Hippe historie

‘Haagse historie is HIP’, kopten onlangs vrijwel alle Haagse kranten. Nu is naar mijn idee de Haagse geschiedenis nooit saai geweest, met graven, stadhouders, prinsen, koningen en politici als residenten (o ja, natuurlijk niet te vergeten het klootjesvolk). Maar deze kop prikkelde toch genoeg om verder te lezen. Wat blijkt: Den Haag heeft sinds kort een vijftal HIP’s, Historische Informatie Punten én een nieuwe website: haagsehistorie.nl. De HIP’s zijn gevestigd in bibliotheken en willen Hagenaars en Hagenezen op een laagdrempelige manier in aanraking brengen met hun eigen geschiedenis, in het bijzonder die van hun wijk. Twintig lokale historische verenigingen hebben hun krachten ervoor gebundeld, en binnenkort verschijnt een nieuw historisch magazine.

Toeval of niet, maar sinds kort ligt er in de Haagse boekwinkels ook een interessant boekje: De kleine Geschiedenis van Den Haag voor Dummies. Reuzehandig voor wie zich zojuist voorgenomen had mee te doen aan het volgende seizoen van Van alle tijden, met specialisatie het Haagse Hof of wie al langer een bezoekje aan boekhandel Van Stockum aan het Spui overwoog. De auteur van het klein-maar-fijne dummieboekje is daar namelijk werkzaam en beslist bereid zijn geesteskind voâh jâh te signere.

Over interessante Haagse boekjes gesproken. Voor wie op dit moment zijn welverdiende zonvakantie aan het boeken is en niet te ver van huis wil, heb ik nog een puike tip. Reisgids Binnenhof van satirisch magazine De Speld. Met een constante temperatuur van 20 graden Celsius, elke dag gratis theater, een zwembad voor de deur, een rijke architectuur, een dynamische geschiedenis en niet te vergeten ruim 16 kilometer aan wandelpaden en luxe zetels om daarna de benen te strekken, is er toch nauwelijks een idealer reisbestemming voorhanden? Wel snel boeken, want het complex gaat vanaf 2020 ruim 5 jaar dicht. Kun je nog mooi even geschiedenis schrijven.

 
Foto: omslag reisgids Binnenhof

Standbeild

Sinds vandaag is Den Haag een nieuw standbeild rijker. Het Haagse Jantje aan de Hofvijver heeft – letterlijk – stevige concurrentie gekregen, met een meer dan drie ton zware Haagse Harry aan de Grote Markt. Een indrukwekkend eerbetoon aan Marnix Rueb, geestelijk vader van deze Haagse stripheld, die eind 2014 overleden is. Ondanks sneeuw, hagel en kou was Den Haag en masse uitgelopen voor de onthulling. Cabaretier Sjaak Bral en wethouder Joris Wijsmuller hielden speeches en in bijzijn van Ruebs broer Robert-Jan en dochter Jody Koppers werd de kleurrijke kolos feestelijk gelanceerd.

En niet alleen en plein public, maar ook achter de schermen vonden vandaag twee bijzondere onthullingen plaats. Een nieuwe taalversie van denhaag.com, compleet in het Haags. En een tool om je eindelijk eens te meten met die expressieve Hagenees. Of zoals de site het zelf stelt: Met dit lekkere taultsje ken iederein Haags schrèvûh! (of lulle). Beide eveneens als eerbetoon aan Marnix Rueb.

 

Winterbos

Toen ik onlangs foto’s selecteerde voor mijn nieuwe fotografiewebsite (nog niet gezien? – neem snel een kijkje!), viel het mij op dat ik nauwelijks winterfoto’s heb gemaakt in de natuur. Herfst en voorjaar staan stipt op nummer één (ach, dat herfstlicht…!), de zomer komt op een goede tweede plaats, maar dan volgt – op vele barre kilometers afstand – de winter.

