Is de pakjesboot er nou nog niet?
Dan maar op de uitkijk
Of leren vissen
Of even zwaaien naar de overkant
Eindelijk… Pakjesboot 070!
Hij is voor groot en klein
En voor de mooiste pietjes van het land
Dag Sinterklaasje!
Deze niet meenemen graag, drie in de zak is wel genoeg.
Een heus spektakel de laatste weken op Scheveningen. Rijkswaterstaat spuit nieuw zand op de kust en dat is niet alleen feest voor hongerige meeuwen, maar ook voor fanatieke vogelaars en fotografen. Het opspuiten gaat dag en nacht door en vindt om de paar uur plaats. Afhankelijk van hoe snel het baggerschip – dat zo’n 10 kilometer uit de kust ligt – gevuld is en naar de kust kan varen. Uiteindelijk moet er eind november zo’n 400.000 kubieke meter nieuw zand opgespoten zijn om het Haagse achterland weer een aantal jaren grondig te beschermen.
Via pijpleidingen wordt het nieuwe zand vanuit het baggerschip naar de kust getransporteerd. Bulldozers zorgen ervoor dat het op de goede plekken terecht komt. In dit YouTube-filmpje zie (hoor!) je hoe dat in z’n werk gaat.
En dan is het strandseizoen weer voorbij! Afgelopen week werden de laatste paviljoens op Scheveningen afgebroken en op transport gezet voor de nodige likjes beits en verf. Een komen en gaan van hijskranen, opleggers, vrachtauto’s en ander containervervoer. En zo namen we onder een strakblauwe hemel en een fel herfstzonnetje afscheid van een seizoen vol verhalen en foto’s. Ik heb zojuist maar eens even geteld in mijn archief: precies 50 keer ben ik dit jaar met de camera naar Scheveningen geweest vanaf de Nieuwjaarsduik tot aan vandaag. En nu zijn we er echt bijna: vanaf voorjaar 2020 groepsexpo in het leukste museum van Den Haag!
Nog even en dan
Weer dat griezelfestijn
Al eeuwen volstaat hier:
Hof, vijver en Plein
Het eerste boerenprotest was nog maar koud achter de rug of Den Haag kon zijn borst alweer natmaken voor een tweede actiedag. Afgelopen woensdag stroomde de stad opnieuw vol met vele honderden trekkers, waarmee de betogers duidelijk wilden maken dat er nog niet voldoende naar hen werd geluisterd. Stikstofregels prima, maar realistisch en niet alleen op hun schouders. De gemeente Den Haag was deze keer niet vies van grof geschut – vreesde mogelijk een snellere verbouwing van het Binnenhof dan gepland – een zette het leger in om alle toegangswegen tot de binnenstad te blokkeren. Een zware maatregel waarmee niet alleen de actievoerders, maar ook de inwoners zelf flink werden getroffen. En uiteindelijk ook niet waterdicht, want in de middag vonden diverse boeren via de trambanen alsnog een ingang naar de binnenstad en koersten ze onder luid applaus toeterend langs Centraal Station richting Koekamp en Malieveld.
Niet alle protesterende boeren keerden ’s avonds terug naar hun erf. Een deel bleef overnachten in Den Haag om de volgende ochtend langs de Hofvijver een ontbijt aan te bieden aan alle bewoners, als goedmakertje voor de overlast én om stadsneusjes te laten zien waar hun eten vandaan komt. Zelf was ik ook van de partij om te fotograferen en sprak ik met diverse boerinnen. Een van hen had ’s nachts in een koeientrailer op het Malieveld geslapen en vertelde geëmotioneerd dat ze nu voor de derde keer in haar leven in Den Haag was. Als boerin kan ze eigenlijk nooit weg. Eén keer was ze op Scheveningen geweest, en nu twee keer achter elkaar in de Hofstad om het protest kracht bij te zetten. De steun die ze voelde van iedereen onderweg en in de stad vond ze overweldigend. Ik smeerde intussen een boterham met een vers eitje en had nog geen hap genomen of kreeg pardoes een microfoon van Omroep West onder mijn neus. “Smaakt het, mevrouw?” Een tv-debuut met een mondvol ei zag ik niet zo zitten. “Sorry hoor, even niet filmen als ik aan het eten ben” liet ik de verslaggever weten, waarop hij terstond riposteerde: “Maar mevrouw, dat is juist heel erg boers!” Pas aan het einde van de dag durfde ik het aan om op de website van de omroep naar een filmpje te zoeken. Ik vond het en ik kwam in beeld (na 45 sec.). Met broodje ei, maar zonder tekst. Heel fijn. Boeren blij, fotografe blij. Op naar het volgende evenement!
