Bevoorrecht

Ken je dat? Je bevoorrecht voelen in de overtreffende trap om dingen die in je leven gebeuren? Een gevoel van dankbaarheid dat opborrelt in je buik en zich een weg zoekt naar je hart, hoofd, mond, vingers op het toetsenbord. Zo voel ik me de laatste weken. En dat terwijl afgelopen jaar niet eenvoudig was met twee banen: één in loondienst en één als freelancer en bijna altijd een zesdaagse werkweek. Mensen om mij heen weten hoe ik worstelde om een balans te vinden tussen werk en vrije tijd. Vrije tijd, die me zo dierbaar was. Maar vaak ook opgegeven moest worden, omdat de baan in loondienst niet eerlijk betaalde.

En dan is het jaar ten einde, en blik ik terug en besef ik dat ik zóveel heb gekregen. Mensen die in mijn leven zijn verschenen, kansen die zich voordeden, aandacht die ik heb ontvangen. En omdat ik hier een podium heb en dit jaar voor de verandering eens geen afscheidsspeech bij een werkgever heb hoeven houden, wil ik ze noemen. Zij die er waren als ik er zelf even doorheen zat, die altijd bleven vragen hoe het ging, of ik het nog wel trok en dit jaar tot mijn jaar hebben gemaakt.

Vriendin M. die weken van te voren al wandelingen en uitjes in mijn agenda plande, zodat ik gewoon niet kon werken die dagen. Andere vriendin M. die mij van de zomer voortdurend meesleepte naar het strand (en nu gaan we picknicken!). Vriendin J. die mijn huis meermaals volstouwde met bloemen. Vriend M. die  altijd precies die foto’s en filmpjes online plaatste die ik geweldig vond. Al mijn Facebookvrienden met kleine kinderen die de eigenwijze koppies van hun kroost online hebben gezet. Mijn geweldige collega’s bij het Agentschap die mij meermaals uitnodigden voor kroeg en pubquiz en bij wie ik heb herontdekt hoe leuk ik doceren en coachen vind. Mijn teammanager bij het Agentschap die mij heeft aangenomen, terwijl ik de volgende dag op het vliegtuig naar de VS stapte. En die mij vertrouwen en kansen heeft gegeven. Mijn mede sopranen en alten bij Morgana, die als een tweede familie voor mij waren. Mijn zangdocente, die aan het begin van elke les altijd oprecht informeerde hoe het met me ging.  Mijn buren, die pakketjes bleven aannemen als ik niet thuis was en die regelmatig als inspiratie voor een blog fungeerden. Jullie: mijn bloglezers, die mij trouw zijn blijven volgen en het hele jaar door leuke reacties hebben achtergelaten (waarvoor heel grote dank!). Andere Haagse bloggers – zoals Haagsallerlei en More please! – die mij na aan het hart lagen, maar die ik door tijdgebrek niet altijd  heb kunnen lezen. Mijn favoriete NRC-journalisten, die mij in de schaarse vrije momentjes even naar een heel andere wereld brachten. En last, but surely not least: mijn eigen familie. Die het zelf ook niet even makkelijk heeft gehad, met veel mantelzorg en zorg voor kleine kinderen. Maar met wie het goed toeven was als we samen waren, elkaar spraken, met elkaar aten of de feesten van het jaar vierden. En die misschien wel de allertrouwste volgers van mijn blog zijn geweest!

Om af te sluiten, het beste filmpje dat ik deze maand op Facebook voorbij heb zien komen. Je moet er wel een beetje Händel-fan van zijn, maar dan zit je gebakken. Ik vind het geniaal. Heel fijne kerstdagen en een mooi 2014 gewenst!