Pas ging ik naar de supermarkt voor een pak couscous. Ik wilde een soort die mooie droge korrels geeft, maar de AH had alleen het huismerk in de schappen staan. Iets zei me dat ik het niet moest kopen. Maar eigenwijs als ik was (ja, zelfs naar mezelf toe!) deed ik het toch. En nu zit ik met de gebakken peren. Deze couscous – die vanavond op ’t menu stond – was namelijk niet te eten. Hij smaakte naar leer. Alsof ik afwisselend een hap schoen, jas, riem en tas zat te eten. Kun je je voorstellen hoe dat proeft? Niet al te appetijtelijk, kan ik verzekeren.
Ik zat me dus gelijk af te vragen: hoe kan dit nou? Wat doet Albert’s medewerkers besluiten om couscous een leersmaak mee te geven? Was het misschien die ene productmanager die op vakantie was geweest naar Marokko, tientallen looierijen had gezien, en dacht: kom, laat ik eens wat couleur locale aan ons assortiment Noord-Afrikaans toevoegen? Of zou het stoer moeten zijn, een exotisch product met de geur van leer, zoals wijn naar hout, kruiden of rook kan ruiken?
Dat spookte allemaal door mijn hoofd, terwijl ik de ene na de andere hap kip met schoenzool wegwerkte.
Tegelijk vroeg ik me nog veel meer af, want als ik eenmaal begin met mezelf dingen af te vragen, is er geen houden meer aan. Hoe wordt couscous eigenlijk gemaakt? Wanneer aten we in Nederland voor het eerst couscous? Waar komt het woord vandaan? Dankzij het internet weet ik inmiddels op alles een antwoord. Bijvoorbeeld dat couscous via het Frans naar het Nederlands is gekomen en afgeleid is van het Arabische ‘kuskusu’, wat zoveel betekent als ‘hij stampte (de graankorrels) fijn’.
Was je ervan overtuigd dat couscous wel een exotische origine zou hebben? Dan heb je het mis. Couscous is gewoon stampstamp. Klare taal.
Morgen direct naar de AH en laten weten dat ik mijn stampstamp niet meer met leersmaak wil.
En dat ze als de sodeju weer mijn vertrouwde merk op de planken zetten!
Haagse praatjes 