Regelmatig denk ik bij mezelf: waarom doe ik dit? Zoals op een donkere, mistige herfstochtend bij zonsopgang bovenop een duin staan, terwijl heel Den Haag zich wijselijk nog een keer omdraait onder zijn warme Texelse dekbedje.
Dit was zo’n ochtend waarop ik dat dacht. Ik stond bovenop de ‘Vulkaan’, het hoge duin aan het einde van de Savornin Lohmanlaan, met naast mij zo’n vijf vogelspotters die ongetwijfeld hetzelfde dachten. Wat doen we hier in hemelsnaam?
Koud, nat, mistig, geen hand voor ogen
Wat had de vogelaar willen zien? Graspieper, leeuwerik, spreeuw, lijster, vink. Wat zag de vogelaar: niks
Wat had de fotografe willen zien: mistflarden die oplossen in verticale zonnebanen, waarna het duin zich baadt in een goudgele gloed. Wat zag de fotografe: niks
En dan volgt het onontkoombare dilemma: hoe lang blijf ik hier? Hoe lang houdt mijn lijf het warm? Het zal toch niet zo zijn dat precies als ik de benen neem, de mist verdwijnt en de natuur zich alsnog als een fotografisch pareltje toont?
Uiteindelijk besloot ik wel het duin af te dalen, maar nog niet naar huis te gaan. Een rondje door de lagere duinen. Waar ik man en hond en hardloper trof. En iets verderop een landschap zo leeg en verstild dat ik er wel zeven rondjes doorheen ben gelopen. Goedemorgen Haagse woestijn. Jou kende ik nog niet.
Haagse praatjes 
Mooi!!!!
Dank! Het was (uiteindelijk) ook mooi! 🙂
Tip: foto’s maken in de mist is best lastig. De foto’s lijken altijd flets en futloos. Dat komt natuurlijk door het lage contrast van de scène.
Probeer eens een voorwerp op de voorgrond mee te fotograferen. Dat geeft het gewenste ontbrekende contrast zonder afbreuk te doen aan de mist-sfeer. Denk daarbij aan coulisse-werking van begroeiing (tak, deel van een boom, een struik enz). Ook voorwerpen of personen kunnen die taak vervullen!
Ha Jacques, dank voor je tip! Ik zal die onthouden voor een volgende keer. Is zeker een goed punt. Voor nu wilde ik vooral het vage, het zachte vastleggen, dus voor deze foto’s was het weer wat minder geschikt.