Nieuwjaarsduik

Uw fotoverslaggever was niet zo dapper als u misschien zou denken bij het zien van onderstaande foto’s. Zij liep met 3 medefotografen in haar dikste winterjas en voorzien van stevige bergschoenen tussen 10.000 bikkels die zich wel in hun blootje waagden. Chapeau (Unox-mutsje af) voor alle stoere duikers die – ondanks het aantrekkelijke zonnetje – een windkracht vijf met een gevoelstemperatuur rond het vriespunt trotseerden. De duik was een feestje. Het fotograferen ook! En wie nog niet overtuigd was van de wind aan zee vandaag, bekijk graag de laatste  seconden van dit filmpje van Omroep West op Facebook. Spectaculair!

Circus

Het was vrijdagavond en ik was zojuist met mijn zusje naar de bioscoop op het Buitenhof geweest. “Huisvrouwen bestaan niet”. Ondanks een totaal onhebbelijke titel, een heel vermakelijke film. We stonden buiten, het miezerde en de harde zuidwester maakte de gevoelstemperatuur er niet beter op. Het was heel erg tijd om naar huis te gaan. Maar ik had “ze” gezien. Onderweg naar de bioscoop. En ze lieten me niet los. Verre van dat. Ze trokken aan me, zo hard, dat ik op de Kneuterdijk mijn stuur rechtsom in plaats van linksom gooide en onverwijld koers zette richting Malieveld. De circustenten.

Echt, als iets mijn fotografenhart sneller doet slaan, zijn dat circustenten, pagodetenten of andersoortige punttenten. Ieder zijn gekte, zullen we maar zeggen. Maar dit waren niet zomaar tenten, dit waren exemplaren die letterlijk in de spotlights stonden en om de paar seconden van kleur veranderden. Die MOEST ik gewoon vastleggen. Er was geen voorstelling deze avond, maar wel iets anders gaande: het Top2000 live café. Met swingende muziek die ook buiten de tenten zeer goed te horen was. En zo banjerde ik in regen en wind door de enorme (lees: kolossale) modderplassen rondom het complex terwijl om mij heen Bruce Springsteen, Fleetwood Mac en Cyndi Lauper uit de luidsprekers schalden. “Girls just wanna have fun” terwijl ik blauwe vingers, natte voeten en een ijzige zuidwester trotseerde. Maar oh, de foto’s! De foto’s!

 

Klusje

De stortbak van m’n wc liep niet meer vol. Al wekenlang was ik gewaarschuwd met een anders dan anders geluidje na het doortrekken, maar ja, hij deed het gewoon nog. Dus why worry. Tot de dag dat de vlotter er echt de brui aan gaf. Merde!, dacht ik, een soortgelijk grapje kostte me vijf jaar geleden 100 euro en een loodgieter die na tien minuten weer buiten stond. “Tja, voorrijkosten, btw… Sorry mevrouw, maar dit zijn de tarieven”.

Dit gaat me niet nog een keer gebeuren, wist ik. En vrouwmoedig stortte ik me op alle YouTube filmpjes die ik maar kon vinden om deze kwestie te verhelpen. Wat niet echt meehielp was dat ik al snel ontdekte dat er 1) heel veel verschillende wc-systemen zijn (maar ik heb heel andere kraantjes en koppelingen, boehoe) en 2) dat niet alle klusjesmannen goed kunnen filmen en klussen tegelijk (ja, prachtig die wc-rollen in de hoek, schitterende tegels op je wc-vloer, maar zou je de camera nu even willen richten op de knop die ik los moet draaien?).

Afijn, uiteindelijk kwam ik erachter wat ik moest doen: het vlottermembraam vervangen. En dat zag er helemaal niet zo ingewikkeld uit. Stap 1: de gekartelde wartel losdraaien. Oh, kostelijke poëzie in het klusjargon. Gekartelde wartel. Voor nu en voor eeuwig mijn favoriet. Stap 2: naar de Gamma voor een nieuw membraampje. Stap 3: oude membraan eruit, nieuwe erin en de boel weer dichtdraaien. Kind kan de was doen. Ik wist zeker dat mijn vlotter nu weer zou werken, want het oude membraampje was op ongeveer alle plekken gescheurd waar hij maar kon scheuren, dus dat moest de boosdoener zijn. Dat mijn hele vlottersysteem eruit zag alsof het voor het laatst in 1940 vervangen was, daar had ik een zekere blinde vlek voor.

