Krom

Ik heb sinds kort een afwijking. Een afwijking naar rechts. Ik fiets namelijk al een week op een fiets met een scheef stuur en nu ben ik uit het lood. Ik stap van mijn fiets en struikel over mijn eigen benen. Kan niet meer in rechte lijnen lopen en hang zelfs over als ik achter m’n bureau zit.

Het begon allemaal verleden week toen mijn fiets op de Plaats was omgekukeld en er vijf andere fietsen bovenop waren gedoken. Na veel  acrobatische toeren kreeg ik mijn tweewieler boven, maar toen was het leed al geschied: een piepende kettingkast en een stuur zo scheef als de toren van Pisa. Nu ben ik best wel een stoere dame, die normaal gesproken het voorwiel tussen haar benen zou klemmen en een flinke ruk zou geven aan dat stuur. Maar de pech was dat ik die dag een strak rokje aan had, met panty. Niet geschikt als voorwielklem. En de dubbele pech was dat ik de dagen erna iedere ochtend met zo’n duf hoofd wakker werd – duidelijk nog niet gewend aan het werkende leven – dat ik weer een rokje aantrok en bleef overgeleverd aan de grillen van mijn stuur.

Toch had ik ook geluk. Bijvoorbeeld dat het niet vandaag was dat ik mij in onmogelijke posities moest manoeuvreren om mijn fiets onder vijf andere vandaan te halen. Dan had ik het moeten doen ten overstaan van Hans Wiegel, die op de Plaats tegenover mijn velo aan z’n espresso zat te nippen. En ook had ik het geluk dat ik niet zelf in het zadel zat, tijdens het kapseizen. Zoals vriendin M. onlangs nog gebeurde. Na een iets te gezellig avondje op het Plein, liep ook zij niet helemaal kaarsrecht meer. Dacht ze haar trappers te hebben gevonden, stortte ze zich ter aarde voor het oog van een andere prominente VVD’er. The prime minister himself.

Fietsen is gevaarlijk voor wie niet helemaal in de pas loopt. Morgen ga ik een broek aantrekken. En net zo lang sjorren aan dat stuur tot ik mij weer veilig in de Haagse binnenstad durf te begeven!