Ja, natuurlijk: grijs, grauw en guur. Kaal en weinig licht. Welke fotograaf loopt daarvoor warm? Maar ik vond dat daar verandering in moest komen. En zo dwong ik mijzelf onlangs in de lunchpauzes het bos in te gaan om gewoon te observeren. Dat idee uit mijn hoofd te halen: het bos is niet interessant in de winter. Goed: het moest natuurlijk  wel een béétje droog zijn, maar voor de rest stelde ik weinig eisen.

En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik raakte zonder dat ik het doorhad plots aan het hart van de fotografie: ik ging anders kijken. Sterker: van gewoon kijken ging ik naar werkelijk zien. Kaal was opeens niet meer saai, maar erg aantrekkelijk. En het bleek een illusie dat bos in de winter geen kleur meer heeft. Als alle bladeren gevallen zijn, resten slechts de naakte vormen en lijnen. Het bos wordt een grafisch schouwspel, een theater van de verticale lijn. En niet in grauwe tinten, maar in alle varianten grijs en groen. Ik kwam heel dichtbij met de camera, of nam juist grote afstand. Ik zette de lijnen af tegen een contrasterende lucht, of liet ze weerspiegelen in een plas. En het resultaat fascineerde me mateloos.

Zet de lente nog maar even in de wacht; ik ben voorlopig nog niet klaar met de winter!

Gans

Wat kun je als gans, neergestreken op de Koekamp, maar beter nalaten op deze eerste vriesdag van het jaar? Te veel in stilte nadenken wat je er toch toe had gebracht deze winter in de Haagse kou door te brengen. En was het vandaag ook niet zoiets als Blue Monday? Voor je het weet zitten je flappers vast aan het bevroren wateroppervlak en staan opeens Dierenambulance en Brandweer voor je inmiddels bleek geworden snavel.

Vandaag deed tijdens lunchtijd om en nabij het hertenkamp een nieuw soort overheidsmedewerker zijn intrede. Niet de raam-, maar de rampambtenaar liet zich in groten getale zien. Een gans vastgevroren in het water en een duiker van de brandweer die hem moest bevrijden: heel wat meer spektakel dan tijdens een standaard lunch in zo’n kale kantoorkantine.

Gelukkig voor de gans en iets minder fortuinlijk voor alle verwachtingsvolle toeschouwers, zat hij toch niet zo vast als gedacht. De heldhaftige redding bleef uit. Het dier wist zichzelf los te rukken, nog voor de duiker hem had bereikt en vloog met krachtige slagen naar een ander gedeelte van het water, dicht tegen het Malieveld aan. Om vervolgens met tien andere ganzenvriendjes nog even vriendelijk voor mijn lens te poseren. Maar niet te lang op één plek jongens, niet te lang. Anders komen die rampambtenaren straks nooit meer aan het werk!

Brandweer en dierenambulance bij de Koekamp

Een duiker van de brandweer gaat te water. Foto: 0174 meldingen Haaglanden

De gans weet zichzelf los te rukken uit het ijs

De duiker keert terug naar de kant. Hopelijk isoleert zijn pak goed!

Nog even allemaal op een rijtje voor de fotograaf

 

Duel

Ook dit jaar gaat het er weer om spannen: wie bouwt het grootste vreugdevuur van Den Haag? Pardon: ter wereld! Verleden jaar behaalde Duindorp een heuse vermelding in het Guinness Book of Records, met een toren van maar liefst 15 x 15 x 29 meter. Concurrent Scheveningen bleef achter, maar gooit dit jaar alle pallets in de strijd. Vandaag was bij uitstek een mooie dag om eens de tussenstand te polsen. Een waterig zonnetje en aan beide kanten al een flinke stapel. Bij Duindorp zat de sfeer er goed in en schalde stevige 100% NL door de speakers. Op Scheveningen Dorp was het opvallend stil. Stilte voor de storm of gaat Duindorp er dit jaar weer met de trofee vandoor? De spannende uitslag volgt morgen. De lol is er bij beide partijen in ieder geval niet minder om. Tientallen jongens en mannen werken dag en nacht door om de andere partij af te troeven. Mogen we geen kerstbomen meer rausen, dan gaan we toch een heuse tôhen bauwen?

