Fort Scheveningen

Je knippert even met je ogen en opeens is de wereld veranderd. Voor mijn gevoel was het nog maar gisteren dat het strand van Scheveningen zinderde van hitte, onrust, reuring en overlast. Wie nu een wandelingetje langs de kust maakt, weet niet wat hij ziet. Een desolaat en uitgestorven fort Scheveningen. Bij hoge uitzondering mochten de strandtenten dit jaar blijven staan. De kostenpost voor afbouw, opslag en transport zou menig eigenaar – die nog moest bijkomen van het grote omzetverlies dit voorjaar – hebben genekt. Dus kwamen onlangs hamers, boren en beitels uit de gereedschapskist om de hachelijke boedel te beschermen. Een dichtgetimmerde wereld is het resultaat, zandzakken voor de deur, opgestuwde strandwallen links en rechts. Een enkele tent is niet versterkt. Storm en wind hebben er vrij spel. En de eerste ramen liggen al in gruzelementen. Op hoop van zegen!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Promotietour

Tijd voor even wat schaamteloze zelfpromotie op mijn blog, voor iedereen die niet meer zo actief is op social media, maar nog wel graag mijn schrijfsels in zijn of haar digitale brievenbus ontvangt. Willen jullie foto’s van mij op exposities zien? Kom dan – ijs, weder en coronamaatregelen dienende – binnenkort een keer langs bij museum Panorama Mesdag of kunstcentrum Stroom, beide in Den Haag. Panorama Mesdag presenteert sinds deze zomer de prachtige tentoonstelling ‘CANDID‘, een foto-expositie over de hedendaagse badcultuur waar vier fotografen, waaronder ikzelf, het alledaagse strandleven op onalledaagse wijze tonen. Foto’s die nu opeens een heel andere lading hebben gekregen in de anderhalvemetermaatschappij. Van één van mijn foto’s is bovendien in de museumwinkel een puzzel van 1000 stukjes te koop, ideaal voor de komende wintermaanden waarin we toch vooral thuis zullen zitten. Ga snel langs voordat straks de musea mogelijk weer moeten sluiten!

En als je dan toch in de buurt bent… Om de hoek van het museum bevindt zich kunstcentrum Stroom, waar momenteel (t/m 15 november) een groot aantal van mijn demonstratiefoto’s worden getoond die ik afgelopen maanden maakte rond het Binnenhof en op het Malieveld Ze maken deel uit van de tentoonstelling ‘Capturing Corona, de lockdown in foto’s‘, die goede recensies heeft gekregen en wegens succes al met een paar weken is verlengd.

Daarnaast hingen tot enkele weken geleden ook foto’s van mij in museum Hilversum, bij de expositie ‘PANdemIC‘. Deze tentoonstelling is inmiddels voorbij, maar enkele van mijn foto’s zijn nog wel terug te zien in het ontroerende fotoboek dat tegelijk met de expositie is gelanceerd. Je kunt dit boek bestellen via de website van Care4Corona. Wil je ook de rest van mijn journalistieke en documentaire coronafoto’s zien, kijk dan even op de website van de Beeldunie. Daar heb ik mijn archief sinds deze zomer ondergebracht.

Was dat alles? Bijna dan. Voor wie intussen coronamoe is en juist even iets héél anders wil zien: sinds deze week ben ik aangesloten bij het collectief 3kunstenaars. Via dit initiatief kun je op een laagdrempelige manier bijzondere kunstwerken aanschaffen en persoonlijk kennis maken met de kunstenaar. Meet the artist in coronatijd. Juist in coronatijd, want we hebben elkaar hard nodig. Ik zie je graag!

Verlies

Een wonderlijke dag vandaag op Scheveningen. Precies om twaalf uur vanmiddag ging de Pier weer open, na bijna twee maanden dicht te zijn geweest. Ik wist het niet, en was toevallig een van de eerste bezoekers. Glundering en opgetogenheid alom bij het horecapersoneel dat zich nu voorbereidde op take-away en echte opening van hun zaak. Het was nog zeer rustig, die eerste uren, maar wat was het heerlijk om weer over het bovendek te kunnen lopen met de wind in je haren. Eenrichtingsverkeer, dat wel. Bovenlangs heen, onderlangs terug, prima te doen. Maar dan, zo’n twee kilometer verderop, bij die andere pier, een gemeenschap in rouw. Vijf jonge mannen in de bloei van hun leven verzwolgen door de zee op een prachtige avond in mei. Niet te beschrijven. Niet te bevatten. Tientallen boeketten bloemen werden vandaag bij surfclub The Shore neergelegd, terwijl even verderop helikopters van kustwacht en politie bleven zoeken naar het lichaam van het vijfde slachtoffer dat nog niet is gevonden. In het zand overal groepjes van rozen, en vrienden en familie die steun zoeken bij elkaar. Wat een verdriet. Wat een groots verlies in zulke stralende dagen.