Tot ik de hele boel ging testen en de stortbak zich nog steeds niet vulde. Merde! Opnieuw. Wat nu? Het was volledig mijn eer te na om alsnog een loodgieter in te schakelen. Dus dook ik verder in de YouTube filmpjes. Die hadden geen goed nieuws. Als het wisselen van het membraam niet helpt en het kraantje naast de wc wel goed functioneert (dat deed-ie, dat had ik getest), dan moet de vlotterkraan zelf vervangen worden. Lees: het halve systeem dat zich in je stortbak bevindt. Hiervoor kunt u het beste een vakman inschakelen.

Einde verhaal? Nee, mijn koppigheid is grenzeloos. Ik googelde of de Gamma ook vlotterkranen verkocht, of dat je hiervoor bij een groothandel moest zijn. Die hadden ze gelukkig. En zo zat ik een week later – na mijn wc eindeloos met emmertjes te hebben doorgespoeld – klaar met een forse set steeksleutels, waterpomptang en een nieuwe vlotterkraan zonder gebruiksaanwijzing (duidelijk niet voor de particuliere koper bedoeld). Ik ging het doen op mijn boerenverstand.

Kraan dicht en alles losdraaien wat er los te draaien valt. Foto’s nemen van de precieze volgorde van ringetje, ringetje, moertje, rubbertje, moertje. Tja, ik ken mezelf. Zo verrukt dat ik die laatste moer die al 30 jaar vastzat los heb gedraaid dat ik vervolgens de hele boel van overige rubbertjes en ringetjes op de grond laat kletteren en mijn god niet meer weet in wat voor volgorde ik ze terug moet zetten. Met een voor altijd druppelende kraan, of erger tot gevolg.

En zo wurmde ik alles los, verving ik de boel, en zette ik de hele rataplan daarna zo muurvast als ik het maar muurvast kon krijgen. Enigszins nerveus draaide ik vervolgens de kraan weer open, eerst een klein stukje – geen lekkage? nee geen lekkage – toen verder. En voor ik het wist vulde mijn stortbak zich weer tot de rand met water en verscheen er een triomfantelijke glimlach op mijn lippen. Klus geklaard. Loodgieter bespaard. Leve het internet.

Sterrenstof

De nacht zou vaker gefotografeerd moeten worden. Kijk, zou ik zeggen. Kijk! Het is donker, maar het is niet donker. Zie je wat ik zie? De laatste goudgele lindenblaadjes vlak boven je. Het licht van de lantaarntjes aan het Lange Voorhout. Kijk dan, magie in de lucht! Tinkerbell haar sterrenstof dwarrelt rond. Een Haagse sprookjeslaan. Kijk!

Strandoefening

Niets zo fijn als een beetje flexibiliteit op je werk. Iets later beginnen, iets langer doorwerken. En dan zomaar maandagochtend in de bus naar het strand om eindelijk – na al die jaren dat je al in Den Haag woont – de Prinsjesdag-strandoefening bij te wonen. De schrik- en lawaaitraining voor de paarden van de Cavalerie Ere-Escorte, zodat ze op Prinsjesdag niet spontaan het publiek induiken bij de eerste de beste knal of onverwachte beweging.
Maandagochtend naar het strand. Het voelde als heerlijk spijbelen. Tot ik tegenover het Kurhaus uit de bus stapte en prompt de hemelsluizen werden opengedraaid. Dat stond niet op het program. Gedeelde smart is echter halve smart; dat half Den Haag stond te klappertanden onder zijn poncho of paraplu beurde met enigszins op. Gelukkig trokken iets na tienen de donkerste wolken weg en bleef het de rest van de ochtend vrijwel droog. En dat leverde mooie plaatjes op.

Het publiek had maar één taak: zoveel mogelijk lawaai maken!