Altijd wat te beleven als je vlakbij het Malieveld werkt. Duizenden Nederlandse boeren lieten gisteren stevig van zich horen door in grote colonnes op hun tractoren richting Den Haag te rijden. Het was een spectaculair en wonderlijk gezicht. Van alle kanten kwamen ze aan, van de snelwegen, de provinciale wegen, de binnenwegen, om al claxonnerend dwars door de stad richting het grote protestveld te koersen. Sommigen waren al midden in de nacht vertrokken, anderen waren over het strand gekomen om chaos op de toegangswegen te vermijden. En die chaos was er: het werd met stip de drukste ochtendspits ooit in Nederland. Maar desondanks was er vooral veel sympathie voor de actievoerders. Boeren die pleitten voor minder regelgeving, minder wijzende vingertjes en vooral meer boerenverstand als het om ingewikkelde maatschappelijke vraagstukken gaat. Regelmatig kwam het terug in de betogen: overal ter wereld kijkt men met trots naar onze agrarische sector, maar in eigen land krijgen we de zwarte piet toegespeeld. Het was een krachtige boodschap die verder reikte dan het Malieveld. Zelfs The New York Times plaatste een artikel over de protesten online. ’s Middags tegen vieren liep het grote veld weer langzaam leeg en keerde de rust terug. Maar volgens de boeren zelf is het laatste woord nog niet gevallen. Als het moet karren ze zo weer richting kabinet.
En speciaal voor de boerendochter uit de familie die zich afvroeg of tractoren wel over een claxon beschikken: [geluid lekker omhoog!]
Sommige talenten krijg je er bij het ouder worden gratis bij, andere raak je hopeloos kwijt. Vroeger was ik goed in ordenen en administreren. Alles netjes opbergen waar het thuishoorde, juiste rekeningen in de juiste map, juiste spulletjes in het juiste laatje. Ik had zelfs ordners met A tot Z-tabbladen, perfecter kon het niet. En ik was dus zelden tot nooit iets kwijt, behalve als ik het misschien té goed had opgeborgen. Vandaag de dag is mijn administratie één grote chaos. Ik heb bakjes waar post en rekeningen tot 5 jaar terug volledig ongesorteerd in liggen te verstoffen, met als enige houvast dat ik weet dát ze daarin zitten. Krantenartikelen die ik wil bewaren kom ik op de gekste plekken in huis tegen en dan zwijg ik nog maar even over mijn digitale administratie. Ordening, en dan met name de discipline die daarbij hoort, is overduidelijk een talent dat ik onderweg volledig ben verloren.
Voor mijn fotografie is dat gebrek aan organisatie een serieus probleem. Ik heb mateloze bewondering voor mensen die na een dag fotograferen direct hun foto’s in het bewerkingsprogramma Lightroom laden, alle noodzakelijke tags en metatags toevoegen en de hele boel in mum van tijd op orde brengen. Ik kan dat gewoon niet. Mijn foto’s komen in het gunstigste geval terecht in een mapje dat nog enige herkenning biedt zoals een datum of een locatie (Scheveningen, meestal). Maar het gros komt terecht in mappen met betreurenswaardige namen als ‘Nog uitzoeken23’, ‘Nog uitzoeken24′ en vul maar aan. Het is niet dat ik niets met die foto’s doe, want er zitten altijd wel een paar goede bij die ik ertussenuit pluk en al direct na het fotograferen bewerk. Maar de rest eindigt dus voor onafzienbare tijd in de grote bak met beeldenbrij.
