Het piept

Er zit een pieptoon in mijn huis die een geheimzinnige oorsprong heeft. Zo geheimzinnig dat zelfs de mensen die verstand van pieptonen hebben, het niet snappen. De piep hoor ik sinds september, en hij klinkt ook wel als een heel hoge fluittoon. Of galm, voor de liefhebber. Zo’n erg lastig te omschrijven ding.

Maar ik zit daar wel mooi mee, want die piep is er dag in, dag uit. Overdag heb ik er nauwelijks last van, maar ’s nachts is het een en al piep wat de klok slaat.
En oordopjes helpen niet. Het geluid is zo hoog, dat het dwars door zo’n dopje heen komt. ‘Botgeleiding’, weten de experts van Alpine. ‘Het komt door uw schedel binnen.’ Tja, hoe sluit je dat af?

Omdat ik ’s nachts natuurlijk graag een beetje stilte wil, heb ik het hele huis, inclusief buren al aan een grondige inspectie onderworpen, maar zonder resultaat. Elektriciteit, gas en water zijn tijdelijk afgesloten geweest, maar de piep blijft. En omdat de piep in heel het appartement even sterk klinkt, was ik er lang van overtuigd dat-ie uit de radiatoren of leidingen kwam. Maar dat was volgens de loodgieter onmogelijk. Omdat ik hem ook hoorde nadat de stroom er een uur af was.

Inmiddels heb ik al heel veel slimme tips gehad van Ronny en Obelix en Dexter en Screech en veel andere stoere mannen op het handige  forum van Klusidee, maar echt opgeschoten zijn we niet. Het fluit nog steeds hier in de nacht. En daarom ben ik zo blij dat het af en toe hard waait. Zoals vandaag. Wat een storm! Heerlijk! Ik slaap als een roosje. Want dan lost de piep op, in het gehuil van de wind.