Rustig  blijven lopen na een rookbommetje

En ook na een schot met losse flodders

Trompetterkorps der Bereden Wapenen

Spectaculaire rookbommen

Paarden uit diverse Nederlandse maneges maken deel uit van de Ere-Escorte

Ook dat wordt getraind: netjes op een rij blijven

Door de rook met de vlag

In galop door het zand

Laatste rondje: zelfs de zon laat zich nog even zien

 

Koninklijk bezoek

Ooit begon het ‘Int Nordende’, aan de rand van het toenmalige Den Haag. Daar werd rond 1533 een middeleeuwse boerderij verbouwd tot een voornaam woonhuis, waar de weduwe van Willem van Oranje kwam te wonen. Nu, bijna 500 jaar later, ligt ‘Paleis Noordeinde’ al lang niet meer aan de stadsrand, maar is het nog steeds in koninklijke handen. En sinds afgelopen jaar eindelijk een aantal weken per jaar open voor publiek. En dat is een succes! Niet alleen het Paleis is te bezichtigen, maar ook de daarnaast gelegen Koninklijke Stallen. En de kaartjes zijn gewild. Verleden jaar lukte het niet om ze op tijd te bemachtigen. Dit jaar wel. Een klein fotoverslag.

De rijk gedecoreerde Indische Zaal, een cadeau van Nederlands-Indië voor het huwelijk van koningin Wilhelmina en Prins Hendrik in 1901. Met regelmaat worden hier kleine ontvangsten gehouden.

Eerste etage met deel van de Koninginnetrap. Een lichte, moderne ruimte, vergeleken met de overige zalen. Foto geleend van Google Streetview Paleis Noordeinde (aanrader voor wie zelf ook een kijkje binnenin wil nemen).

De eetzaal, geïnspireerd op de architectuur van Daniel Marot, met weelderig stucplafond. Ook nu vinden hier nog lunches en diners plaats.

Veel belangstelling voor het pas nieuw aangeschafte servies van de Koninklijke Familie.

De Puttizaal, ofwel de zaal van de honderden kleine engeltjes op de wand. Hier houden de koning en koningin hun wekelijkse stafoverleg.

De Groene Antichambre met marmeren schoorsteenmantel en portretten van 19e-eeuwse koninklijke telgen.

De Galerijzaal met vijf grote vorstenportretten, die eigenlijk bedoeld waren voor het Brusselse Paleis van Willem II. Ook spiegels in overvloed in alle zalen van het Paleis.

In de Koninklijke Stallen staan 32 paarden: 24 zwarte koetspaarden en 8 rijpaarden. De rijpaarden worden bereden door leden van het Koninklijk Huis. De koetspaarden worden dagelijks getraind door de koetsiers van het Staldepartement.

Hooibalen in de binnenmanege van de Koninklijke Stallen. De architectuur van de binnenmanege is geïnspireerd op de Spaanse rijschool in Wenen.

Borstelbeurt voor de schimmel, een van de 8 rijpaarden van de Stallen. 

Detail van de Crème Calèche. Dit half open rijtuig uit 1898 was het inhuldigingsgeschenk van koningin Emma voor haar dochter Wilhelmina. Het wordt alleen voor privéritten gebruikt.

Het Koninklijk Staldepartement is niet alleen verantwoordelijk voor de rijtuigen en paarden, maar ook voor alle andere ‘vervoersbewegingen’ van de Koning en zijn familie en gasten. Ook alle autoritten en vluchten worden hier gepland.

Windkracht 6

Even uitwaaien was het plan, afgelopen vrijdag eind van de middag. Dat pakte wel heel letterlijk uit. “Goh, stevig briesje”, dacht ik nog, op de fiets onderweg naar Scheveningen. Eenmaal op de boulevard werd ik bijna omver geblazen. Fascinerend, ieder keer weer, hoe de kust haar eigen klimaat heeft. Het meisje dat op haar skateboard voorbij komt, hoeft niets te doen. Ze wordt voortgestuwd door de wakkerende wind. De zee is ruw, het strand als een woestijn. Zand overal. Het is bikkelen, maar levert prachtige foto’s op. In zwart-wit deze keer, heerlijk dynamisch.