Duindorp vanuit de tja.. duinen

Een geintje moet kunnen!

Pallets tot waar het oog reikt

Aan de andere kant van de haven

Met de Scheveningse vlag

En dit mooie gedicht maakte de Haagse dichter Daan de Ligt bij mijn foto

Showtje

Dat was leuk. Vanavond aan de Lange Vijverberg. Een 20 minuten durende lichtshow waarin allerlei Haagse thema’s terugkwamen. Geprojecteerd op de gevel van de Eerste Kamer. Zo wordt het nog eens wat met die ‘Royal Christmas Fair’.

Iemand trouwens ooit dat woord horen uitspreken? Wij gaan gewoon met z’n allen naar de Haagse Keâhrstmarkt aan duh Hofvèveâh! De ballen!

Straat

Ik wilde schrijven over de straat. Dat ik gisteren naar Amsterdam ben geweest voor een cursus straatfotografie. Dat ik me daar vrij kon bewegen, me midden onder de mensen kon begeven. Onbevangen in de metro stappen, een café ingaan om te schuilen voor de regen. Het kon. Terwijl in een andere hoofdstad, 200 kilometer verderop, het dagelijks leven volledig was lamgelegd.

Ik wilde schrijven over de dreiging, over kranten die slechts willen scoren met harde woorden. Over columnisten die roepen ‘laat je niet leiden door angst’ en afsluiten met een terrasje, terwijl hun hoofdredacteuren openen met oorlogsverklaringen. Over de media die ons voeden met haat. Over De Correspondent, die dat als enige niet doet en een eigen koers vaart. Zoals in dit goede artikel. Of met de stelling dat het enige wat explodeerde na de laatste bom in Parijs, de goedheid van de mens was.

Ik wilde schrijven over kuddegedrag van mensen. Hoe gevaarlijk dat is. Dat het idioot is dat de hele wereld een Franse vlag over zijn gezicht plakt. Terwijl Franse gevechtsvliegtuigen honderden mannen, vrouwen, kinderen vermoorden in Raqqa, Syrië. Dat zeker de helft van al die vlaggen geplakt is omdat alle anderen vrienden dat ook deden. Dat dat misschien wel het meest beangstigend is.

Ik wilde schrijven over vandaag. Dat volgens hackerscollectief Anonymous de wereld op dit moment zou zijn vergaan. Met aanslagen in vijf landen tegelijk. Maar dat ook dat waarschijnlijk weer opgeblazen is. Dat de media daar nog beter in zijn dan IS: opblazen.

Maar mijn hoofd zit vol. Dus laat ik alleen mijn beelden zien. Opdat niet alleen de goedheid van de mens mag blijven exploderen. Maar vooral, en bovenal, zijn kunst.

Herfst op het Voorhout

Een groot deel van het Lange Voorhout is momenteel een puinhoop. Een ratjetoe van omleidingen, obstakels en markeringsblokken die het verkeer in goede banen moeten leiden. Het lukt met moeite. Leuke cafeetjes als de Posthoorn zijn niet meer bereikbaar en dat alles vanwege de aanleg van een omstreden ondergrondse parkeergarage op het Tournooiveld. Want ach, er waren nog niet voldoende parkeerplekken in de binnenstad.

Maar gelukkig heeft de chaos deze herfst een vurige tegenhanger. De lindes kleurden afgelopen week fantastisch geel! Die janboel hoeven we toch niet te zien, dus blik omhoog deze dagen! Donkere takken en felgeel blad tegen een strakblauwe lucht. En af en toe een wolkje dat voorbij zweeft. Alleen wel oppassen dat je niet tegen zo’n blok beton opknalt!

