Het wordt misschien wat afgezaagd, maar elk voorjaar en najaar móet ik toch echt een keer (en liefst meerdere!) naar de Japanse tuin in Clingendael. Waarom? Omdat je daar kleuren, vormen en patronen tegenkomt die je werkelijk nergens anders ziet. En verrassend anders iedere keer. Wat je daar overigens ook tegen het lijf loopt, letterlijk? Mensen. Héél veel mensen. Ik ben er nog steeds niet achter wat nu het beste tijdstip is om te gaan.
Vandaag was ik vroeg, wat me handig leek op deze zondag met prachtig weer, waarop heel Den Haag zou leeglopen naar park en bos. Maar ik had één ding over het hoofd gezien: de hardlopers. En geloof het of niet, maar hardlopers zijn slechts gekleed in twee kleuren: roze (vrouw) en blauw (man). Kunnen zij niets aan doen, loop maar eens een sportzaak binnen en probeer een groen of rood hardloopjasje te krijgen. Onmogelijk. Maar als er iets is wat ik pertinent niet op mijn landschapsfoto’s wil, zijn dat roze en blauwe vlekken. Vloekt als een idioot. Grrr…. Hardlopers! O nee, grrr… achterlijke sportmerken die zich maar niet willen emanciperen.
Afijn, ik was in de Japanse tuin, dus ik moest zennnnn zijn, en niet zaaaaniken. Dus heb ik heel veel geduld getraind. En heel veel rondjes gelopen. Tot alle roze en blauwe jasjes eindelijk van mijn netvlies verdwenen waren. En toen kon ik warempel nog een paar heel geslaagde foto’s schieten. Een redelijk groene herfst nog, met uitzondering van de esdoorns die al prachtig verkleuren. Binnenkort nog een keertje terug. Als alle hardlopers de weg naar huis hebben gevonden.
Haagse praatjes 
wauw……
Snel een keer gaan hoor!
Erg leuk en mooi geschreven.
Dank je wel, Maurits!
Je foto’s worden steeds mooier, Sandra!
Dank! Dat is ook de bedoeling 😉