Aan de kust

Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een blog. Nu het eerste half jaar van de Fotoacademie erop zit (in de winter gestart) en alle verplichte opdrachten zijn uitgevoerd, ontstaat er zoiets in mijn hoofd als ruimte. Tijd voor eigen projecten, vrijheid! En voor deze fotograaf lokt in de zomer dan altijd het strand. Kijkduin of Scheveningen, als er maar mensen zijn en als er maar iets gebeurt. Het strand heeft voor mij een magische aantrekkingskracht. Net als een festival, of een kermis. Mensen zijn losjes, ontspannen, laten zich gaan. Doen gekke dingen, mooie dingen, wanen zich onbespied. En in de rust van zon en warmte blijft altijd de dynamiek van krijsende meeuwen, joelende kinderen en rollende branding. Er zijn meer fotografen die graag aan zee fotograferen, om dezelfde redenen. Zoals de Brit Paul Russell, die ik afgelopen najaar ontmoette tijdens het Brussels Street Photography Festival. In zijn serie ‘Beside the sea‘ legt hij op bijna absurdistische wijze het leven in diverse Zuid-Engelse badplaatsen vast. Of de Belgische Peter Kool, die met zo’n zelfde blik Europese stranden fotografeert.
Maar terug naar Den Haag. Gisteren was ik in Scheveningen, nog ruim voor het noodweer in al zijn hevigheid losbarstte. Het was er rustig en warm, met veel Duitse toeristen. En ik maakte er onderstaande foto’s.

Dame met roze hoed

Kleine romance (1)

Kleine romance (2)

Even checken

Uit Baywatch weggelopen

Zeewandeling

Den Haag kleurt Mondriaan

Dit jaar is het precies 100 jaar geleden dat de Nederlandse kunstbeweging De Stijl werd opgericht. En dat wordt in heel Nederland gevierd met het feestjaar ‘Van Mondriaan tot Dutch Design.’ In Den Haag kun je er niet omheen. Tal van gebouwen, waaronder het stadhuis, Pathé Spuimarkt en het Babylon- en Bilderberghotel, zijn veranderd in heuse Mondriaans. Het stadhuis kan zelfs met recht de Grootste Mondriaan Ter Wereld worden genoemd! Ook het Gemeentemuseum pakt uit. Het had al de grootste collectie Mondriaans van alle musea, plus een van de grotere De Stijl-collecties. Dit jaar zijn nu álle 300 schilderijen van Mondriaan te zien in een unieke overzichtstentoonstelling. Ook is er een Mondriaanroute door de stad en staan er lezingen, excursies, dansvoorstellingen en concerten op het programma.

De grootste Mondriaan ter wereld

Mondriaan wordt op de Hofvijver geplaatst

Mondriaan monochrome

Het Babylon-hotel in Mondriaanstijl

Leerlingen van het ROC Mondriaan delen ‘toolkits’ voor winkeliers uit. ©ROC Mondriaan

PS: Op Wikipedia (even helemaal naar onder scrollen) vind je een mooi overzicht van Mondriaans werk en zijn ontwikkeling in schildersstijl.

Terugblik

Op de laatste dag van 2016 toch nog wat Haagse praatjes, pardon: plaatjes. De fotografie heeft dit jaar de overhand genomen. En in deze tijd van terugblik en reflectie kan ik slechts constateren dat dit jaar voor mij een prachtig fotografiejaar is geweest. Omdat mooie herinneringen er zijn om te koesteren en te delen, hierbij een klein jaaroverzicht in zwart-wit beeld.

Bij Han Schnek volgde ik in het voorjaar de workshop ‘Leren van de Meesters’. Acht avonden waarin acht grote namen uit de fotografie voorbij kwamen. Waaronder het grand oeuvre van de Braziliaan Sebastião Salgado. Van alle ‘meesters’ die de revue passeerden, wist hij me het meest te raken. Majestueuze zwart-wit fotografie van landschappen in een groot dynamisch bereik. Voor het eerst in mijn leven zette ik mijn camera op zwart-wit. Een huiswerkopdracht om in zijn stijl te fotograferen leverde onderstaande foto op. Een kale winterse boom in een Haags park. Ik was verkocht.

Ik ging de uitersten opzoeken van zwart-wit fotografie. Silhouetten als onderstaande. Vogels die opvliegen boven Den Haag Centraal Station.

Of iets ogenschijnlijk heel eenvoudigs. Twee muurtjes die dwars op elkaar staan. Maar dan dat licht!

In het voorjaar volgde ik een workshop Architectuurfotografie van De Rooij Fotografie, waarbij docente Ada Holleman mij op een verrassende manier naar details in architectuur liet kijken. Een van de foto’s van die dag zond ik in voor de Black and White Spider Awards. De grootste internationale fotografiewedstrijd voor zwart-wit fotografie. Vier foto’s totaal gingen de deur uit. Drie ervan werden genomineerd, in drie verschillende categorieën. Trots!

