Het is een zaterdagochtend vroeg als ik een raar geluid hoor uit de ruimte waar mijn cv-ketel staat. Een voortdurend gezoem, anders dan normaal. Nog niet helemaal wakker loop ik naar de ketel waarop een lampje ongeduldig knippert. Vlak ernaast op het display staat een storingscode: ‘EA Service’. Ik scharrel in de keukenla naar de handleiding en zoek de foutcode. ‘Ionisatiestoring – Er is onvoldoende vlamvorming gemeten tijdens de ontstekingspoging van de brander.’ De oplossing: ‘Reset uw ketel – In veel gevallen zal uw ketel daarna weer normaal functioneren, maar in sommige gevallen is de storing hardnekkig en zal deze verholpen moeten worden.’
Ik reset de ketel, maar heb een voorgevoel. Het duurt even voor het apparaat weer opstart, en inderdaad: dezelfde foutmelding verschijnt opnieuw in beeld. Knudde. Waarom gebeurt zoiets precies op de zaterdagochtend? Niemand te bereiken natuurlijk bij het installatiebedrijf waar ik een onderhoudscontract heb. Ik spreek nog half slaperig de storingslijn in, op hoop van zegen. Ik heb al meer dan 10 jaar een contract bij deze firma die vroeger een heel goede naam had. Maar de laatste paar jaar gooien ze de eigen glazen in met onvriendelijke correspondentie en slechte online recensies. Meerdere klanten geven in reviews aan dat de storingsdienst in het weekend niet bereikbaar is, en dat je niets aan je dure 24/7 servicecontract hebt. Ik wil me niet laten beïnvloeden, maar als ze ruim zeven uur later nog steeds niet hebben teruggebeld, ben ik tamelijk chagrijnig. Ik spreek opnieuw het bandje in, en laat weten dat ik teleurgesteld ben. Ondertussen is het thuis niet meer behaaglijk en sleep ik mijn elektrische kacheltje (leve het extra kacheltje!) naar de woonkamer. Die slurpt behoorlijk wat stroom, maar ik bespaar op gas, dus het lijkt me een goed evenwicht. Ik ga die avond vroeg naar bed en koester een ijdele hoop dat ik de volgende dag alsnog gebeld word.
Zondagochtend heb ik zin in een douche, maar dat zit er niet in. Ik was mijn haar creatief boven de wasbak met opgewarmd water uit een teiltje dat ik met een maatbeker over mijn hoofd giet. Het gaat best goed. Het ouderwetse teiltje zal deze dagen mijn grootste vriend worden. Omdat het inmiddels niet warmer is dan 15 graden in huis, moet ik naar buiten. Het is gelukkig goed weer en ik maak een lange fietstocht door de duinen en neem m’n laptop mee. Daarna plof ik neer bij een café waar ik nog een paar uur blijf werken. Eenmaal thuis zet ik de oven aan, schuif er een maaltijd in en zet een stoel pontificaal voor het deurtje. Hier krijg je me niet weg. Firma Verwarming geeft geen teken van leven.
Maandagochtend iets voor acht uur zit ik klaar om het cv-bedrijf te bellen en mijn gram te halen. Op deze manier halen ze hun volgende deprimerende review binnen. Ik wil mijn telefoon al pakken, als ik opeens zelf door hen word gebeld. Er was van het weekend een probleem met hun bandje, en dat kon nu pas afgeluisterd worden. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Het moet een storingsmonteur die weekenddienst heeft toch opvallen dat er 48 uur niets binnenkomt? Ze kunnen die middag iemand langs laten komen. Aardig en wel, maar ik heb net die dag een fotoklus in Nijmegen en moet daardoor de afspraak uitstellen. Dinsdag vanaf 12 uur dan.
