Precies een jaar geleden begon de crisis echt. Ik weet de dag nog zo goed. Maandag 16 maart. “Foto’s uitzetten in zalen bij Mesdag”, stond er in mijn agenda. En “Langs bij afdeling Marketing”. Van beide is niets terecht gekomen. Die donderdag daarvoor had Rutte medegedeeld dat alle musea moesten sluiten en dat we zoveel mogelijk thuis moesten blijven. En ook de horeca ging dicht.
In plaats van thuis, was ik die maandag op Scheveningen. Het was mooi weer, maar het was er uitgestorven. Surrealistisch. Die Pier, die later dicht ging, was nog open. Bovenop het dek fotografeerde ik een jongetje dat zijn handen ontsmette, en een verliefd stelletje dat hun eigen croissantjes en flesjes sinaasappelsap had meegenomen en op een bankje aan het picknicken was. Alles was gewoon, maar niets was meer hetzelfde. De wereld voelde onwennig, nieuw en vreemd.
Nu, een jaar later, kan ik alleen maar met verwondering terugkijken op afgelopen maanden. Er is zoveel gebeurd wat ik niet had kunnen voorzien. De beslissing om in januari 2020 te starten als freelancer leek met de komst van de crisis op een klein drama uit te lopen, maar keerde zich volledig ten goede toen ik ontdekte dat ik niets liever deed dan met mijn camera vastleggen wat er allemaal veranderde in de samenleving. En toen vond ik ook nog een opdrachtgever – althans: die vond mij- om daarmee door te gaan. De rest is geschiedenis. Ik kreeg de zeer eervolle opdracht om voor het Haags Historisch Museum en het Gemeentearchief een serie van 100 foto’s te maken. Tot eind maart zijn deze nog in de tramtunnel bij station Spui te zien. De expositie CANDID, waar ik met drie andere fotografen meer dan twee jaar naartoe had gewerkt, opende uiteindelijk begin van de zomer in museum Panorama Mesdag. Ook waren diverse foto’s uit mijn coronaserie in de zomer te zien in museum Hilversum op de landelijke expositie ‘PANdemIC’. En in het najaar deed ik mee aan de tentoonstelling ‘Capturing Corona, de lockdown in foto’s’, van kunstcentrum Stroom, die veel media-aandacht genereerde en mooi gecureerd was. In december opende het Haags Historisch Museum de ‘Coronacollectie‘, waar 10 van mijn foto’s in opgenomen zijn, maar die moest helaas al snel weer sluiten. En alsof dat alles nog niet genoeg was, heb ik mij dit jaar ook aangesloten bij fotoagentschap De Beeldunie, ben ik opgenomen in het kunstenaarsbestand van Stroom, en verkoop ik fine-art foto’s in gelimiteerde oplage via Drie kunstenaars (ja, ze zijn echt mooi!)
Nu, een jaar verder, heb ik duizenden foto’s gemaakt, honderden kilometers gelopen en ben ik vooral bezig met de archivering van mijn inmiddels kostbare eigen coronacollectie. Op Instagram maak ik dagelijks kleine series rondom een thema en afgelopen weekend heb ik mezelf de onmogelijke, maar toch noodzakelijke taak opgelegd een selectie van 20 van mijn beste foto’s van afgelopen jaar te maken. Het resultaat – voor wie het nog niet had gezien – staat nu online. Dank aan alle Facebookfans die hier al zo hartverwarmend op hebben gereageerd. Reportagefotografie zal altijd mijn fotografie nummer 1 blijven. Niets mooiers dan de werkelijkheid vastleggen gewoon zoals ze is. Voor nu, en voor al die laters die nog komen gaan.
Haagse praatjes 