Gek van Mac

Ik had een nieuwe computer nodig. Een compacte die makkelijk in mijn fototas zou passen, maar die tegelijkertijd ook moeiteloos zware grafische programma’s kon draaien. Ik ging mijn licht eens opsteken bij een aantal winkels in de buurt. ‘Wat dacht u van een MacBook?’, zei verkoper nummer één? ‘Ik wil geen MacBook’, protesteerde ik. ‘Ik hou van Windows, en vind ze onnodig duur.’ ‘Tja, u zou kunnen wachten op de nieuwe Samsung Galaxy Book, maar als ik u was…’ Ik ging naar een andere winkel. ‘Mmm, een lichte en niet al te grote laptop die prima met Photoshop en Lightroom overweg kan, had u al aan een MacBook gedacht?’ Verkoper nummer twee was vast vriendjes met nummer één. In winkel drie mocht ik een nummertje trekken en ging een aardige jongen een waslijst een computerwensen met mij doornemen. Op een kopie van zijn scherm kon ik meekijken met de selectie, die steeds kleiner en kleiner werd en tingelingeling ploink ploink ploink, hier is uw resultaat: de MacBook Air uit 2020. ‘Ik wil geen MacBook’, zei ik kordaat. ‘Maar deze heeft wel alles wat u wilt’. ‘Maar het is een Apple, ik wil geen Apple. Ik heb verleden jaar een iPhone gekocht die net zo duur was als mijn vorige drie Samsungs bij elkaar, en ik heb echt niks daaraan ontdekt dat die prijs rechtvaardigde. Nou ja, alleen dan dat schuifje aan de zijkant om hem snel op stil te zetten, dat is wel handig.’

Ik besloot het even te laten rusten. Maar ondertussen kreeg ik het steeds meer aan de stok met mijn oude laptop die overuren draaide met mijn zware programma’s. Ik bekeek een aantal YouTube filmpjes over de MacBook Air. Iedereen was lovend. Dé computer voor fotografen en videomakers. Geoptimaliseerd voor grafische software, en bovenal: superstil. Langzaamaan begon ik mijn weerstand op te geven, misschien…. wie weet… dan toch….? Ik miste op mijn Windows laptop nog een videobewerkingsprogramma, en iMovie zou fijn zijn. En ik kon hem altijd nog terugbrengen, toch? Na veel wikken en weken ging ik uiteindelijk overstag en kocht ik er eentje.

De eerste weken had ik elke dag voor mezelf een smoesje paraat om hem nog niet te hoeven gebruiken. Met als belangrijkste argumenten dat alle bestanden overzetten een reuzenklus was, en dat er vast ook nog wel een steile ‘learning curve’ aan zat te komen. En daar had ik op dat moment helemaal geen tijd voor. Maar naarmate de weken verstreken (ik weet het, ik zal zo ongeveer de enige op deze aardkloot zijn die een dure Mac koopt om hem vervolgens een maand in een doos te laten staan), bedacht ik dat ik hem niet meer kon retourneren als ik niet snel mijn Mac-vrees overwon. Dus ik ging met frisse tegenzin aan de slag. Stap 1: Mac opstarten en alle bestanden vanaf een harde schijf kopiëren. Dat ging best snel en goed. Stap 2: software installeren. Ook best goed, zelfs het betaalde Windows Office-pakket ging er moeiteloos op, het moet gezegd. Stap 3: Outlook gegevensbestand importeren. Zeg maar al mijn mails die ik al jaren in heel veel verschillende mapjes orden en voor mij als zzp’er onmisbaar zijn. En daar kwam het eerste rode sein. Outlook voor Mac accepteerde (voor de kenners) geen Windows .pst-bestand. Maar ook Macs eigen mailprogramma deed dat niet. Holy moly! Na fervent googelen bleek dat een oude versie van Outlook voor Mac wél de mails en mappen kon inlezen, en kon ik alsnog aan de slag. Vervolgens dan de leercurve. Wennen aan een ander toetsenbord met andere toetsencombinaties, wennen aan andere muisfuncties, wennen aan een andere navigatie, een andere workflow. Daar had ik rekening mee gehouden, en YouTube-filmpjes en websites voor noobies als ik werden mijn beste vriend. Maar wat ik niet had voorzien, was dat Apple een alomtegenwoordige Verkenner heeft, de ‘Finder’ zoals hij heet, die op je scherm een vrolijk lachend gezichtje toont, maar met wie helemaal niks te lachen valt.

