Het is weer die tijd van het jaar waarin ik traditiegetrouw terugkijk op de afgelopen maanden. Een goede gelegenheid om weer eens door mijn fotoarchief te speuren en te zien wat 2019 allemaal heeft gebracht. En eveneens een buitengewoon goede gelegenheid de bezem door dat archief te halen, want na 365 dagen fotograferen vind ik altijd dat ik ook ongelooflijk veel slechte foto’s heb gemaakt. Wat overigens een goed teken is, want dat betekent dat ik fotografisch weer een stap verder ben gekomen.
Het jaar 2019 was het jaar van reuring in eigen stad en daarmee ook mijn groeiende interesse in fotojournalistiek. Ik was aanwezig bij vier grote landelijke protesten op het Malieveld, met de boerenacties als hoogtepunt. Maar ik was ook nauw betrokken bij al het wel (maar vooral wee) rondom het uit de hand gelopen Vreugdevuur. Ik fotografeerde de nacht dat het mis ging, en bleef de afloop – die lang op zich liet wachten – volgen met de camera. Van de heftige rellen in Duindorp tot en met de symbolische crematie van het vuur. Het leidde uiteindelijk tot een serie die ik heb ingestuurd voor de Zilveren Camera.
Het was ook het jaar dat ik 60 (!) keer naar Scheveningen ben geweest. Soms alleen, vaak ook met anderen, om verder te fotograferen voor exposities. Dat hou je alleen maar vol als je er lol in hebt. En dat plezier is terug te horen in de podcast die Annette van Soest afgelopen zomer maakte met mij en Giedo van der Zwan voor onze gezamenlijke tentoonstelling in het Atrium van het Haagse stadhuis. En nu staat de volgende expositie alweer in de planning: en groepstentoonstelling in museum Panorama Mesdag, met Merel Schoneveld, Mirjam Rosa en opnieuw Giedo van der Zwan. De aankondiging staat sinds kort online!
Op het strand met Giedo en Annettte
Na een vol jaar historisch festijn in 2018, was het dit jaar overigens wel wat rustiger op Scheveningen. Maar fotografisch niet getreurd, want onder andere Sail in juni, tropische temperaturen in juli, zomerstormen in augustus en een grootscheeps kustonderhoud door Rijkswaterstaat in het najaar zorgden voor veel interessante beelden.
Het was ook het jaar waarin ik oprecht worstelde met de keerzijde van veel kunnen in de fotografie; als je de professionele kant op wilt, zul je je enigszins moeten specialiseren omdat opdrachtgevers willen weten wat jou uniek maakt. Maar hoe doe je dat als je een alleseter bent en het liefst wekelijks nieuwe stijlen en technieken uitprobeert? Ik heb het antwoord nog niet gevonden, maar merk wel dat ik door seriematiger te werken meer grip op mijn vaak chaotisch creatieve brein krijg. Zo volgde ik een werkgroep autonome fotografie bij fotoschool Statief en maakte ik daarvoor uiteindelijk een serie intuïtieve straatfoto’s waarin kleur, vorm en abstractie de hoofdrol speelden. Een selectie daarvan werd gepubliceerd in fotografietijdschrift ‘Focus’ en twee foto’s uit de reeks waren te zien op een groepsexpositie in Delft van het fotografencollectief ‘Streeteye’.
Ook begon ik aan de meer poëtische reeks ‘Pieces of me‘, een persoonlijke zoektocht naar wat mij nu raakt in beeld. Daarnaast bleef ik documentaire series maken, waaronder van de vele protesten in Den Haag, en rondde ik de serie ‘Hier voel ik mij thuis‘ af, die ik maakte voor pleegzorginstantie Jeugdformaat. En omdat fotografie vooral ook experiment is, organiseerde ik dit jaar met collega’s een wedstrijdje wie de spannendste foto’s van het saaiste trappenhuis van Den Haag kon maken. Voor de liefhebbers hierbij mijn bijdrage.
Tot slot: ik ben in december gestopt met mijn vaste baan bij de overheid. Tijd voor pas op de plaats en bezinning in plaats van altijd achter de feiten aan te hollen, wat ik de laatste jaren deed. Maar één ding mis ik nu toch wel: mijn dagelijkse lunchrondje langs het Malieveld. Want wat moet dat prachtige, unieke stukje Den Haag nu zonder mij? Dus: boeren, bouwers, tuinders, leraren, verplegers, klimaatstakers en alle anderen: kom gerust terug in 2020. Uw huisfotograaf staat voor u klaar!
Haagse praatjes 