Vroege vogels

Vriendin M. en ik waren vanochtend in alle vroegte in Clingendael. De eerste zonnestralen op goudgele herfstblaadjes, dat leek ons wel wat. En zo’n heel park voor jezelf terwijl je rondstruint met je camera, dat zagen we ook wel zitten. Helaas was het lot ons iets minder gunstig gezind. De zon hield zich hardnekkig schuil achter een stevig wolkendek en vanaf een uurtje of negen werden we om de paar minuten opgeschrikt door fluorescerende trainingspakken die ons in allerijl voorbij schoten. En dan die paddenstoelen waarvan we zeker wisten dat ze er verleden jaar stonden – precies schuin achter die boom, naast dat huisje, onder die blaadjes – waren nota bene allemaal verdwenen!

We speurden wat af, in alle uithoeken van het park, op zoek naar dé befaamde vliegenzwammen. Maar de enige Clingendael-bewoners die we tegenkwamen waren die andere vroege vogels: ganzen en reigers, beiden in overvloed. Tot vriendin M. opeens – verborgen achter een boom –  twee mannen zag met reuzestatief en al. Kijk aan, kijk aan, dachten wij. Soms staat het geluk toch aan je kant! Maar opnieuw hadden we iets te vroeg gejuicht. Want beide heren fotograaf maakten geen enkele aanstalten om weg te gaan. En na drie extra rondjes om de vijver stonden ze nog met hun neus op de gevonden witte stippen. “Nou ja, zeg”, bromde vriendin M. verontwaardigd, “je kunt toch geen uur lang zo’n paddenstoel voor jezelf confisqueren!” Ja, dus. Dat kan.

Maar zoals altijd, wordt geduld uiteindelijk beloond en konden wij (na nog vijf extra rondjes) eindelijk dan die prachtige kabouterhuisjes vereeuwigen. En vertrokken we alsnog met een goed gevoel naar huis. En die zon… tsja… Eenmaal thuis achter de pc bleek dat die helemaal niet nodig was voor een paar geweldige herfstfoto’s.