Illustratie: IJmaki, via Pixabay

De Finder bleek één groot drama te zijn voor mensen die met veel mappen werken en graag ordenen en herordenen zoals ik. Nee, ik zeg het nog zwak, de Finder is een gruwel voor wie jarenlang met Windows heeft gewerkt en veel aan mappenbeheer doet. De Finder heeft geen navigatiestructuur om mappen en submappen snel en simpel open te klappen; je kunt niet met pijltjes door mappen met foto’s bladeren, je moet ze stuk voor stuk openen, of van te voren bedenken welke foto’s je precies wilt zien en die als bulk selecteren, maar wie wil dat nu? Je moet per individuele map instellen hoe je wilt dat foto’s en andere bestanden worden getoond, wat ware bezigheidstherapie is; als je miniaturen van foto’s wilt zien lijnen ze schots en scheef uit, tenzij je ze met een commando terug in hun hok zet, maar dat is weer onnodig extra werk; je kunt geen bestanden knippen en plakken (alleen maar slepen wat extreem onhandig is als je geen navigatiestructuur hebt) en als uitsmijter is het in Apples Finder onmogelijk om foto’s te sorteren op originele aanmaakdatum. Geoptimaliseerd voor fotografen? Wie heeft dat bedacht? Apple ziet als aanmaakdatum de datum waarop foto’s voor het eerst op mijn Mac komen, ook al zijn die weken of maanden daarvoor genomen, waardoor ik geen enkele map meer chronologisch kan ordenen.

Oké, dacht ik. Ik kan niet de enige zijn die hier tegenaan loopt. Dat je aan bepaalde dingen moet wennen, natuurlijk, maar dat de basis van je workflow op zo’n wankel en beperkend fundament rust, daar moeten anderen toch ook last van hebben?

En dan had ik het nog niet eens gehad over mijn mooie Samsung beeldscherm dat prima samenwerkte met mijn Windows laptop en nu opeens een korrelig lettertype laat zien (want geen 4K en de MacBook Air is geoptimaliseerd voor 4K schermen), alle vensters die standaard ieniemienie openen, of het feit dat ik geen data meer weg kan schrijven op al mijn externe schijven, omdat ze niet geformatteerd zijn voor gebruik met een MacBook.

In tijden van crisis wil een mens troost en herkenning. Dus ik googelde me een slag in de rondte naar lotgenoten die tegen dezelfde issues aan waren gelopen. “Spijt van aankoop Mac”, “Ik wil terug naar Windows”, “Waarom je beter geen Mac kunt kopen”, zomaar een greep uit de treffers waar ik naar zocht. In het Engels. Niks. Helemaal niks. Het enige wat ik vond waren filmpjes waarin Apple fans duidelijk maakten dat ze spijt hadden. Heel erg spijt. Maar niet van de aankoop van hun Mac, maar van het feit dat ze dat niet vele jaren eerder hadden gedaan. Of dat ze er niet eentje met veel meer geheugen hadden gekocht. Echt, wat een deceptie. Of misschien moet ik zeggen: wat een lafaards, dat niemand eens een eerlijk filmpje over dit soort issues maakt.

Dus bij dezen mijn ‘two cents’. Mac ziet er mooi uit, Mac is extreem stil en snel, en licht van gewicht, maar Mac is geen appeltje eitje. En zeker niet voor mensen die jarenlang met Windows en Outlook hebben gewerkt, veel data op externe schijven hebben staan en voor wie mappenbeheer core business is. Een zoekopdracht op ‘alternative finder mac’ levert meer dan 10 miljoen (!) zoekresultaten (en weinig bruikbaars). Ik ben niet de enige met frustraties, dat is een troost. Maar eerlijke voorlichting over de voor- en nadelen van deze computers zou zeer welkom zijn. Ook in oranjeblauwe winkels waar verkopers er na een ‘ploink ploink ploink’ van overtuigd zijn dat een MacBook dé allerbeste optie is voor de wensen van hun klant. Amen.

Advertentie