 

Thuishaven

Gisteravond laat stond ik op mijn balkon. De lucht was zacht, warm, geen zuchtje wind. Ik keek naar beneden waar ik strakgeverfde schuttingen, verse bloemperkjes en nieuwe bankjes zag. De tuintjes van de buren varen wel bij deze wereldvreemde tijd. Ik zag ook sterren, heel veel sterren. Ergens in het westen, een klein beetje noord, stond een felle. Ik pakte de Google Sky-app erbij. Venus was het, de avondster, wat een fonkeling! Boven mijn hoofd stond de Grote Beer. Het was prachtig. Ik moest denken aan wat ik eerder op de dag had gelezen over de bark Europa, het klassieke zeilschip dat zijn thuishaven heeft in Scheveningen. De bemanning was een paar weken geleden de zuidelijkste stad van Argentinië binnengevaren, Ushuaia, toen de coronacrisis uitbrak. Ze moesten twee weken in quarantaine en bleken daarna nergens meer te mogen aanmeren. Uiteindelijk besloten ze terug te varen naar Nederland. Zonder motor, op de zeilen, omdat bijtanken nergens meer mogelijk is. Naar verwachting tweeënhalve maand onderweg, net als de oude ontdekkingsreizigers. Wat een avontuur! Vroeger zouden ze op de sterren hebben gevaren. Nu zijn er moderne navigatie-instrumenten. En satellieten, die even voorbij de Falklandeilanden in groten getale over hun schip heen trokken. Ik zag gisteren geen enkele satelliet, zelfs geen enkel vliegtuig. Alleen de maan en heel veel sterren, waaronder die ene felle. En ergens, achter de huizen aan de overkant, de haven van Scheveningen waar de bark na 10.000 zeemijlen straks hopelijk weer veilig binnenvaart.

Foto: de bark Europa (eigen foto)

Volg de route van het schip
Volg via Facebook het leven aan boord

 

 

Lonely planet

Na drie jaar intensief fotograferen op Scheveningen, een boek over de badplaats en meerdere exposities, leek het me een goed plan de bakens eens te verzetten. De blik een andere kant op, de focus op iets nieuws. Het lot besliste echter anders. Na bijna twee weken thuiszitten en bijkomen van alle wereldveranderende gebeurtenissen, van ups and downs, van een lege agenda, een lege portemonnee (het komt goed!) en een vol hoofd, voelde ik opeens een enorme drang opnieuw naar het strand te gaan om deze periode, deze nu al historische tijd, vast te leggen in al zijn eenzaamheid en verstilling. De badplaats anno nu is alsof je een schilderij van Hopper binnenstapt. Alsof je je in een parallelle werkelijkheid bevindt. Onder een strakblauwe lucht staan tientallen strandtenten die afgelopen maand met man en macht zijn opgezet te vereenzamen in de warme voorjaarszon. Rood met witte afzetlinten blokkeren de opgangen, tafels en stoelen staan roerloos gestapeld in een hoek. Een enkele eigenaar pakt nog de kwast of schuurmachine om zijn inboedel een likje te geven, maar het voelt ijdel en vergeefs. De Pier en het reuzenrad zijn gesloten, de draaimolen gestopt met draaien en de meeuwen beginnen hun eigen ontlasting te eten. De zon schijnt uitbundig en toch wandelen maar weinig mensen over de boulevard. De restaurants zijn gesloten, de bankjes bijna verlaten. Een enkele wandelaar rust er uit, hoofd achterover in de zon, even de sores vergeten. De anderhalve meter afstand is geen probleem op een lege planeet. Een enkele kiosk is nog open, maar de verkoop is minimaal. De enigen die nog actief zijn, zijn de bouwvakkers die de boulevard gereed maken voor betere tijden. En die zullen er komen. Maar voorlopig is het stil, onwerkelijk stil op het strand.

Tripje

We hoeven niet meer naar de kliffen van Dover of het strand van Calais. Een tripje naar Scheveningen volstaat voortaan in februari, waar eerst Ciara en Dennis onze haren deden wapperen en nu een Ellen, Francis en Gerda al weer in het vooruitzicht liggen. Komende weken maar even geen menigtes opzoeken, maar lekker uitwaaien op dat lege strand.

 

 

Lekker windje

Hoor je ‘m al fluiten?