Dinsdag rond half één staat er een monteur op de stoep. Ik sluit me op in de woonkamer en laat ‘m rustig z’n gang gaan. Ik hoor de ketel regelmatig aanslaan, en dan weer uit, aan uit, aan uit, als een trage cadans. Na een tijdje wordt het ritme van de ketel vergezeld van een nieuw geluid: diepe, vermoeide zuchten van de monteur zelf. Ik besluit polshoogte te nemen. Hij heeft de oorzaak nog niet gevonden, maar daar zit niet zijn frustratie. Dat de ketel bij alle opties die hij moet uitsluiten, iedere keer volledig gereset moet worden, wringt. “Die resets duren zo ellendig lang, ik zit hier gewoon de helft van mijn tijd te wachten.” Twee uur later zijn we nog niet veel verder. Hij heeft alles doorgemeten, alle elektroden gecheckt, de warmtewisselaar geïnspecteerd, lekkage uitgesloten, de ketel op een andere groep aangesloten, de fabrikant gebeld en niets hielp. De gastoevoer is goed, de vonk is goed, maar er is geen ontsteking. Hij heeft nog een laatste troef achter de hand: een nieuw gasblok, dat zorgt dat de juiste hoeveelheid gas en lucht naar de brander stroomt. Hij zou dat de volgende middag al kunnen plaatsen. Ik ga akkoord.
En zo ga ik de vijfde dag in zonder verwarming en zonder warm water. Niet alleen binnen, maar ook buiten wordt het steeds kouder. Mijn moeder laat via de app weten dat ze het zelfs al koud heeft mét de cv-ketel aan en dat ik maar een goede fles Strohrum moet kopen en op de rekening moet zetten. Dat is lief. Mijn vader wil vooral het naadje van de kous weten en wat de monteur dan allemaal uitspookt. En die laatste heeft het niet makkelijk. Want de volgende dag blijkt ook het nieuwe gasblok geen soelaas te bieden. De ketel wil nog steeds niet doorpakken. “Ongelooflijk” zucht de monteur. “Ik kan het niet meer verzinnen. Dat ding hangt er al tien jaar, is goed onderhouden, en ik krijg het niet voor elkaar!” Hij besluit opnieuw de fabrikant te bellen. Ik hoor de micro-ampères en milibars over en weer gaan, en dan opeens een nieuwe term: de branderautomaat. Die schijnt niet op voorraad te zijn bij het cv-bedrijf, maar na wat rondbellen toch weer wel en ik vraag uitleg. Het blijkt de printplaat van de ketel, die je zelden vervangt. Maar als je alles hebt uitgesloten, moet je daar toch ook naar kijken. En zo maak ik afspraak nummer drie. Hij kan zelf niet komen, maar een collega zal hem de volgende dag plaatsen. “Prima”, zeg ik in al mijn onschuld. “Bij lastige issues is het wel goed om even met vier ogen te kijken.” Pats! “Dat vind ik helemaal niet leuk, mevrouw!” Mijn trotse monteur is beledigd. Hij heeft uren zitten sleutelen, geen oplossing gevonden en dat wrijf ik er gezellig in.
De volgende dag staat zijn collega op de stoep. “Jij bent mijn reddende engel”, zeg ik als ik open doe. Altijd optimistisch blijven. Al is het slechts om jezelf moed in te praten. Zes dagen in de kou is niet echt leuk. “We gaan ‘m sowieso maken!” verzekert de nieuwe expert. Dat klinkt ieder geval goed. Ook goed klinkt het vrolijke gefluit dat even later uit het ketelhok komt. Deze man is in een best humeur. Hij heeft net als zijn collega de tijd nodig en ik hoor de ketel meermaals aan- en afslaan. Ik kruis mijn vingers heel stevig en kan me niet meer goed op mijn werk concentreren. De tijd lijkt te vertragen, ik kruis mijn vingers nog steviger, en dan zwaait opeens de deur naar de huiskamer open. “Mevrouw, haalt u dat kacheltje maar weg, de ketel doet het weer! Het was inderdaad de printplaat die een defect had, misschien een soldering versleten.” Ik ben ‘m niet om de hals gevlogen, maar was wel heel blij. Zo blij dat ik hem daarna nog een kwartier heb laten ratelen over warmtepompen, zonnepanelen, duurzame energie, elektrische auto’s, waterstof en subsidies, want eenmaal begonnen met praten stopte hij ook niet meer. En nu zit ik in een behaaglijk huis. Een luxe positie, daar ben ik me van bewust. De fles Strohrum kan weer in de kast. Maar eerst nog even proosten op de goede afloop!
Haagse praatjes 