We hebben op de Grote Markt afgesproken. Vriendin P. en ik. Eerst de kroeg in en daarna naar het concert, ook al is het pas twee uur ’s middags. Het blijkt een goede volgorde, want we komen als verzopen katjes aan. Wat een snertweer. En dat tijdens het Festival Classique, met zijn open podia op Hofvijver en Plein. Wij rennen naar de Boterwaag, warmen op en kletsen bij.
Even voor drieën snellen we door de regen naar Prinsengracht nummer 15. Daar, in het monumentale veilinghuis Van Stockum, gaan we luisteren naar ‘Exclusief voor de koning’, Spaanse muziek uit de tijd van Filips V, uitgevoerd door het barokensemble Las Esferas. Bij binnenkomst worden we gedirigeerd naar de tuinkamer aan de achterzijde van het pand, waar kleine stoeltjes hutje mutje op elkaar zijn neergezet. We wurmen ons naar een plekje, en net als ik denk dat het op het nippertje lukt met mijn lange benen, zijgt er voor mijn neus een meer dan stevige dame neer die met een ferme plof op haar stoel mijn knieën rechtstreeks in mijn nek duwt. Help! Hoe hou ik dit een uur vol?
Maar dan is er de muziek, zuivere zang en een gepassioneerde verteller en denk ik: ach ja, het is net Spanje, daar lig ik ook altijd in bedden waar ik niet in pas en sta ik voor spiegels die tot borsthoogte reiken.
We horen over de grote brand in 1734 in het Koninklijk Paleis van Madrid, waarbij enorme collecties hofmuziek verloren zijn gegaan, omdat de eigenwijze Filips V geen hulp van buitenaf wilde bij de brandbestrijding. Stel dat de Madrilenen zouden stuiten op koninklijke geheimen? De vorst raakte in een depressie en zijn vrouw liet de wereldberoemde castraatzanger Farinelli overkomen om exclusief voor haar man te zingen. Negen jaar heeft hij het volgehouden. Filips werd er helaas niet beter van, maar de stad wel. Madrid ontwikkelde zich tot een vooraanstaand cultureel centrum, met een bloeiend muziekleven.
Las Esferas brengt een prachtig samenspel van zang, snaarinstrumenten en klavecimbel. Ze verleidt, prikkelt, daagt uit, ontroert. Na ruim een uur in Zuid-Europese sferen ben ik weer terug in de druilerige Hollandse werkelijkheid en haal ik mezelf met moeite uit de kreukels. Om de benen te strekken, lopen vriendin P. en ik samen nog een rondje door dit oude patriciërshuis, met het allermooiste rococco-trappenhuis van Den Haag. Gebouwd in exact dezelfde tijd dat Farinelli de meest waanzinnige coloratuuraria’s over zijn lippen liet rollen. Geen betere plek voor dit concert dan in dit monumentale pand.
Alleen die stoeltjes…
Haagse praatjes 