Brandluchtje

Mijn avondmaaltjes zijn de laatste tijd niet zo smakelijk. De zonsondergangen zijn namelijk veel te mooi!
Wat dat met elkaar te maken heeft? Nou, alles!

Het gaat ongeveer zo. Ik ben in de keuken groenten aan het schoonmaken of heb rijst op het vuur gezet, en opeens zie ik vanuit mijn ooghoek dat de hemel steeds mooier kleurt. Soms voorvoel ik het ook en móet ik naar het raam lopen om te zien hoe de lucht eruit ziet. Vervolgens blijkt die Grandioos Geweldig Mooi te zijn.

Veel mensen die ik ken, worden dan heel blij. Ik niet: ik schiet in de stress. WAAR is mijn camera?? Ik MOET nu naar buiten! Vervolgens sleur ik het toestel uit de kast, draai ik als een gek de telelens erop en schiet als een speer het balkon op. SHIT. Het is koud! SHIT. Dit is zóóóó mooi!! Klik. Klik. Klik. F*CK. De witbalans staat nog op kunstlicht. Klik. Klik, KLik. F*CK. De ISO-waarde staat ook niet goed. RELAX man…

Adem in, adem uit. En dan komt eindelijk dat magische moment, dat ik weg raak van de wereld. Dat m’n camera goed staat ingesteld, dat ik geen kou meer voel en volledig opga in het moment. De zon zakt verder. Stralen van goud die door een wolkendek heen breken, paarse stroken, vergulde randen. De lucht staat werkelijk in brand. Onbeschrijflijk mooi.

Ik blijf fotograferen tot de zon geheel achter de huizen verdwenen is. En precies op dat moment, dat het allerlaatste straaltje dooft, weet ik het weer: OMG! De rijst! De boontjes! Het vlees! Hoe lang sta ik hier al? SHIT! STRESS!

Vijf minuten later zit ik aan de aangebrande rijst met bonenprut. Niet te (vr)eten natuurlijk. Maar wat daar op de camera staat, maakt alles ALLES goed!