In de lift

Vandaag ging ik met de lift naar de 17e verdieping van het pand waar ik werk. Vanaf verdieping 5 begon de lift een beetje te kraken. Vanaf verdieping 10 behoorlijk. Bij de 12e dacht ik: gaat dit wel goed? En bij verdieping 15 had ik visioenen van doorgescheurde kabels en een liftbak die zich samen met mij 40 meter naar beneden stort.

Er gebeurde niks. Godzijdank. Maar die liften hier in huis. Jongens, wat een janboel! De eerste week dat ik hier werkte, was er bijna elke dag wel een monteur aan het werk in een van de schachten. Dat zette aan het denken. En helemaal toen ik kort daarna een paar keer in een lift zat die blokkeerde zodra de deuren dicht waren. De truc: de deuren met je handen nog net een beetje extra dichtdrukken. Ach, je moet het weten. Ik dankte God (nogmaals) dat er op dat moment een paar ervaren collega’s waren ingestapt. En “O ja”, lieten ze weten, “Als-ie nou de volgende keer weer blijft hangen, wil het ook nog wel eens helpen om op en neer te springen. Dan schiet-ie als het ware weer in het slot en kan-ie verder”.

Help! Wil ik dit wel allemaal weten? Wil ik nog wel met deze dingen mee? En waarom staat er in elke lift een knoert van een sticker geplakt: Zit u opgesloten? Geen paniek! Wij komen u te hulp! Dat is net zoiets als: je mag aan alles denken, maar NIET aan een roze olifantje. Ik wil die woorden helemaal niet lezen hier in dit hok!

Ondertussen ben ik trouwens wel een echte raad-uw-etage-expert geworden. Omdat de meeste liften ook niet aangeven op welke etage ze zijn beland, moet je dat maar uit de kleur van de vloerbedekking opmaken als de deuren opengaan. Grijs met blauwe streepjes? Aha, de 3e. Bruin met een roze waasje? Yep, 5e verdieping waar alle directeuren zitten. Wit met grijze spikkeltjes? Natuurlijk, de ICT-afdeling! Lichtbruin linoleum? De vergaderzalen op de 17e.

Wat, de 17e? En weer niet neergestort?
Hoog tijd dan maar voor een foto van dat prachtige uitzicht!