergelegd, terwijl even verderop helikopters van kustwacht en politie bleven zoeken naar het lichaam van het vijfde slachtoffer dat nog niet is gevonden. In het zand overal groepjes van rozen, en vrienden en familie die steun zoeken bij elkaar. Wat een verdriet. Wat een groots verlies in zulke stralende dagen.

 

Turkse tulpen

Breng die rozen naar Sandra!, zong een collega mij altijd vol overtuiging toe, als hij in een vrolijke bui over de gang zwierde, waar ik in de rij stond bij de koffieautomaat. Hij heeft z’n eigen aansporing nooit in de praktijk gebracht. Zelfs bij mijn vertrek niet. Mannelijke hoffelijkheid, tja…

Maar vond ik het echt erg? Neuh, eigenlijk niet, want ik ben niet zo’n rozenfan. Ze ruiken lekker, maar voor de rest vind ik het nogal truttige bloemen, die oma’s in een vaasje op het televisiekastje hebben staan en gemeen prikken.
Nee, geef mij maar tulpen, bossen met tulpen! Geen bloem mooier dan de tulp! Als ik in de 17e eeuw had geleefd, had ik meegedaan met de tulpenmania, was ik de kroegen ingedoken en had ik goud geld ingezet voor zo’n vlammend exemplaar. Wat handelaars destijds heeft bewogen, waar die fascinatie vandaan  kwam: ik snap het! Er is niets vergelijkbaar met een tulp! Zelfs geen Amsterdams grachtenpand, dat ooit evenveel waard was als een paar bollen.
Overigens komen tulpen niet uit Amsterdam, hoe graag onze volkszangers dat ook beweren, maar uit Turkije. Ook de betekenis komt uit het Ottomaans: ‘tuliband’ oftewel tulband, vanwege de gelijkenis met het hoofddeksel.

Maar dit allemaal terzijde (tjonge, wat een inleiding voor wat ik eigenlijk wilde zeggen). Gisteren was ik in het Hof van Lisse. Het was winderig en guur en ik heb een halve liter warme chocomel achterovergeslagen. Maar ik had de zon en mijn camera.
En waande me voor een middagje in het paradijs.