Tegen de zomer werd de uitslag bekend van de fotowedstrijd van Lavifoto, de fotoclub van het ministerie van Economische Zaken, waar ik nu twee jaar lid van ben. Alle leden konden één foto inzenden in vijf verschillende rubrieken. In twee van de vijf rubrieken werd ik winnaar (‘high key‘en ‘vrij‘), en daarnaast won ik de publieksprijs. Grapjes werden al gemaakt dat ik het jaar erop maar niet meer mee mocht doen.

In de zomer was ik ook regelmatig op het strand te vinden. Zoals op Kijkduin, waar de Pokémon-rage absurde vormen had aangenomen. Onderstaande foto maakte ik in de duinen. De Haagse krant ‘De Posthoorn’ plaatste hem op zijn Facebook-pagina.

En in de zomermaanden was ik ook heel regelmatig aan het struinen in het Westduinpark. Ik schoot er de series ‘Westduin‘ en ‘Seascapes‘, evenals onderstaande foto (zicht op Duindorp). Deze laatste zond ik in voor de NRC-fotowedstrijd met als thema Landschap.

Begin september volgde een workshop straatfotografie in Rotterdam, bij de Nederlandse straatfotograaf Fokko Muller. Op een prachtige zonnige dag dwaalden we met onze camera’s over Hofplein, Weena en dwars door de Koopgoot. Triple A-locaties voor de straatfotograaf!

Medio september fotografeerde ik Hollands Ceremonieel. Ik stuurde een aantal foto’s naar NU.nl, en tot mijn grote verrassing werden ze direct gepubliceerd. Tussen alle foto’s van de grote persbureaus in. In deze periode begon ik ook met portretfotografie, geïnspireerd door de lessen die ik volgde bij I and Art in het Haagse Koorenhuis. Docent Pieter Lemmens wist z’n lessen zo’n draai te geven, dat we altijd weer bij het portretgenre uitkwamen, terwijl er nog een dozijn andere op het program stond. Ik klaagde niet; het was precies wat ik nog moest leren. ‘Zelfportret met hoed’ is één van de zelfportretten die ik dit jaar heb gemaakt.

In november was ik een aantal dagen in Brussel voor het Brussels Street Photography Festival. Samen met tien andere fotografen volgde ik een 3-daagse workshop bij de beroemde Britse straatfotograaf Nick Turpin. Drie volle dagen met de camera op stap in het centrum van Brussel. Dat smaakte naar meer. Een van de hoogtepunten was het fotograferen in de de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, waar je in de namiddag een prachtige lichtinval had en vanachter pilaren de bezoekers ongemerkt kon vastleggen.

Ook in Den Haag bleef ik regelmatig de straat op gaan. De straat is niet aan seizoenen gebonden. Onderstaande foto maakte ik op het Plein en hing in december op groot formaat bij het Koorenhuis.

Misschien wel het mooiste nieuws van het jaar kwam afgelopen maand met een e-mail van Lensculture.com, een internationaal platform voor hedendaagse fotografie. Mijn serie ‘Meesters uit het Mauritshuis‘, ingezonden voor de Street Photography Awards, was geëindigd bij de 10% beste inzendingen van heel 2016, over alle genres heen. Intussen was ik begonnen aan een nieuwe museumserie ‘Van Rodin tot Bourgeois‘, naar de gelijknamige titel van de huidige expositie in het Haags Gemeentemuseum. Bij de fotoclub is hij in ieder geval goed gevallen. Ik hoop dat hij een nog breder publiek krijgt.

En dan loopt het jaar ten einde. Nog één zonnige dag in de laatste week van het jaar had als bestemming het Scheveningse strand. Toch nog witte feestdagen!

Ik wens jullie allen een mooi, liefdevol en inspirerend 2017! En mocht een van je goede voornemens zijn vaker mensen blij te maken; deze fotograaf zou het heel leuk vinden als vrienden en bekenden eens iets van haar bestelden. Voor aan de muur ofzo… 🙂
www.sandrauittenbogaart.nl
Alles is te koop. Op (bijna) elk formaat en materiaal. Neem contact met me op, en ik regel het voor je.