Japanse Tuin

Een paar dagen terug was ik thuis een kast aan het uitruimen, toen ik een serie boekjes vond van de middelbare school. ‘Keuzebegeleiding’ heette de reeks, een voorbereiding op latere studie- en beroepskeuze. Ik kan me nog levendig voorstellen hoe we die als veertienjarigen doorworstelden met de allersaaiste docent van de school. Het waren ambivalente uurtjes. Ik vond de docent he-le-maal niks, maar de materie was aanlokkelijk, spannend. De toekomst nog geheel open, wat ga je doen, wie ben je, wat past bij je?

Het is grappig om 25 jaar later die serie opnieuw door te bladeren. Kruis aan wat je later graag zou willen doen in je werk: 4 kruisjes. Kruis aan wat je in ieder geval niét zou willen: 16 kruisjes. Met een extra dik en vet kruisje achter ‘op kantoor werken’

Het kan verkeren 🙂

Verrassende dingen las ik ook. Uit een totaal van over de 100 mogelijke beroepen, koos ik als meest favoriete: muziekleraar, toneelspeler en fotograaf.

Die eerste twee wist ik nog wel. Die laatste was in een zwart gat verdwenen. Hoogstwaarschijnlijk omdat een duffe decaan mij ooit had verteld dat ik daarvoor toch echt beter in wiskunde en natuurkunde moest zijn.
Gisteren won ik voor de 3e keer in een jaar een prijs in een fotografiewedstrijd. Ik werd weekwinnaar van de William Turner-fotowedstrijd van het Rijksmuseum Twenthe en Museum de Fundatie in Zwolle.

Het kan verkeren 🙂

Vandaag had ik een vrije dag. Terwijl mijn collega’s ploeterden achter hun bureaus, honderden mails wegwerkten en met koffie zichzelf wakker hielden, slurpte ik de frisse herfstlucht naar binnen en koerste ik richting Clingendael om nog net voordat-ie weer dichtgaat de schoonheid van de Japanse Tuin te vereeuwigen. Wie werkt er nu op kantoor als hij kan fotograferen? De veertienjarige was niet gek. Nog een liedje en ’n toneelstukje erbij en de bestemming is bereikt.

Mist

Regelmatig denk ik bij mezelf: waarom doe ik dit? Zoals op een donkere, mistige herfstochtend bij zonsopgang bovenop een duin staan, terwijl heel Den Haag zich wijselijk nog een keer omdraait onder zijn warme Texelse dekbedje.

Dit was zo’n ochtend waarop ik dat dacht. Ik stond bovenop de ‘Vulkaan’, het hoge duin aan het einde van de Savornin Lohmanlaan, met naast mij zo’n vijf vogelspotters die ongetwijfeld hetzelfde dachten. Wat doen we hier in hemelsnaam?

Koud, nat, mistig, geen hand voor ogen

Wat had de vogelaar willen zien? Graspieper, leeuwerik, spreeuw, lijster, vink. Wat zag de vogelaar: niks
Wat had de fotografe willen zien: mistflarden die oplossen in verticale zonnebanen, waarna het duin zich baadt in een goudgele gloed. Wat zag de fotografe: niks

En dan volgt het onontkoombare dilemma: hoe lang blijf ik hier? Hoe lang houdt mijn lijf het warm? Het zal toch niet zo zijn dat precies als ik de benen neem, de mist verdwijnt en de natuur zich alsnog als een fotografisch pareltje toont?

Uiteindelijk besloot ik wel het duin af te dalen, maar nog niet naar huis te gaan. Een rondje door de lagere duinen. Waar ik man en hond en hardloper trof. En iets verderop een landschap zo leeg en verstild dat ik er wel zeven rondjes doorheen ben gelopen. Goedemorgen Haagse woestijn. Jou kende ik nog niet.