Is dat lastig? Ja, best wel! Zo zocht ik pas een foto van een paar jaar terug die ik gewoon niet kon vinden. Ik wist dat ik hem had, maar ik had geen idee waar. Er stonden meeuwen op en hij was op Kijkduin gemaakt. En ik had hem nodig voor een expositie. Na twee uur oeverloos zoeken en een paar vierkante oogjes gaf ik het op. Tot ik opeens een geniale ingeving kreeg: Google Photos. Tot een paar jaar terug maakte ik standaard een back-up van mijn foto’s in dat programma. Ik was ermee gestopt omdat het uploaden mijn pc te veel vertraagde. Maar Google Photos heeft sinds enige tijd een grote plus: objectherkenning. Typ: ballon, en hij vist al je foto’s met ballonnen uit je collectie, echt waar. En zo typte ik: ‘meeuw’ en wat rolde daaruit? Tientallen foto’s van krijsende meeuwen die ik jaren niet meer had gezien. En wat zat daartussen? Juist, dé foto die ik zocht!
Kijk, dat wil ik dus op mijn eigen computer, los van Google: een tooltje dat al mijn foto’s scant en tagt, en dan het liefst ook nog ordent op locatie, datum, kleur wellicht. Iemand nog een gouden tip voor mijn verloren talent?
Sail op Scheveningen kreeg deze week nog een aardig staartje. Het Colombiaanse opleidingsschip ARC Gloria meerde dinsdagochtend aan in de haven en bleef enkele dagen liggen voor bezichtiging. Gister vertrok het schip. Het afscheid duurde – op z’n Zuid-Amerikaans – wat langer dan gepland, maar dat deerde het publiek niet. Een mooie mengelmoes van Colombiaanse gemeenschap uit Den Haag, nieuwsgierige Scheveningers, langshobbelende toeristen en deze passerende fotograaf lieten zich het vertrek dat met veel muziek en ceremonieel vertoon gepaard ging bijzonder welgevallen. Uiteindelijk vertrok de driemaster in de vroege avond richting havenhoofd. Op de havenmond werd het langdurig uitgezwaaid door het toegesnelde publiek en tot mijn verrassing werd ik daar bijna emotioneel van. Ook al heb je geen persoonlijke band met de bemanning, het heeft iets tijdloos en universeels: een groot schip uitzwaaien dat koers zet naar zee. Zeker als de voltallige bemanning dan ook nog in de ra’s staat. Je waant je werkelijk een paar eeuwen terug in de tijd. Voor even was de geschiedenis van Scheveningen – uitvaren en niet meer terugkomen – verrassend dichtbij.
Het waaide niet een beetje hard, gisteren aan de kust. Het waaide ontiegelijk hard. Zo hard dat zelfs de fanatiekste kitesurfers zich niet meer in zee waagden. Zo hard dat het doek dat voor reparatie om de vuurtoren was gespannen, eraf was gewaaid. Zo hard dat je eigenlijk alleen maar met je rug tegen de wind in kon lopen. Achterstevoren van noord naar zuid. Maar ook zo hard dat het zand dat ijlings over de kustlijn werd geblazen zich in de meest geniale patronen verspreidde, als lichtende nevels die met oerkracht vooruit werden gestuwd. Oorverdovend. Oogverblindend. Wat een natuurfenomeen.
Zacht, zilt en romig, zo moet een nieuw harinkje smaken. En dat deed hij dit jaar perfect! Vrijdag werden de eerste vaatjes aangeboden aan twee Haagse wethouders, waarna de traditionele haringparty aan de Tweede Haven losbarstte. Een gezellig feestje in vrij besloten kring. De dag erna, op Vlaggetjesdag, werd grootser uitgepakt. Zo’n 175.000 mensen bezochten Scheveningen om verse visjes te happen. En om natuurlijk niets te missen van het bomvolle programma met vaartochtjes, taptoe, vlootschouw, oude ambachten, shantykoren, poppodium en grote braderie. Vorig jaar stond ik er zelf met een kraam om mijn fotoboek over Scheveningen te verkopen en miste ik al het feestgedruis. Vandaag kon ik los, en niet alleen ik, maar ook twintig andere fotografen van mijn fotografencollectief ‘Streeteye’ die speciaal voor de gelegenheid mee naar Scheveningen waren gekomen. Was het gezellig jongens? Volgens mij weet ik het antwoord al.
