Klokthermostaat

Deze week is het tijd voor de jaarlijkse cv-controle en voor de deur staat Frits. Met in zijn ene hand een stalen gereedschapskoffertje en in de andere het beste cadeau dat je als koukleum aan jezelf kunt geven: een klokthermostaat. Ik ben heel blij met Frits, want altijd maar in een kil huis thuiskomen is niet zo’n pretje. Frits op zijn beurt lijkt ook blij met mij. Hij komt met een grote glimlach binnen en schiet met z’n lange benen gelijk de trap op naar de ketel op de 1e etage. “Ja hoor, ik red me wel”. Beetje sleutelen, wat rommelen, wat afstellen: klaar!

Maar dan moet de thermostaat vervangen worden, en opeens lijkt Frits wat minder overtuigd van zijn kunnen. Vanaf de bank in de woonkamer waar ik mezelf behaaglijk heb genesteld, hoor ik regelmatig flink gezucht. Frits is in de handleiding gedoken en lijkt er geen vrienden mee te zijn geworden. De nieuwe thermostaat zit inmiddels op de muur, maar hem aan de praat krijgen is een ander verhaal. Omdat Frits’ zuchten steeds dieper worden, loop ik even op hem af. “Is het lastiger dan voorzien?”, informeer ik beleefd. Maar Frits laat zich niet zo snel kennen. “O, nee hoor, ik moet hem alleen nog effetjes instellen, niks aan ’t handje.” Even later duikt Frits de gang op om een collega te bellen.

“Ja, luister, ik heb hier een Bosch en die blijft maar van die blokkies tonen op de continue-stand en hij geeft geen warmtesignaal”
[…]
“Nee man, hij is net nieuw uit de doos!”
[…]
“Oké , later, dag, doei!”

Frits lijkt er snel uit te zijn, maar schijn bedriegt. Hij bladert opnieuw geagiteerd door de handleiding en deze keer krijgt vooral de thermostaat er flink van langs: tik tik, druk, druk, tik, tik, druk, druk, tik tik tik, TOK TOK TOK! Frits sjeest heen en weer tussen huiskamer en gang waar de ketel staat. Maar veel soelaas biedt het niet. Ondertussen is hij al bijna een uur aan de slag en voel ik het steeds kouder worden in huis.

Ik informeer weer eens hoe het ermee staat. “Beetje ingewikkeld allemaal mevrouw. Wij doen ook niet zo vaak van die thermostaten. En als u nou een Honeywell had, dan was het echt maar een paar knoppies! Maar u heeft een Bosch, en – sjonge jonge – die maken het echt niet makkelijk tegenwoordig.” Ik vraag of ik iets kan doen, of ik mee moet kijken. Maar dat hoeft niet. Hij gaat nog een keer bellen, nu naar de fabriek.

Even later krijg ik het resultaat van het telefoontje. “Sorry, mevrouw, beetje pech, uw ketel is in het anti-pendelprogramma terecht gekomen en dat blokkeert de warmtevraag”. Ik kijk hem vragend aan. “Nou ja, waar het op neer komt, is dat we nu iets te veel van de ketel hebben gevraagd, waardoor-ie eerst weer tot rust moet komen. Ik hoor mezelf denken: ‘wé hebben gevraagd?’, maar hou wijselijk mijn mond. “Een kwartiertje nog ongeveer, dan moet-ie het doen”.

Voor Frits een mooi moment om de handleiding voorgoed terzijde te schuiven en een factuur op te maken. Voor mij de ideale gelegenheid te vragen hoe lang het gewoonlijk duurt een thermostaat te plaatsen. Frits snapt de hint en rekent een schappelijk arbeidsloon.

Een kwartier later brandt er weer een stevig vlammetje in mijn cv. Frits is de beroerdste niet, en vraagt of hij misschien ook nog even het weekprogramma erin moet zetten. Ik flap eruit dat ik mijn rooster voor de komende weken nog niet weet. En dat ik een expert ben in handleidingen. Wat erg.

Gelukkig gaat dan Frits’ pieper. Hij kijkt op zijn horloge, raapt z’n boeltje bij elkaar, zegt me gedag en schiet opnieuw met grote stappen de trap af. Op naar de volgende klant.

Hopelijk hebben ze een Honeywell.

De naam Frits is gefingeerd