Japanse Tuin

Een paar dagen terug was ik thuis een kast aan het uitruimen, toen ik een serie boekjes vond van de middelbare school. ‘Keuzebegeleiding’ heette de reeks, een voorbereiding op latere studie- en beroepskeuze. Ik kan me nog levendig voorstellen hoe we die als veertienjarigen doorworstelden met de allersaaiste docent van de school. Het waren ambivalente uurtjes. Ik vond de docent he-le-maal niks, maar de materie was aanlokkelijk, spannend. De toekomst nog geheel open, wat ga je doen, wie ben je, wat past bij je?

Het is grappig om 25 jaar later die serie opnieuw door te bladeren. Kruis aan wat je later graag zou willen doen in je werk: 4 kruisjes. Kruis aan wat je in ieder geval niét zou willen: 16 kruisjes. Met een extra dik en vet kruisje achter ‘op kantoor werken’

Het kan verkeren 🙂

Verrassende dingen las ik ook. Uit een totaal van over de 100 mogelijke beroepen, koos ik als meest favoriete: muziekleraar, toneelspeler en fotograaf.

Die eerste twee wist ik nog wel. Die laatste was in een zwart gat verdwenen. Hoogstwaarschijnlijk omdat een duffe decaan mij ooit had verteld dat ik daarvoor toch echt beter in wiskunde en natuurkunde moest zijn.
Gisteren won ik voor de 3e keer in een jaar een prijs in een fotografiewedstrijd. Ik werd weekwinnaar van de William Turner-fotowedstrijd van het Rijksmuseum Twenthe en Museum de Fundatie in Zwolle.

Het kan verkeren 🙂

Vandaag had ik een vrije dag. Terwijl mijn collega’s ploeterden achter hun bureaus, honderden mails wegwerkten en met koffie zichzelf wakker hielden, slurpte ik de frisse herfstlucht naar binnen en koerste ik richting Clingendael om nog net voordat-ie weer dichtgaat de schoonheid van de Japanse Tuin te vereeuwigen. Wie werkt er nu op kantoor als hij kan fotograferen? De veertienjarige was niet gek. Nog een liedje en ’n toneelstukje erbij en de bestemming is bereikt.